روح الله مولوي کارشناس روابط بين الملل در يادداشتي با شمايل يک سريال دو قسمتي به واکاوي موضوع منع ورود ايرانيان به کشور آمريکا پرداخت.
۰
تاریخ انتشارشنبه ۹ بهمن ۱۳۹۵ - ۱۳:۲۶
کد مطلب : ۳۲۹۲۶
يادداشت/
سريال دو قسمتي مهاجرت (منع ورود به آمريکا) – قسمت اول
از زماني که روند مهاجرت ايرانيان به غرب آغاز شده٬ روزي نبوده که اين جماعت در موضع «دفاع» از وجهه و شخصيت و حقوق اوليه خود نبوده باشد. دههء ۱۹۸۰ دههء کتاب «بدون دخترم هرگز» بود و تصوير يک انسان متحجر٬ خشن٬ زن‌ستيز٬ بي‌نزاکت٬ کثيف٬ دورو و دروغ‌گو و غيرقابل اعتماد با نام «ايراني» عجين شده بود و ايرانيان مهاجر نيز با فرار از اسم «ايران» و معرفي خود به عنوان «پرشن» (Persian) و اصرار بر «آريايي» بودن نژاد خود و افراط در نمايش سبک‌زندگي «غربي» و تغيير ظاهر و منش و زبان و حتي نام کوچک خود؛ مدام در اضطراب فاش شدن هويت واقعي‌شان بسر مي‌بردند تا از فشارهاي جامعهء ميزبان در امان باشند؛ - آيا شما ايراني هستيد؟ - نه! نه! «پرشن» هستم.
دههء ۱۹۹۰ دههء تصوير ايراني «تروريست» بود و «انگشت‌نگاري» در مرزها و توهين در سفارت‌خانه‌ها و بازجويي در ادارات مهاجرت و نگاه‌هاي مشکوک شهروندان جامعهء ميزبان در خيابان و رستوران و محل کار٬ و تلاش بي‌وفقهء بخش عمدهء مهاجران ايراني براي اثبات اين‌که «عرب» و «مسلمان» نيستند و هيچ «آزار»ي ندارند و سياست‌هاي غرب را هم تاييد مي‌کنند و جز تفريح و رقص و لباس مارک‌دار و ماشين مدل‌بالا مشي ديگري در زندگي ندارند.
در سال‌هاي ۲۰۰۰ تصوير ايرانيان را با «بمب اتم» و «کلاهک هسته‌اي» و «تهديد» براي صلح جهاني درآميختند؛ سال‌هاي تحريم اقتصادي و مسدود کردن حساب‌هاي بانکي و محدوديت در انتقال پول و محروميت از تحصيل در برخي رشته‌هاي علمي و زنداني کردن شهروندان ايراني-تبار به جرم «نقض تحريم‌ها» و زير ذره‌بين قرار دادن تمام فعاليت‌ها و تعاملات و رفت و آمدهاي مهاجران ايراني؛ سا‌ل‌هايي که براي مهاجران ايراني هر روزش با «Petition» نوشتن و امضاء جمع‌کردن و کمپين راه انداختن و دست به دامان وکلا و سياست‌مداران و فعالان اجتماعي شدن و در پي استدلالات حقوقي و اخلاقي و انساني گشتن٬ براي حفظ شأن و غزت خود٬ گذشت!
انتهاي قسمت اول/1022[