ماه رمضان تنها ماهی است که درب های غضب الهی کاملاً مسدود و درب های رحمت الهی کاملاً مفتوح است و انسان می تواند برای بهشتی شده، میانبُر هم بزند!
۰
رمضان، قرارگاه بی قرارانی است که در مادیات به آرامش نمی رسند و تنها پناهگاهی که به آنها امنیت می بخشد، جلب رضایت الهی است که آن هم با قربِ الهی محقق می شود و از این رو، می توان مدعی شد که رمضان به کام آنانی است که در دام کام گرفتن از دنیا، مقام طلبی نکرده و از مرام الهی خود باز نمی مانند!
رمضان، پناهگاه دلشدگانی است که منتهی الآمالشان، وصل بخدا و اعتصام به حبل الله است که لحظه ای از این اندیشه، جدا نشده و پیشه آنها تیشه زدن به ریشه نفوذ شیطان در اعماق جان انسانی دارد که در مقام خلقت، شریف است و به واسطه غفلت، شریر نیز می گردد!
درک رمضان، با روزه داری آغاز می شود و به روزه داری نیز منجر می شود و اختلاف اساسی در چگونگی تعبیر از ماه روزه داری است، یکی روزه داری را تحمل گرسنگی در برابر مأکولات و تشنگی در برابر مشروبات می داند، دیگری آن را موسع دیده و روزه داری را ترک محرمات شامل همه کارکردهای تمامی اعضاء و جوارح آدمی می نگرد و از غیبت و تهمت و فحاشی و هتاکی و تمسخر و توهین و توطئه و تبانی و حسادت و شقاوت و خیانت گرفته تا انواع فسادهای اخلاقی و اجتماعی و اقتصادی و سیاسی و فرهنگی و غیره رسیده و بعبارتی همه نوع مصادیق فاصله گیری از همه جور سیئات ویرانگر انسان و جامعه بشری است و نمی توان به تعبیر امام علی(ع) روزه داری را به تجمل گرسنگی و تشنگی معمول محدود و تفسیر به رأی نمود!
نمازهای واجب و مستحب با حضور قلب، قرائت معناگرای قرآن و انس با آن، دعاهای مخصوص و مناجات خالصانه، حضور در مسجد و مجالس روضه و تفسیر، تهجد شبانه، مطالعه کتب و آثار اسلامی، توبه و انابه و عزم جدی برای بازگشت از جاده گناهان، رسیدگی به عملکرد فردی خویش در ادوار گذشته، حلالیت طلبی و پرداخت تاوان رضایت گیری، توجه و کمک به محرومان و نیازمندان واقعی، خدمت خالصانه و بی ریا به بندگان خدا، تزکیه نفس و تطهیر درون، تصحیح رابطه با همنوعان و جامعه، بصیرت ورزی و تقویت نگاه به امور اجتماعی و سیاسی، افزایش اعتماد به نفس و رشد بندگی نسبت به خدا و فاصله گرفتن از هر چیزی غیر از خدا، رشد مدیریت کلامی و رفتاری و فکری بر خود و .... تنها و تنها بخشهای کوچکی از دستاوردهای بزرگی است که از آدمی، انتظار دسترسی به آنها قابل تصور است!
رمضان را می توان نردبانی تصور کرد که جایگاه بلند انسان بر اساس شماره تعداد پله هایی محاسبه می گردد که تعیین کننده نهایی ارتفاع قد و مقام آدمی اند و طراحی و اجرای این پله ها را افراد بر اساس میران عملکرد خود بعهده می گیرند و هر اندازه که بر تعداد این پله افزوده شود، مقام بندگان الهی و میهمانام ضیافت الله نیز ارتقاء و اعتلاء می بابد!
فلذا باید تاکید کرد که مقام الهی رمضان را کسانی بیشتر و واقعی تر درک می کنند که در گردش معنوی ایام و لیالی اش، کشش ها و گرایش های مادی را بیشتر ترک می کنند و به تعبیر امام علی(ع)، بجای نگاه خشن و خشم آلود به سختی های آن، با آن انس گرفته و به آن عشق می ورزند و در این صعود معنوی به قله های عاشقی، فراتر از وجوب و فریضه و تکلیف، رمضان را فرصت طلایی برای تحقق غایت الهی خلقت تلقی کرده و به مقام وصل نایل می شوند!
یادمان باشد که مهم ترین شب سال یعنی لیلة القدر که به تعبیر قرآن کریم در سوره قدر، از هزار ماه هم برتر است در ماه مبارک رمضان قرار داده شده است!
یادمان باشد که نزول یکباره قرآن کریم به وجود ذیجود پیامبر اعظم(ص) که کتاب نور و هدایت انسان است، در همین ماه شریف انجام شده است!
یادمان باشد که ضیافت الهی همه بندگان خدا که فرصتی برای استحمام معنوی سالانه جامعه بشری است، مختص همین ماه مبارک رمضان است!
یادمان باشد که ماه رمضان تنها ماهی است که درب های غضب الهی کاملاً مسدود و درب های رحمت الهی کاملاً مفتوح است و انسان می تواند برای بهشتی شده، میان بُر هم بزند!
یادمان باشد که تنها و تنها در ماه مبارک رمضان است که شیطانها در غل و زنجیرند و خداوند فرصت رهایی از شیاطین رجیم را به انسانها اعم از طاهرین و گناهکاران اعطاء فرموده است!
یادمان باشد که در ماه رمضان خداوند به همه حرکات و سکنات روزه داران واقعی، اجر مضاعف می دهد و حتی آنها را بخاطر خواب و نفس و گرسنگی و تشنگی و خستگی و تحمل بوی دهان روزه داران ماجور می داند!
یادمان باشد که معیار و ضریب محاسبه همه عبادات و خدمات در این ماه مبارک دوچندان است و کلاً خداوند نمی خواهد میهمانان و بندگان خود را دست خالی و یا کم بهره بدرقه کند!
یادمان باشد که در ماه مبارک رمضان درب جهنم بسته است و انسان مسلمان و روزه دار می تواند با توکل به خدا و توسل به ائمه اطهار(ع) و نیز ثبت ثواب ها و حذف گناهان از خود، به بهشت رهنمون گردد!
رمضان، فینال تمامی همت ها و تلاش های مجدانه معنوی است که از عبادات و طاعات ماه رجب المرجب آغاز می شود و در ادعیه گرانسنگ ماه شعبان المعظم اوج می گیرد و در ضیافت الله اعظم ماه رمضان المبارک، نهایی می گردد و در پایان سه ماه عبادات و مناجات خالصانه، با تخلیه گناهان و تزکیه نفوس و تعالی خلقیات، معراج معنوی مومنان میهمان محقق می شود و انسان به مقام خلیفةاللهی و حبیب اللهی نایل شده و خداگونگی اش را به عینه ملاحظه می کند.
در پایان تاکید می شود که درک ماه مبارک رمضان، کوشاورد است و انسان با کوشش و جدیت می تواند به مقامات پیش بینی شده در این ماه دسترسی پیدا کند و به هیچ وجه نمی توان به انتظار نشست و منتظر معجزه تحول ماند و خوشا به حال کسانی که با انگیزه کافی، روحیه بالا، پشتکار قوی، همت وافر، هدف عالی و امید زیاد به سوی احراز مقاماتی خیز بر می دارند که برای غالب مومنان، بجز در ماه مبارک رمضان، فرصت اکتساب و دسترسی عاجل و کامل، متصور و میسور نیست!
صادقعلی رنجبر-عضو هیئت علمی دانشگاه