مردم اردل و ناغان در استان چهارمحال و بختياري، هيچگاه بهار هزار و سيصد و پنجاه و شش را فراموش نمي‌کنند.
۰
تاریخ انتشاريکشنبه ۳ مرداد ۱۳۹۵ - ۱۱:۴۰
کد مطلب : ۲۹۵۵۷
باز آوري زلزله تلخ اردل از زبان دکتر وحيد خليلي اردلي
بهاري با شکوفه‌هاي سوگوار!
به گزارش جهانبین نیوز؛ به نقل از هفت چشمه، وحيد خليلي اردلي از پيشکسوتان علم و ادب شهرستان اردل پايتخت بختياري در دلنوشته خود در خصوص زلزله تلخ اردل اينچنين مي‌نويسد:
مردم اردل و ناغان در چهارمحال و بختياري، هيچگاه بهار هزار و سيصد و پنجاه و شش را فراموش نمي‌کنند. هنوز هفده برگ از کتاب قشنگ روزهاي فروردين‌ماه، ورق نخورده بود که دست نامهربان زلزله، به جاي بهاري دل‌انگيز، خزاني مرگ‌بار را برايشان رقم زد و درد و فراق و اشک و آه را تقديرشان کرده بود.
حدود ساعت سه بعد از ظهر بود، باران تند بهاري با دانه‌هاي درشت و رگبار دمادم خود، اردل را زير سلطه گرفته بود. مردهاي سختکوش آبادي، از کار و کشاورزي دست کشيدند و به خانه‌ها بازگشتند. سبزه‌ها و دشت‌ها و خانه‌ها تسليم باران تندي شده بود که مثل دم اسب فرود مي‌آمد... .
من که کودکي شش هفت ساله بودم، حدود دو ساعتي در کنار مادرم گرفتار آوار شده بوديم... .
بيچاره مادرم، اگر به سمت من نمي‌آمد گرفتا آوار نمي‌شد. دست‌هاي مادر پناهم شده بودند و سنگيني آوار بيشتر روي بدن او فشار مي‌آورد.... .
وقتي مردم تلاش مي‌کردند که ما را از زير آوار بيرون بياورند، اين صداي محزون مادر است که همچنان در گوشم مي‌پيچد: ...پسرم کنار من است؛ اول او را نجات دهيد!
و هنگامي که نجاتمان دادند، پدرم را ديدم که در حياط بزرگ خانۂ مان، براي هميشه چشمانش را بست... و من هنوز بغض آلود و دلتنگ آن چشمان مهربانم... اما دريغ! اما حيف!... .
پدر که مي‌رود، هيچگاه جاي خالي‌اش را فراموش نمي‌کني... هيچگاه... .
از کوچۀ رندي - نوشته‌هاي وحيد خليلي اردلي
انتهاي پيام1026ج /۵۷۰ه
مردم اردل و ناغان در چهارمحال و بختياري، هيچگاه بهار هزار و سيصد و پنجاه و شش را فراموش نمي‌کنند. هنوز هفده برگ از کتاب قشنگ روزهاي فروردين‌ماه، ورق نخورده بود که دست نامهربان زلزله، به جاي بهاري دل‌انگيز، خزاني مرگ‌بار را برايشان رقم زد و درد و فراق و اشک و آه را تقديرشان کرده بود.
حدود ساعت سه بعد از ظهر بود، باران تند بهاري با دانه‌هاي درشت و رگبار دمادم خود، اردل را زير سلطه گرفته بود. مردهاي سختکوش آبادي، از کار و کشاورزي دست کشيدند و به خانه‌ها بازگشتند. سبزه‌ها و دشت‌ها و خانه‌ها تسليم باران تندي شده بود که مثل دم اسب فرود مي‌آمد... .
من که کودکي شش هفت ساله بودم، حدود دو ساعتي در کنار مادرم گرفتار آوار شده بوديم... .
بيچاره مادرم، اگر به سمت من نمي‌آمد گرفتا آوار نمي‌شد. دست‌هاي مادر پناهم شده بودند و سنگيني آوار بيشتر روي بدن او فشار مي‌آورد.... .
وقتي مردم تلاش مي‌کردند که ما را از زير آوار بيرون بياورند، اين صداي محزون مادر است که همچنان در گوشم مي‌پيچد: ...پسرم کنار من است؛ اول او را نجات دهيد!
و هنگامي که نجاتمان دادند، پدرم را ديدم که در حياط بزرگ خانۂ مان، براي هميشه چشمانش را بست... و من هنوز بغض آلود و دلتنگ آن چشمان مهربانم... اما دريغ! اما حيف!... .
پدر که مي‌رود، هيچگاه جاي خالي‌اش را فراموش نمي‌کني... هيچگاه... .
از کوچۀ رندي - نوشته‌هاي وحيد خليلي اردلي
انتهاي پيام1026ج /۵۷۰ه