مقابله با اسلام اموي و احياء اسلام نبوي مهمترين شاخصۀ قيام امام حسين(ع) به شمار میرود.
۰
تاریخ انتشارشنبه ۱۰ آبان ۱۳۹۳ - ۱۰:۳۱
کد مطلب : ۱۸۶۹۳
واکاوي علل چرايي قيام امام حسين(ع)؛
احياء اسلام نبوي مهمترين شاخصه قيام امام حسين(ع)
به گزارش جهانبین‌نیوز به نقل از زنگ خبر، قيام امام حسين(ع) و خروج آن حضرت از مدينه به سمت کوفه که به قيام عاشورا منتهي گرديد در نوع خود و در ميان علماي مذاهب اسلامي اعم از شيعه و سني مباحث مختلف و بعضا تامل برانگيزي را در باب چرائي قيام آن حضرت رقم زده است.
شخصيتي مانند ابن عربي در کلامي عجيب و دور از انصاف مي گويد: همانا (امام ) حسين(ع) با شمشير جدش به شهادت رسيد زيرا در برابر امام زمانش خروج کرد!!! (ان الحسين قتل بسيف جده لانه خرج علي امام زمانه(يزيد)
متاسفانه ايشان خبيث ترين دشمن رسول الله را پيروان رسول خدا مي نامد و پاره تن رسول الله را مهدور الدم و تفرقه انداز معرفي مي کند.
هم چنين شخصيتي مانند ابن خلدون اسلام خلافتي را مطرح مي کند و مي گويد نه جنگ امام حسين(ع) با يزيد جايز بود و نه درگيري يزيد با امام حسين(ع) لذا قيام امام حسين(ع) را خروج و خارجي ناميد.
برخي از ديگر دانشمندان معاصر همچون عبدالله عنان استاد تاريخ مصري در مناظره با مرحوم دکتر شهيدي در پاسخ به اين که چرا به امام حسين(ع) لقب ابوالشهدا داداه اند، امام (ع) را به بلند پروازي متهم نمود و گفت: جنگ هاي جمل و صفين ،نهروان و کربلا با هدف کشورگشايي انجام شده است،لذا اين مورخ مصري هدف امام از قيام را صرفاً حکومت و کشورگشايي ذکر نمود.
حال بايد پرسيد به راستي هدف از قيلام چه بود؟
در وهله نخست بايد پرسيد آيا نامه هاي کوفيان امام را به قيام واداشت؟
در پاسخ بايد گفت: نامه هاي کوفيان بعد از خروج آن حضرت از مدينه نگاشته شد لذا بايد گفت امام حسين(ع) باعث دعوت مردم کوفه بود نه دعوت مردم کوفه باعث قيام امام حسين(ع).
هم چنين بايد گفت در مدينه و مکه ديده نشده که امام(ع) در پاسخ به کساني که مي گفتند به کوفه نرويد بگويد چون نامه دارم بايد بروم، بلکه تنها پس از ترک مکه و در رويارويي با جناب حر و پس از سخت گيري هاي فراوان سخن از نامه ها به ميان آمد.
اصولاً غير معقول است که بگويند امام معصوم(ع) تحت تأثير مردم است در حالي که امام حسين(ع) از بي وفايي مردم کوفه به خوبي آگاه بود.
ابن خلدون به عنوان يک عالم اسلامي مي گويد: قيام امام حسين(ع) براي حکومت بود يعني امام از عاقبت اين قيام و کار آگاه نبود،در حالي که ده ها روايت صحيح السند و معتبر وجود دارد که همگي خبر از شهادت امام(ع) در سفرش به سوي عراق مي باشد.
عامل اصلي قيام امام حسين؛
امام حسين(ع) در فراز هاي مختلف مي فرمايد :«اريد ان آمر بالمعروف و انهي عن المنکر و اسير سيره جدي محمد و سيره ابي علي بن ابي طالب..»که اين کلام امام و ديگر بيانات نوراني آن حضرت بيانگر اهتمام امام براي احياء اسلام نبوي و مقابله با اسلام اُمَوي است؛ زيرا از زمان رحلت پيامبر تا زمان قيام امام حسين(ع) پنجاه سال مي گذشت و بعضاً در پنجاه سال ظلم هايي به نام دين و قران به مردم روا داشته شد.
هم چنين معاويه به عنوان پسر بزرگترين دشمن اسلام (ابوسفيان) زمام امور را به عهده گرفت پس از او نيز پسر متظاهر به فسق و فجورش که سوابق ننگين سگ بازي ودائم الخمر بودنش، و ديگر خباثت هايش نقل محافل شده بودبه عنوان خليفۀ مسلمين تعيين گرديد .
