وقتي جامعه دانشگاهي از مسير اصلي خود خارج مي شود، در اولويت اول نقش اساتيد و دانشجويان و جنبش هاي دانشجويي است که قطار خارج شده از ريل را به مسير اصلي باز گردانند.
۰
به گزارش جهانبین نیوز به نقل از منطقه آزاد، ميثم شهبازي در يادداشتي نوشت:
بانگ« دانشگاه مبداء همه ي تحولات است.» دوباره طنين انداز شد. و با يادآوري نمودن نقش موثر دانشگاه در پيشبرد اهداف انقلاب اسلامي، رسالت ها و وظايف جامعه دانشگاهي در سال جديد ترسيم شد.
مهمترين سم مهلک در جامعه دانشگاهي حاشيه سازي و سياست بازي است. حاشيه سازي نقطه مقابل فهم، آگاهي و دانش هاي سياسي مي باشد، که براي روشن تر شدن موضوع نگارنده، نياز است به نکات زير اشاره شود.
۱- تفاوت اصلي بين دو موضوع مطرح شده زماني مشخص مي شود، که نتايج و آثار حاصل از آنها در مقاطع حساس و تحول ساز جامعه دانشگاهي نمود پيدا مي کند. به اين صورت که وقتي در برهه اي حاشيه سازي به معناي حقيقي، سوء استفاده از ظرفيت هاي موجود دانشگاه جهت بهره برداري اهداف عده اي خاص در خارج از دانشگاه ها صورت مي گيرد. و ماحصل آن التهاب در فضاي جامعه و خارج شدن کانون علمي کشور از مسير اصلي خود که همان رشد، پويايي و شکوفايي حرکت علمي است.
با نگاهي به گذشته تاريخي اين اتفاقات در سال هاي پس از انقلاب اسلامي، اهميت اين موضوع بيشتر مشخص خواهد شد. در حادثه کوي دانشگاه ۷۸ و فتنه آمريکايي اسرائيلي ۸۸ کانون اصلي جريانات تجديد نظر و رفورميسم، متمرکز به دانشگاه و جنبش هاي دانشجويي بود. که در اصل با ضربه زدن به نقش آفريني جنبش هاي دانشجويي و هدف قرار دادن اين قشر مطالبه گر و آرمانخواه، در پي التهاب فضاي دانشگاه بوده و در نهايت سرايت و انتقال اين التهاب کاذب به فضاي کشور، در صدد هدف قرار دادن اصل نظام بر آمدند. مطرح شدن اين موضوعات در شرايط کنوني کشور حاکي از آن است که اين جريان در قالبي ديگر و در سايه شعار اعتدال دولتي به دنبال رويش مجدد در دانشگاه ها و دنبال نمودن همان اهداف گذشته مي باشد. اگر بخواهيم به مصداق اين نوع نگاه و حاشيه سازي و سياست بازي در محيط هاي علمي اشاره کنيم. بحث جنجالي درباره موضوع بورسيه ها مطرح مي شود. که به فرموده مقام معظم رهبري، در واقع از غلط ترين کارهاي چندسال اخير است و مساله به آن شکلي که در روزنامه هاي زنجيره اي و جريان منتسب به دولت با آن بازي کردند نبود. اما اگر هم بود بايد از راه هاي قانوني امتيازاتي که عده اي بر خلاف قانون گرفته بودند لغو مي شد نه اينکه سر و صدا و جنجال درست شود. و اين شيوه جنجال سازي هم خلاف قانون، هم خلاف تدبير و هم خلاف اخلاق بود.
