یکی از مضامینی که در سال های پس از انقلاب وارد شعر پارسی شد و یا به عبارت دیگر؛ دوباره رونق گرفت توجه به فرهنگ انتظار است.
۰
تاریخ انتشارچهارشنبه ۲۶ تير ۱۳۹۲ - ۱۳:۲۵
کد مطلب : ۷۲۹۰
ضرورت توجه به فرهنگ انتظار و مهدویت در ادبیات فارسی
«انتظار» یکی از مواضع امیدواری و آینده نگری توأم با خودسازی و حق جویی است. «انتظار یعنی حالت آمادگی، یعنی خودسازی و آماده بودن برای هر نوع فداکاری در خدمت امام زمان(ع). انتظار مایه ی امید و دلگرمی است و ضد آن یأس و ناامیدی است.»
بعضی از شعرا مهدی موعود را آفتاب پنهانی می نامد و معتقدند که او از قسمت شرق در جغرافیای عرفانی طلوع می کند. او دل خود را مضطرب و بی تاب آمدن میهمان عزیزی می داند که او را هزار بار سبزتر از بهار می پندارد. آنها موعود را «شگفت کسی» می خواند و قضاوت آن را به مخاطب واگذار می کند و با جمله ی «آن چنان که می دانی» نشان می دهد که روی صحبت او با کسانی است که می دانند نه کسانی که دانش این ماجرا را ندارند.
صاحب الزمان (عج) را نقطه ی آغاز هر چه پرواز می دانند و بلافاصله با تغییر روی سخن به او (التفات)،ایشان را نقطه پایان عشق می نامند. آنها با نگاهی شاعرانه به باران آن را گریه ی ابر و دلیل اصلی آن را انتظار برای موعود می دانند.
سپس با اشاره به همین هوای بارانی، انتظار صاف شدن جو را مشروط به آمدن ناجی بشر می دانند. روشن است که منظور از گرفتگی هوا، تیرگی های موجود در جهان است که با حضور امام زمان، به روشنی و نیکویی تبدیل شوند.
نکته ای که در جای جای این اشعار دیده می شود. این است که همگان همواره منتظر امام عصر بوده اندو در این میان چه بسا که به درجاتی دست یافته باشد؛ چرا که
«پیامبر اکرم در این باره فرموده اند: «افضل اعمال امتم، انتظار فرج است»»
زهرا تدین