در عرض پنجاه سال و قبل از قيام عاشورا بسياري از اصحاب رسول خدا(ص) و مبلغي اسلام نبوي به تدريج به شهاد ت رسيدند و يا از دنيا رفته اند و بعضاً افراد پيري باقي مانده بودند که در انزواي کامل به سر مي بردند.
حال نسل جوان اسلام را تنها با مدل حکومتي معاويه و يزيد مي شناخت آن ها به جاي پيامبر، خلفاي سه گانه و در برهه اي کوتاه حکومت اميرالمومنين علي (ع) و سپس حکومت معاويه و پسرش يزيد را ديده بودند، لذا تصوير و شکل غالب اسلام در آن برهۀ تارخي مدل اسلام اشرافي معاويه و يزيد بود هم چنين ممانعت کنندگان از حرکت و قيام امام حسين(ع) نيز همه از نسل خسته و پيرو فرتوت سابق بودند؛ليکن امام(ع) مي دانست احياء اسلام نبوي با منبر رفتن، خطبه خواندن و موعظه کردن و نامه نوشتن ميسر نخواهد شد.
حتي با حکومت داري نيز نمي توان اوضاع نابسامان فرهنگي و ديني و سياسي مردم را تغيير داد چون در دوران حکومت اميرالمومنين علي (ع) گرچه وضع بسيار بهتر بود اما مدل مورد نظر امام علي (ع) با کار شکني بسياري از دنيا گرايان عملي نشد لذا امام حسين(ع) براي احياء مجدد اسلام اصيل و نابودي اسلام سکولار و اشرافي و براي نجات دينش خود و فرزندانش را در واقعۀ کربلا فدا نمود تا با شهادت خود به امت خوابيده و پيرو فرتوت نهيب زند که معاويه ها و يزيد ها را خليفۀ رسول خدا و رهبر مسلمانان خطاب نکنند لذا قيام آن حضرت را بايد به عنوان اقدامي کليدي براي دست يابي به يک مقصد و حصول هزاران مقصود نام برد.
شهادت مقصد امام حسين(ع) بود و اصلاح امت جد پيامبر (ص) و احياء سيرۀ پيامبر اکرم(ص) و امام علي (ع) و بازتوليد مجد اسلام نبوي و اسلام استکبار ستيز در بستر عاشورامهمترين شاخصۀ قيام امام حسين (ع) بوده است.
لذا مي توان جملۀ حضرت زينب(س) مبني بر « ما رأيت الّا جميلا» را رمزخواني نمود زيرا با ياري دين خدا(انا اولي من قام بنصره دين الله» و عزت بخشي به شريعت الهي«و اعزار شرعه» و جهاد در راه خدا(و الجهاد في سبيله» براي اعتلاي کلمۀ الله(لتکون کلمه الله هي العليا) همان هدفي بود که امام (ع) در پاسخ به چيستي قيام به فرزدق فرمود.
مهدي نجفي
انتهاي پيام/ف/
شخصيتي مانند ابن عربي در کلامي عجيب و دور از انصاف مي گويد: همانا (امام ) حسين(ع) با شمشير جدش به شهادت رسيد زيرا در برابر امام زمانش خروج کرد!!! (ان الحسين قتل بسيف جده لانه خرج علي امام زمانه(يزيد)
متاسفانه ايشان خبيث ترين دشمن رسول الله را پيروان رسول خدا مي نامد و پاره تن رسول الله را مهدور الدم و تفرقه انداز معرفي مي کند.
هم چنين شخصيتي مانند ابن خلدون اسلام خلافتي را مطرح مي کند و مي گويد نه جنگ امام حسين(ع) با يزيد جايز بود و نه درگيري يزيد با امام حسين(ع) لذا قيام امام حسين(ع) را خروج و خارجي ناميد.
برخي از ديگر دانشمندان معاصر همچون عبدالله عنان استاد تاريخ مصري در مناظره با مرحوم دکتر شهيدي در پاسخ به اين که چرا به امام حسين(ع) لقب ابوالشهدا داداه اند، امام (ع) را به بلند پروازي متهم نمود و گفت: جنگ هاي جمل و صفين ،نهروان و کربلا با هدف کشورگشايي انجام شده است،لذا اين مورخ مصري هدف امام از قيام را صرفاً حکومت و کشورگشايي ذکر نمود.
حال بايد پرسيد به راستي هدف از قيلام چه بود؟
در وهله نخست بايد پرسيد آيا نامه هاي کوفيان امام را به قيام واداشت؟
در پاسخ بايد گفت: نامه هاي کوفيان بعد از خروج آن حضرت از مدينه نگاشته شد لذا بايد گفت امام حسين(ع) باعث دعوت مردم کوفه بود نه دعوت مردم کوفه باعث قيام امام حسين(ع).