۲- نبايد فراموش کنيم که مهمترين وظيفه ي اصلي جنبش دانشجويي و جامعه دانشگاهي ايجاد بستر مناسب براي رشد آگاهي سياسي، تبيين و روشنگري است. با نگاه به مطالب مطرح شده قبلي به نتايجي مي رسيم که با اين موضوع ارتباط مستقيم دارد. وقتي جامعه دانشگاهي از مسير اصلي خود خارج مي شود، در اولويت اول نقش اساتيد و دانشجويان و جنبش هاي دانشجويي است که قطار خارج شده از ريل را به مسير اصلي باز گردانند. در برخي برهه ها اين نوع نگاه به حاشيه برده شد و کار به جايي رسيد که رهبر معظم انقلاب در ديداري به مناسبت «روز ملي مبارزه با استکبار» در تاريخ ۱۲ آبان سال ۷۲ چنين مي‌فرمايند: «بنده دلم مي‌خواهد اين جوانان ما شما دانشجويان؛ چه دختر، چه پسر و حتي دانش‌آموزان مدارس، روي اين ريزترين پديده‌هاي سياسي دنيا فکر کنيد و تحليل بدهيد. گيرم که تحليلي هم بدهيد که خلاف واقع باشد؛ باشد! خدا لعنت کند آن دست‌هايي را که تلاش کرده‌اند و مي‌کنند که قشر جوان و دانشگاه ما را غير سياسي کنند. کشوري که جوانانش سياسي نباشند، اصلاً توي باغ مسائل سياسي نيستند، مسائل سياسي دنيا را نمي‌فهمند، جريان‌هاي سياسي دنيا را نمي‌فهمند و تحليل درست ندارند. مگر چنين کشوري مي‌تواند بر دوش مردم، حکومت و حرکت و مبارزه و جهاد کند؟!».
متاسفانه شرايط فعلي حاکم بر وزارت علوم اين نوع نگاه به هنگام حضور مسئولين در دانشگاه ها به صورت واضح وجود دارد. از عدم اجازه ورود نماينده دانشجويان در نشست هاي رسانه اي و دولتي گرفته تا گزينشي برخوردکردن با نگاه هاي موجود در دانشگاه ها. و در موارد کثيري نيز عدم توجه به مطالبات دانشجويان شامل: هشدار کاهش رشد علمي کشور به مسئولين علمي کشور، نگاه به ظرفيت عظيم جوانان دانشگاهي پيرامون حل مشکلات اساسي نظام، تبيين موضوعات مذاکرات هسته اي توسط مسئولين در اجتماعات نخبگاني دانشگاهي و... مي باشد. که اگر توجه حقيقي حاصل نشود، بي شک به حرکت پيشروندگي انقلاب اسلامي آسيب هاي چشمگيري وارد خواهد شد.
انتهاي پيام1020ج /560 م
بانگ« دانشگاه مبداء همه ي تحولات است.» دوباره طنين انداز شد. و با يادآوري نمودن نقش موثر دانشگاه در پيشبرد اهداف انقلاب اسلامي، رسالت ها و وظايف جامعه دانشگاهي در سال جديد ترسيم شد.
مهمترين سم مهلک در جامعه دانشگاهي حاشيه سازي و سياست بازي است. حاشيه سازي نقطه مقابل فهم، آگاهي و دانش هاي سياسي مي باشد، که براي روشن تر شدن موضوع نگارنده، نياز است به نکات زير اشاره شود.
۱- تفاوت اصلي بين دو موضوع مطرح شده زماني مشخص مي شود، که نتايج و آثار حاصل از آنها در مقاطع حساس و تحول ساز جامعه دانشگاهي نمود پيدا مي کند. به اين صورت که وقتي در برهه اي حاشيه سازي به معناي حقيقي، سوء استفاده از ظرفيت هاي موجود دانشگاه جهت بهره برداري اهداف عده اي خاص در خارج از دانشگاه ها صورت مي گيرد. و ماحصل آن التهاب در فضاي جامعه و خارج شدن کانون علمي کشور از مسير اصلي خود که همان رشد، پويايي و شکوفايي حرکت علمي است.
