عباس رئیسی یکی از علاقمندان به شاهنامه‌خوانی و مدرس شاهنامه در چهارمحال و بختیاری در گفت‌وگو با جهانبین نیوز؛ اظهار کرد: متولد سال ۱۳۴۹ در شهر فرادنبه هستم، بعد از گذراندن دوره کارشناسی درحال حاضر در دوره کارشناسی ارشد مشغول به تحصیل می‌باشم همچنین در شغل شریف دبیری درحال خدمت به مردم هستم.
وی با بیان اینکه از سه سال پیش شاهنامه‌خوانی را به‌صورت تخصصی آغاز کردم افزود: قبل از آن به دلیل علاقه‌ای که داشتم، شاهنامه را بصورت خودجوش می‌خواندم اما یکی از دلایل ادامه این کار به‌صورت حرفه‌ای این بود که می‌خواستم به طور واضح‌تر و موشکافانه‌تر اشعار فردوسی را بررسی کنیم و اسطوره‌هایی که در شاهنامه آمده است را بشناسیم و به دیگران نیز بشناسانم.
رئیسی یکی دیگر از دلایل خود برای ورود به عرصه شاهنامه‌خوانی و پژوهش در این زمینه را شناسایی ویژگی‌های زبانی و ساختاری شاهنامه و زبان قرن چهارم و پنجم سبک خراسانی دانست و اضافه کرد: همه این موارد دست به دست هم داد تا انگیزه‌ای شود برای ورود من به این عرصه.
رئیسی خاطرنشان کرد: متاسفانه به بحث شاهنامه‌خوانی چندان پرداخته نشده است و ماندگاری این هنر در بین مردم به علت علایق شخصی بوده است، رسانه‌های جمعی و صدا و سیما بیش از این می‌توانستند به این مقوله بپردازند و این هنر را به مردم و به ویژه نسل جوان بشناسانند، اما در این زمینه آنگونه که باید کار نشده است.
وی با تاکید بر اینکه شاهنامه‌خوانی در ساز و کارهای مختلفی انجام می‌شود اضافه کرد: بررسی تخصصی شاهنامه و شاهنامه‌خوانی مقامی در سبک پرداختن به شاهنامه است، شاهنامه‌خوانی مقامی در جشن‌ها و مراسمات ارائه می‌شود.
رئیسی با اشاره به اینکه در تعریف جامعه شهری ما جایگاهی برای شاهنامه درنظر گرفته نشده است و سردمداران فرهنگی ما از پرداختن به این موضوع سهل‌انگاری کردند.
این مدرس شاهنامه در چهارمحال و بختیاری ادامه داد: وقتی پاکدامنی سیاوش یا دفاع از آرمان‌ها ایرانی را در این کتاب می‌خوانم تاثیر بسیاری بر من و زندگیم دارد، همچنین تلاش می‌کنم بیشتر از واژگان فارسی استفاده کنم و به عبارتی فارسی را پاس بدارم.
رئیسی با اشاره به اینکه از تدریس شاهنامه خاطرات بسیاری دارم گفت: بهترین و ماندگارترین خاطره من این است که در زمان برگزاری دوره برای کودکان قصد داشتیم داستان کاوه آهنگر و ضحاک ماردوش را کار کنیم ولی هیچ کدام از بچه‌ها حاضر نمی‌شدند نقش ضحاک را بر عهده بگیرند و همه دوست داشتند کاوه باشند که این نشان‌دهنده این است که بچه‌ها ذاتا خوب هستند و از بدی و ظلم بیزارند.
وی در انتها بیان داشت: آوردن داستان‌های شاهنامه در کتاب‌های درسی و ساختن برنامه‌های جذاب توسط صدا و سیما می‌تواند حس خردورزی، میهن‌دوستی و ظلم‌ستیزی را در بچه‌ها تقویت کند.
به گزارش جهانبین نیوز؛ ۲۵ اردیبهشت‌ماه در تقویم ایران به نام روز بزرگداشت مقام حکیم ابوالقاسم فردوسی و پاسداشت زبان فارسی نام‌گذاری شده است.
انتهای پیام/1026ج
وی با بیان اینکه از سه سال پیش شاهنامه‌خوانی را به‌صورت تخصصی آغاز کردم افزود: قبل از آن به دلیل علاقه‌ای که داشتم، شاهنامه را بصورت خودجوش می‌خواندم اما یکی از دلایل ادامه این کار به‌صورت حرفه‌ای این بود که می‌خواستم به طور واضح‌تر و موشکافانه‌تر اشعار فردوسی را بررسی کنیم و اسطوره‌هایی که در شاهنامه آمده است را بشناسیم و به دیگران نیز بشناسانم.
رئیسی یکی دیگر از دلایل خود برای ورود به عرصه شاهنامه‌خوانی و پژوهش در این زمینه را شناسایی ویژگی‌های زبانی و ساختاری شاهنامه و زبان قرن چهارم و پنجم سبک خراسانی دانست و اضافه کرد: همه این موارد دست به دست هم داد تا انگیزه‌ای شود برای ورود من به این عرصه.
رئیسی خاطرنشان کرد: متاسفانه به بحث شاهنامه‌خوانی چندان پرداخته نشده است و ماندگاری این هنر در بین مردم به علت علایق شخصی بوده است، رسانه‌های جمعی و صدا و سیما بیش از این می‌توانستند به این مقوله بپردازند و این هنر را به مردم و به ویژه نسل جوان بشناسانند، اما در این زمینه آنگونه که باید کار نشده است.
وی با تاکید بر اینکه شاهنامه‌خوانی در ساز و کارهای مختلفی انجام می‌شود اضافه کرد: بررسی تخصصی شاهنامه و شاهنامه‌خوانی مقامی در سبک پرداختن به شاهنامه است، شاهنامه‌خوانی مقامی در جشن‌ها و مراسمات ارائه می‌شود.
رئیسی با اشاره به اینکه در تعریف جامعه شهری ما جایگاهی برای شاهنامه درنظر گرفته نشده است و سردمداران فرهنگی ما از پرداختن به این موضوع سهل‌انگاری کردند.
این مدرس شاهنامه در چهارمحال و بختیاری ادامه داد: وقتی پاکدامنی سیاوش یا دفاع از آرمان‌ها ایرانی را در این کتاب می‌خوانم تاثیر بسیاری بر من و زندگیم دارد، همچنین تلاش می‌کنم بیشتر از واژگان فارسی استفاده کنم و به عبارتی فارسی را پاس بدارم.
رئیسی با اشاره به اینکه از تدریس شاهنامه خاطرات بسیاری دارم گفت: بهترین و ماندگارترین خاطره من این است که در زمان برگزاری دوره برای کودکان قصد داشتیم داستان کاوه آهنگر و ضحاک ماردوش را کار کنیم ولی هیچ کدام از بچه‌ها حاضر نمی‌شدند نقش ضحاک را بر عهده بگیرند و همه دوست داشتند کاوه باشند که این نشان‌دهنده این است که بچه‌ها ذاتا خوب هستند و از بدی و ظلم بیزارند.
وی در انتها بیان داشت: آوردن داستان‌های شاهنامه در کتاب‌های درسی و ساختن برنامه‌های جذاب توسط صدا و سیما می‌تواند حس خردورزی، میهن‌دوستی و ظلم‌ستیزی را در بچه‌ها تقویت کند.
به گزارش جهانبین نیوز؛ ۲۵ اردیبهشت‌ماه در تقویم ایران به نام روز بزرگداشت مقام حکیم ابوالقاسم فردوسی و پاسداشت زبان فارسی نام‌گذاری شده است.
انتهای پیام/1026ج