سیزدهمین روز سال نو در آیین ایرانی جایگاه خاصی داشته و نمادی از آشتی دوباره انسان با طبیعت است.
۰
تاریخ انتشاريکشنبه ۱۳ فروردين ۱۴۰۲ - ۱۲:۰۳
کد مطلب : ۵۳۳۰۱
جهانبین نیوز گزارش می‌دهد؛
13 به در سنتی دیرینه در آغوش گل و سبزه
برخی بر این باورند که در این روز باید برای راندن نحسی، از خانه بیرون روند و نحسی را در طبیعت به‌درکنند.
اما برای اثبات اینکه ایرانیان قدیم هم این دیدگاه را داشتند هیچ روایت تاریخی و قابل استنادی وجود ندارد. بعد از سیزده‌به‌در، جشن‌های نوروزی پایان می‌پذیرد.
مشهور است که واژهٔ سیزده‌به‌در به‌معنای «در کردن نحسیِ سیزده» است، اما وقتی به معانی واژه‌ها نگاه کنیم برداشت دیگری از این واژه می‌توان کرد، «در» به‌جای «دره و دشت» می‌تواند جایگزین شود و با نگاهی کلی می‌توان گفت واژهٔ «سیزده‌به‌در» به‌معنای «سیزدهم به‌سوی در و دشت شدن» می‌باشد که همان معنی بیرون‌رفتن و در دامان طبیعت سرکردن را می‌دهد.
به‌طور کلی در میان جشن‌های ایرانی جشن «سیزده‌به‌در» کمی مبهم است، زیرا مبنا و اساس دیگر جشن‌ها را ندارد و در کتاب‌های تاریخی اشارهٔ مستقیمی به وجود چنین مراسمی نشده، اما در کهن اشاره‌هایی به «روز سیزدهم فروردین» شده است.
گفته می‌شود ایرانیان باستان در آغاز سال نو پس از دوازده روز جشن‌گرفتن و شادی‌کردن که به یاد دوازده ماه سال است، روز سیزدهم نوروز را که روز فرخنده‌ای‌ست به باغ و صحرا می‌رفتند و شادی می‌کردند.
تا کنون هیچ دلیلی برای نحس بودن سیزده نوروز عنوان نشده، حتی بیشتر تاریخ نگاران روز سیزده نوروز را بسیار نیکو و فرخنده دانسته‌اند.
در بخشنامه ۱۰۱۶ مورخ اول آبان ۱۳۴۷ به کلیه وزارتخانه‌ها و موسسات و بنگاه‌ها و شرکت‌های دولتی و وابسته به دولت و بر طبق تصمیم جلسه مورخ ۱۶ اسفند ۱۳۴۶ هیئت وزیران، در فهرست تعطیلات رسمی در ایران؛ روز سیزده نوروز تعطیل رسمی اعلام شده بود
این رویداد دارای آیین‌های ویژه‌ای است که در درازای تاریخ پدید آمده و اندک اندک چهره سنت به خود گرفته‌است.
از آن جمله می‌توان به گره زدن سبزه، سبزه به رود سپردن، خوردن کاهو و سکنجبین، پختن خوراک‌های گوناگون به ویژه آش رشته و پرتاب ۱۳ عدد سنگ اشاره کرد.