عراقی ها با ایجاد اختلاف در بین ما اسرا هم، نتوانستند، ایمان و اعتقادمان را ضعیف کنند

سال ۱۳۶۲ از اردوگاه عنبر ما را به اردوگاه برسل بردند که در آن آسایشگاه بعد از پذیرایی مفصل از ما با چوب و چماق روی سر و کله های ازادگان و ما پر از خون به داخل اتاقی که درب آن باز شد رفتیم که همانطور هم که داشتیم وارد میشدیم به ما حرف های رکیک و فحش های بد می دادند موقعی که داخل رفتیم دیدیم که حاج آقای ابوترابی نشسته نماز می خواند موقعی که سلام کردیم و همدیگر را بوسیدیم وی گفت: بی سر و صدا نماز واجب خود را بخوانید که در اینجا در همین حد کفایت می کند.

ما متوجه شدیم که تمام افرادی را که دشمن به داخل این اردوگاه می آورد از اردوگاه های مختلف بودند به خاطر اینکه با هم درگیر شوند و اختلاف بین انها زیاد شود چون از افراد شیطان پرست و کوموله و دموکرات و غیره در بین آنها هم بود سه روزی ما در آن اردوگاه نتوانستیم نماز بخوانیم به خاطر اینکه مهر های ما را به بیرون می انداختند و موقع نماز اذیت می کردند، یک شب حاج آقای ابوترابی بلند شد و گفت به سلامتی ایرانی بودن خود دست بزنید که در این بین کسی بلند شد و گفت: دست بزنید حاج آقا می خواد برقصه که حاج آقا گفت بله دست بزنید که آنها شروع به دست زدن محکم کردند و حاج اقا هم شروع کرد با آنها به دست زدن د در همین میان که دست می زدند حاج اقا گفت ما شا الله ما وجه اشتراک بزرگی داریم و اینکه همه ایرانی هستیم اما اختلاف سلیقه و علاقه داریم که این واقعیت اسارت ما بود که به آنها گفت ایرانی بودن خود را رها نکنید که بعد از این حرف هایی که حاج آقا ابوترابی برای آنها گفت بعد از چند مدت ما با هم به خوبی کنار آمدیم و به کل اختلاف سلایق را کنار گذاشتیم.