روح الله مولوي کارشناس روابط بين الملل در يادداشتي با شمايل يک سريال دو قسمتي به واکاوي موضوع منع ورود ايرانيان به کشور آمريکا پرداخت.

به گزارش جهانبین نیوز به نقل از منطقه آزاد، روح الله مولوي کارشناس روابط بين الملل در يادداشتي نوشت:

از زماني که روند مهاجرت ايرانيان به غرب آغاز شده٬ روزي نبوده که اين جماعت در موضع «دفاع» از وجهه و شخصيت و حقوق اوليه خود نبوده باشد. دههء ۱۹۸۰ دههء کتاب «بدون دخترم هرگز» بود و تصوير يک انسان متحجر٬ خشن٬ زن‌ستيز٬ بي‌نزاکت٬ کثيف٬ دورو و دروغ‌گو و غيرقابل اعتماد با نام «ايراني» عجين شده بود و ايرانيان مهاجر نيز با فرار از اسم «ايران» و معرفي خود به عنوان «پرشن» (Persian) و اصرار بر «آريايي» بودن نژاد خود و افراط در نمايش سبک‌زندگي «غربي» و تغيير ظاهر و منش و زبان و حتي نام کوچک خود؛ مدام در اضطراب فاش شدن هويت واقعي‌شان بسر مي‌بردند تا از فشارهاي جامعهء ميزبان در امان باشند؛ - آيا شما ايراني هستيد؟ - نه! نه! «پرشن» هستم.


دههء ۱۹۹۰ دههء تصوير ايراني «تروريست» بود و «انگشت‌نگاري» در مرزها و توهين در سفارت‌خانه‌ها و بازجويي‌ در ادارات مهاجرت و نگاه‌هاي مشکوک شهروندان جامعهء ميزبان در خيابان‌ و رستوران‌ و محل‌ کار٬ و تلاش بي‌وفقهء بخش عمدهء مهاجران ايراني براي اثبات اين‌که «عرب» و «مسلمان» نيستند و هيچ «آزار»ي ندارند و سياست‌هاي غرب را هم تاييد مي‌کنند و جز تفريح و رقص و لباس مارک‌دار و ماشين مدل‌بالا مشي ديگري در زندگي ندارند.


در سال‌هاي ۲۰۰۰ تصوير ايرانيان را با «بمب اتم» و «کلاهک هسته‌اي» و «تهديد» براي صلح‌ جهاني درآميختند؛ سال‌هاي تحريم‌ اقتصادي و مسدود کردن حساب‌هاي بانکي و محدوديت در انتقال پول و محروميت از تحصيل در برخي رشته‌هاي علمي و زنداني کردن شهروندان ايراني-تبار به جرم «نقض تحريم‌ها» و زير ذره‌بين قرار دادن تمام فعاليت‌ها و تعاملات و رفت‌ و آمدهاي مهاجران ايراني؛ سا‌ل‌هايي که براي مهاجران ايراني هر روزش با «Petition» نوشتن و امضاء جمع‌کردن و کمپين راه انداختن و دست به دامان وکلا و سياست‌مداران و فعالان اجتماعي شدن و در پي استدلالات حقوقي و اخلاقي و انساني گشتن٬ براي حفظ شأن و غزت خود٬ گذشت!‌


انتهاي قسمت اول/1022[