حالا که می خواهم چند کلمه ای با شهادت حرف بزنم ، در خودم این قدرت را نمی یابم وای بر من که حتی نتوانسته ام ذره ای از دین خودم را به شما ادا کنم.
۰
تاریخ انتشارسه شنبه ۱۶ خرداد ۱۴۰۲ - ۰۰:۱۰
کد مطلب : ۵۴۰۹۲
وصیتنامه شهید سید مهدی رفیعی:
انسان در جبهه ساخته می شود
نوید شاهد چهارمحال و بختیاری ؛ شهید سید مهدی رفیعی فرزند سید جلال پنج تیرماه 1349 درشهرکرد به دنیا آمد. کلاس سوم دبیرستان بود که از طرف بسیج عازم جبهه شد و بیست و ششم دی 1365 در عملیات کریلای پنج به شهادت رسید. این وصیت نامه را برای خانواده خود می‌نویسد:
پدر و مادر عزیزم ای فرشتگان نگهبان من، وای بر من که قدر شما را ندانستم ، وای بر من که ندانستم پدر و مادرم چه گوهرهایی هستند امیدورارم که مرا حلال کنید.
واقعاً متحیرم که چگونه مرا تحمل می‌کردید. چطور دندان روی جگر می‌گذاشتید و به من هیچ نمی‌گفتید من تا وقتی که به جبهه نیامده بودم به مقام شما پی نبرده بودم. واقعا انسان در جبهه ساخته می‌شود.
به شما وصیت می‌کنم که نماز را بخوانید و روزه بگیرید که این دو کار واجب ترین کارهایی است که هر مسلمان باید انجام بدهد. و اگر کسی نماز نخواند واقعاً مسلمان نیست. در عزای من بی تابی نکنید صبور باشید دیگر عرضی ندارم یک وصیت دیگر هم نوشته ام که آن را تحویل داده ام. شب‌های جمعه حتماً سر قبر من بیائید و برای من آرزوی بخشایش کنید. از همه حلالیت می‌طلبم مال و اموالی که ندارم آنچه را هم که شما به من داده اید به خودتان می‌بخشم.
حالا که می‌خواهم چند کلمه ای با شهادت حرف بزنم در خودم این قدرت را نمی‌یابم وای بر من که حتی نتوانسته ام ذره ای از دین خودم را به شما ادا کنم.
تا آنجایی که به فکرم می‌رسد به کسی بدهکاری ندارم ولی اگر توانستید مبلغی پول یا چیزی دیگر که خودتان صلاح می‌دانید برای من صدقه بدهید. تا بلکه از غذابم کاهش پیدا کند. از همه اقوام و آشنایان و دوستان و همسایگان حلالیت بطلبید. امیدوارم پس از نمازهایتان برای من دعا کنید تا بلکه خداوند مرا بیامرزد و گناهانم را نادیده بگیرد و در غذابم تخفیف دهد.
امیدوارم مرا ببخشید و حلالم کنید. دیگر عرضی ندارم.
والسلام 29/9/1365 سید مهدی رفیعی
پدر و مادر عزیزم ای فرشتگان نگهبان من، وای بر من که قدر شما را ندانستم ، وای بر من که ندانستم پدر و مادرم چه گوهرهایی هستند امیدورارم که مرا حلال کنید.
واقعاً متحیرم که چگونه مرا تحمل می‌کردید. چطور دندان روی جگر می‌گذاشتید و به من هیچ نمی‌گفتید من تا وقتی که به جبهه نیامده بودم به مقام شما پی نبرده بودم. واقعا انسان در جبهه ساخته می‌شود.
به شما وصیت می‌کنم که نماز را بخوانید و روزه بگیرید که این دو کار واجب ترین کارهایی است که هر مسلمان باید انجام بدهد. و اگر کسی نماز نخواند واقعاً مسلمان نیست. در عزای من بی تابی نکنید صبور باشید دیگر عرضی ندارم یک وصیت دیگر هم نوشته ام که آن را تحویل داده ام. شب‌های جمعه حتماً سر قبر من بیائید و برای من آرزوی بخشایش کنید. از همه حلالیت می‌طلبم مال و اموالی که ندارم آنچه را هم که شما به من داده اید به خودتان می‌بخشم.
حالا که می‌خواهم چند کلمه ای با شهادت حرف بزنم در خودم این قدرت را نمی‌یابم وای بر من که حتی نتوانسته ام ذره ای از دین خودم را به شما ادا کنم.
تا آنجایی که به فکرم می‌رسد به کسی بدهکاری ندارم ولی اگر توانستید مبلغی پول یا چیزی دیگر که خودتان صلاح می‌دانید برای من صدقه بدهید. تا بلکه از غذابم کاهش پیدا کند. از همه اقوام و آشنایان و دوستان و همسایگان حلالیت بطلبید. امیدوارم پس از نمازهایتان برای من دعا کنید تا بلکه خداوند مرا بیامرزد و گناهانم را نادیده بگیرد و در غذابم تخفیف دهد.
امیدوارم مرا ببخشید و حلالم کنید. دیگر عرضی ندارم.
والسلام 29/9/1365 سید مهدی رفیعی