با نگاهي به گذشته تاريخي اين اتفاقات در سال هاي پس از انقلاب اسلامي، اهميت اين موضوع بيشتر مشخص خواهد شد. در حادثه کوي دانشگاه ۷۸ و فتنه آمريکايي اسرائيلي ۸۸ کانون اصلي جريانات تجديد نظر و رفورميسم، متمرکز به دانشگاه و جنبش هاي دانشجويي بود. که در اصل با ضربه زدن به نقش آفريني جنبش هاي دانشجويي و هدف قرار دادن اين قشر مطالبه گر و آرمانخواه، در پي التهاب فضاي دانشگاه بوده و در نهايت سرايت و انتقال اين التهاب کاذب به فضاي کشور، در صدد هدف قرار دادن اصل نظام بر آمدند. مطرح شدن اين موضوعات در شرايط کنوني کشور حاکي از آن است که اين جريان در قالبي ديگر و در سايه شعار اعتدال دولتي به دنبال رويش مجدد در دانشگاه ها و دنبال نمودن همان اهداف گذشته مي باشد. اگر بخواهيم به مصداق اين نوع نگاه و حاشيه سازي و سياست بازي در محيط هاي علمي اشاره کنيم. بحث جنجالي درباره موضوع بورسيه ها مطرح مي شود. که به فرموده مقام معظم رهبري، در واقع از غلط ترين کارهاي چندسال اخير است و مساله به آن شکلي که در روزنامه هاي زنجيره اي و جريان منتسب به دولت با آن بازي کردند نبود. اما اگر هم بود بايد از راه هاي قانوني امتيازاتي که عده اي بر خلاف قانون گرفته بودند لغو مي شد نه اينکه سر و صدا و جنجال درست شود. و اين شيوه جنجال سازي هم خلاف قانون، هم خلاف تدبير و هم خلاف اخلاق بود.
۲- نبايد فراموش کنيم که مهمترين وظيفه ي اصلي جنبش دانشجويي و جامعه دانشگاهي ايجاد بستر مناسب براي رشد آگاهي سياسي، تبيين و روشنگري است. با نگاه به مطالب مطرح شده قبلي به نتايجي مي رسيم که با اين موضوع ارتباط مستقيم دارد. وقتي جامعه دانشگاهي از مسير اصلي خود خارج مي شود، در اولويت اول نقش اساتيد و دانشجويان و جنبش هاي دانشجويي است که قطار خارج شده از ريل را به مسير اصلي باز گردانند. در برخي برهه ها اين نوع نگاه به حاشيه برده شد و کار به جايي رسيد که رهبر معظم انقلاب در ديداري به مناسبت «روز ملي مبارزه با استکبار» در تاريخ ۱۲ آبان سال ۷۲ چنين مي‌فرمايند: «بنده دلم مي‌خواهد اين جوانان ما شما دانشجويان؛ چه دختر، چه پسر و حتي دانش‌آموزان مدارس، روي اين ريزترين پديده‌هاي سياسي دنيا فکر کنيد و تحليل بدهيد. گيرم که تحليلي هم بدهيد که خلاف واقع باشد؛ باشد! خدا لعنت کند آن دست‌هايي را که تلاش کرده‌اند و مي‌کنند که قشر جوان و دانشگاه ما را غير سياسي کنند. کشوري که جوانانش سياسي نباشند، اصلاً توي باغ مسائل سياسي نيستند، مسائل سياسي دنيا را نمي‌فهمند، جريان‌هاي سياسي دنيا را نمي‌فهمند و تحليل درست ندارند. مگر چنين کشوري مي‌تواند بر دوش مردم، حکومت و حرکت و مبارزه و جهاد کند؟!».
متاسفانه شرايط فعلي حاکم بر وزارت علوم اين نوع نگاه به هنگام حضور مسئولين در دانشگاه ها به صورت واضح وجود دارد. از عدم اجازه ورود نماينده دانشجويان در نشست هاي رسانه اي و دولتي گرفته تا گزينشي برخوردکردن با نگاه هاي موجود در دانشگاه ها. و در موارد کثيري نيز عدم توجه به مطالبات دانشجويان شامل: هشدار کاهش رشد علمي کشور به مسئولين علمي کشور، نگاه به ظرفيت عظيم جوانان دانشگاهي پيرامون حل مشکلات اساسي نظام، تبيين موضوعات مذاکرات هسته اي توسط مسئولين در اجتماعات نخبگاني دانشگاهي و... مي باشد. که اگر توجه حقيقي حاصل نشود، بي شک به حرکت پيشروندگي انقلاب اسلامي آسيب هاي چشمگيري وارد خواهد شد.
انتهاي پيام1020ج /560 م