هم چنين بايد گفت در مدينه و مکه ديده نشده که امام(ع) در پاسخ به کساني که مي گفتند به کوفه نرويد بگويد چون نامه دارم بايد بروم، بلکه تنها پس از ترک مکه و در رويارويي با جناب حر و پس از سخت گيري هاي فراوان سخن از نامه ها به ميان آمد.
اصولاً غير معقول است که بگويند امام معصوم(ع) تحت تأثير مردم است در حالي که امام حسين(ع) از بي وفايي مردم کوفه به خوبي آگاه بود.
ابن خلدون به عنوان يک عالم اسلامي مي گويد: قيام امام حسين(ع) براي حکومت بود يعني امام از عاقبت اين قيام و کار آگاه نبود،در حالي که ده ها روايت صحيح السند و معتبر وجود دارد که همگي خبر از شهادت امام(ع) در سفرش به سوي عراق مي باشد.
عامل اصلي قيام امام حسين؛
امام حسين(ع) در فراز هاي مختلف مي فرمايد :«اريد ان آمر بالمعروف و انهي عن المنکر و اسير سيره جدي محمد و سيره ابي علي بن ابي طالب..»که اين کلام امام و ديگر بيانات نوراني آن حضرت بيانگر اهتمام امام براي احياء اسلام نبوي و مقابله با اسلام اُمَوي است؛ زيرا از زمان رحلت پيامبر تا زمان قيام امام حسين(ع) پنجاه سال مي گذشت و بعضاً در پنجاه سال ظلم هايي به نام دين و قران به مردم روا داشته شد.
هم چنين معاويه به عنوان پسر بزرگترين دشمن اسلام (ابوسفيان) زمام امور را به عهده گرفت پس از او نيز پسر متظاهر به فسق و فجورش که سوابق ننگين سگ بازي ودائم الخمر بودنش، و ديگر خباثت هايش نقل محافل شده بودبه عنوان خليفۀ مسلمين تعيين گرديد .
در عرض پنجاه سال و قبل از قيام عاشورا بسياري از اصحاب رسول خدا(ص) و مبلغي اسلام نبوي به تدريج به شهاد ت رسيدند و يا از دنيا رفته اند و بعضاً افراد پيري باقي مانده بودند که در انزواي کامل به سر مي بردند.
حال نسل جوان اسلام را تنها با مدل حکومتي معاويه و يزيد مي شناخت آن ها به جاي پيامبر، خلفاي سه گانه و در برهه اي کوتاه حکومت اميرالمومنين علي (ع) و سپس حکومت معاويه و پسرش يزيد را ديده بودند، لذا تصوير و شکل غالب اسلام در آن برهۀ تارخي مدل اسلام اشرافي معاويه و يزيد بود هم چنين ممانعت کنندگان از حرکت و قيام امام حسين(ع) نيز همه از نسل خسته و پيرو فرتوت سابق بودند؛ليکن امام(ع) مي دانست احياء اسلام نبوي با منبر رفتن، خطبه خواندن و موعظه کردن و نامه نوشتن ميسر نخواهد شد.
حتي با حکومت داري نيز نمي توان اوضاع نابسامان فرهنگي و ديني و سياسي مردم را تغيير داد چون در دوران حکومت اميرالمومنين علي (ع) گرچه وضع بسيار بهتر بود اما مدل مورد نظر امام علي (ع) با کار شکني بسياري از دنيا گرايان عملي نشد لذا امام حسين(ع) براي احياء مجدد اسلام اصيل و نابودي اسلام سکولار و اشرافي و براي نجات دينش خود و فرزندانش را در واقعۀ کربلا فدا نمود تا با شهادت خود به امت خوابيده و پيرو فرتوت نهيب زند که معاويه ها و يزيد ها را خليفۀ رسول خدا و رهبر مسلمانان خطاب نکنند لذا قيام آن حضرت را بايد به عنوان اقدامي کليدي براي دست يابي به يک مقصد و حصول هزاران مقصود نام برد.
شهادت مقصد امام حسين(ع) بود و اصلاح امت جد پيامبر (ص) و احياء سيرۀ پيامبر اکرم(ص) و امام علي (ع) و بازتوليد مجد اسلام نبوي و اسلام استکبار ستيز در بستر عاشورامهمترين شاخصۀ قيام امام حسين (ع) بوده است.
لذا مي توان جملۀ حضرت زينب(س) مبني بر « ما رأيت الّا جميلا» را رمزخواني نمود زيرا با ياري دين خدا(انا اولي من قام بنصره دين الله» و عزت بخشي به شريعت الهي«و اعزار شرعه» و جهاد در راه خدا(و الجهاد في سبيله» براي اعتلاي کلمۀ الله(لتکون کلمه الله هي العليا) همان هدفي بود که امام (ع) در پاسخ به چيستي قيام به فرزدق فرمود.
مهدي نجفي
انتهاي پيام/ف/