محققان دانشگاه علوم پزشکی تبریز و دانشگاه تبریز نانوحاملی هوشمند سنتز کرده‌اند که قادر است داروی ضد سرطان را به‌صورت هوشمند و هدفمند به بافت سرطانی انتقال دهد.
۰
تاریخ انتشارشنبه ۱۰ مهر ۱۳۹۵ - ۱۳:۱۲
کد مطلب : ۳۰۸۸۸
در مقیاس آزمایشگاهی انجام شد؛
سنتز نانوحامل هوشمند جهت دارورسانی به بافت‌های سرطانی
به گزارش جهانبین نیوز؛ به نقل از ستاد ویژه توسعه بیماری سرطان یکی از اصلی‌ترین بیماری‌هایی به شمار می‌رود که در اقصی نقاط جهان سلامت بشر را تهدید می‌کند. از این‌رو تحقیقات در حوزه دارو برای مهار و درمان این بیماری در حال انجام است.
در حال حاضر سرطان دومین عامل مرگ و میر در جهان محسوب می‌شود که پیش‌بینی می‌شود در سال‌های آینده به اولین عامل مرگ و میر تبدیل شود. بنابراین ارائه و معرفی داروها و راه‌های متفاوت جهت درمان سرطان ضروری به نظر می‌رسد.
حامد همیشه کار، مجری طرح با بیان اینکه داروهای ضد سرطان به‌صورت غیرانتخابی عمل می‌کنند و با تخریب بافت غیر سرطانی موجب عوارض گسترده می‌شوند، گفت: هدف از انجام این کار سنتز نانوذرات مغناطیسی با قابلیت بارگیری و حمل داروی ضد سرطان ۶- مرکاپتوپورین بوده است.
وی افزود: این دارو جز یکی از داروهای مؤثر ضد تومور در طی ۵۹ سال گذشته است که به‌طور گسترده جهت درمان و مهار سرطان خون در کودکان، پیشگیری از پس زدن عضو پیوند یافته و بیماری‌های التهابی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
همیشه کار ادامه داد: استفاده از نانوحامل سنتز شده در این طرح به‌منظور دارورسانی هدفمند به بافت توموری موجب می‌شود، اثرات جانبی دارو بر روی بافت‌های سالم اطراف تومور به‌طور مؤثری کاهش یافته و اثربخشی دارو افزایش پیدا کند.
وی عنوان کرد: خاصیت آب‌گریزی داروی ۶- مرکاپتوپورین امکان استفاده از آن را تا حدودی محدود می‌کند؛ اما با محبوس کردن این دارو در نانوذرات سنتزشده با پوشش پلیمری که قابلیت اتصال کووالانسی این دارو را داراست، می‌توان آن را تا رسیدن به بافت هدف محافظت کرده و در آنجا توسط آنزیم‌ها آزاد کرد.
در طرح حاضر در ابتدا کوپلیمرهای پاسخگوی سه‌گانه با قابلیت اتصال به نانوذره مغناطیسی و بارگیری داروی ضد سرطان ۶- مرکاپتوپورین و پس از آن نانوذرات مغناطیسی به روش همرسوبی سنتز شده و در ادامه نانوذرات پلیمری و مغناطیسی به اصطلاح انکوبه شده و نانوحامل هوشمند سنتز شده است.
همیشه کار ادامه داد: در مرحله بعد میزان بارگیری و آزادسازی دارو در شرایط متفاوت دما، pH و ریدوکس محیط بررسی شده است؛ همچنین در انتها اثربخشی سامانه تولید شده در رده‌های سلولی سرطانی مورد ارزیابی قرار گرفته است.
این تحقیقات حاصل تلاش‌های دکتر حامد همیشه کار- عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی تبریز- دکتر علی‌اکبر انتظامی و دکتر ناصر ارسلانی- اعضای هیأت علمی دانشگاه تبریز- مرجان قربانی- دانشجوی مقطع دکترای دانشگاه تبریز- و حامد حاجی پور- دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه علوم پزشکی تبریز- است.
نتایج این کار در مجله New Journal of Chemistry (جلد ۴۰، شماره‌ی ۴، سال ۲۰۱۶، صفحات ۳۵۶۱ تا ۳۵۷۰) به چاپ رسیده است.
انتهای پیام/1026ج
در حال حاضر سرطان دومین عامل مرگ و میر در جهان محسوب می‌شود که پیش‌بینی می‌شود در سال‌های آینده به اولین عامل مرگ و میر تبدیل شود. بنابراین ارائه و معرفی داروها و راه‌های متفاوت جهت درمان سرطان ضروری به نظر می‌رسد.
حامد همیشه کار، مجری طرح با بیان اینکه داروهای ضد سرطان به‌صورت غیرانتخابی عمل می‌کنند و با تخریب بافت غیر سرطانی موجب عوارض گسترده می‌شوند، گفت: هدف از انجام این کار سنتز نانوذرات مغناطیسی با قابلیت بارگیری و حمل داروی ضد سرطان ۶- مرکاپتوپورین بوده است.
وی افزود: این دارو جز یکی از داروهای مؤثر ضد تومور در طی ۵۹ سال گذشته است که به‌طور گسترده جهت درمان و مهار سرطان خون در کودکان، پیشگیری از پس زدن عضو پیوند یافته و بیماری‌های التهابی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
همیشه کار ادامه داد: استفاده از نانوحامل سنتز شده در این طرح به‌منظور دارورسانی هدفمند به بافت توموری موجب می‌شود، اثرات جانبی دارو بر روی بافت‌های سالم اطراف تومور به‌طور مؤثری کاهش یافته و اثربخشی دارو افزایش پیدا کند.
وی عنوان کرد: خاصیت آب‌گریزی داروی ۶- مرکاپتوپورین امکان استفاده از آن را تا حدودی محدود می‌کند؛ اما با محبوس کردن این دارو در نانوذرات سنتزشده با پوشش پلیمری که قابلیت اتصال کووالانسی این دارو را داراست، می‌توان آن را تا رسیدن به بافت هدف محافظت کرده و در آنجا توسط آنزیم‌ها آزاد کرد.
در طرح حاضر در ابتدا کوپلیمرهای پاسخگوی سه‌گانه با قابلیت اتصال به نانوذره مغناطیسی و بارگیری داروی ضد سرطان ۶- مرکاپتوپورین و پس از آن نانوذرات مغناطیسی به روش همرسوبی سنتز شده و در ادامه نانوذرات پلیمری و مغناطیسی به اصطلاح انکوبه شده و نانوحامل هوشمند سنتز شده است.
همیشه کار ادامه داد: در مرحله بعد میزان بارگیری و آزادسازی دارو در شرایط متفاوت دما، pH و ریدوکس محیط بررسی شده است؛ همچنین در انتها اثربخشی سامانه تولید شده در رده‌های سلولی سرطانی مورد ارزیابی قرار گرفته است.
این تحقیقات حاصل تلاش‌های دکتر حامد همیشه کار- عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی تبریز- دکتر علی‌اکبر انتظامی و دکتر ناصر ارسلانی- اعضای هیأت علمی دانشگاه تبریز- مرجان قربانی- دانشجوی مقطع دکترای دانشگاه تبریز- و حامد حاجی پور- دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه علوم پزشکی تبریز- است.
نتایج این کار در مجله New Journal of Chemistry (جلد ۴۰، شماره‌ی ۴، سال ۲۰۱۶، صفحات ۳۵۶۱ تا ۳۵۷۰) به چاپ رسیده است.
انتهای پیام/1026ج