به گزارش خبرنگار جهانبین نیوز؛ گاهی این سؤال پیش می آید که چرابرخی از دانشجویان ازحضور درتشکل های دانشجویی استقبال نمی کنند.
عوامل مختلفی را می ­توان برشمرد که در این مقدار استقبال از فعالیت های آرمان­گرایانه­ ی دانشجویی تأثیرگذار است به همین دلیل برآن شدیم برخی از این عوامل را برشماریم:
1. دانشگاه فقط برای درس خواندن است بیشتر دانشجویانی که وارد دانشگاه می شوند به خاطر تصورات عرفی و تاکیدهای اطرافیان تمام هم و غم خود را برای گذراندن دوران تحصیل شان در دانشگاه می گذارند و این تصور در ذهن آنها وجود دارد که اگر وقت خود را صرف فعالیت های فوق برنامه در تشکل های دانشجویی کنند، از برنامه های درسی خود عقب می مانند. آنها با همین تصور که دانشگاه محل درس خواندن است خود را از سایر پتانسیل های دوران دانشجویی به معنای واقعی محروم می کنند.درصورتی که اگربرنامه ریزی درستی داشته باشند این گونه فعالیت های به انگیزه ها وگرایش به مطالعات وامیدواری به آینده به آنها کمک شایان توجهی می کند وعلاوه برآن نه تنها به عقب افتادگی علمی منجر نمی شود بلکه باعث تقویت وبالابردن روحیه دریافت وپیگیری مطالب علمی به آنان کمک شایان توجهی می کند.
  2. نزدیک شدن تشکل ها به احزاب سیاسی یکی از عواملی که موجب شده است تا نگاه اکثریت دانشجویان نسبت به تشکل ها با کم اعتمادی و اقبال اندک روبرو شود، افراط و انحراف موردی تشکل های دانشجویی در ورود به مسائل سیاسی است. بعضی از حمایت هایی که بوی سوء استفاده ی احزاب و جریانات سیاسی از جنبش دانشجویی را می دهد، باعث می شود تا دانشجویانی که از بیرون به تشکل ها نگاه می­ کنند، فعالیت تشکلی را کاری بی فایده و احمقانه تصور کنند. برخی دانشجویان با این قضاوت نادرست که نمی توان به همه ی تشکل­ها در همه ی زمان ها تعمیم داد، روی خوشی به فعالیت های اجتماعی سیاسی تشکل های دانشجویی نشان نمی دهند.   3. عدم استقبال تشکل ها از دانشجویان علاقه مند و دارای ایده های نو نکته ی دیگری که خوب است به آن اشاره کنیم در مورد نحوه ی کار و برنامه تشکل های دانشجویی است. معمولا هر تشکل در ابتدای سال از طریق هم فکری و مشورت با اساتید و... اقدام به طرح و تصویب برنامه های سالانه ی خود می نماید و در طول سال نیز برای اجرای این برنامه ها به صورت گروهی و ستادی تلاش می کنند. در این میان دانشجویانی که با پیشنهادهای ارزنده ی فرهنگی، سیاسی ، مذهبی و غیره به تشکل ها مراجعه می کنند و انگیزه ی زیادی برای فعالیت نشان می­ دهند، معمولا با استقبال مواجه نمی شوند؛ چرا که برنامه های سالانه بسته شده و جای کار جدید وجود ندارد. همچنین بهانه هایی چون اشباع دانشگاه از برنامه، کمبود بودجه، کمبود وقت فعالان تشکلی که اغلب توجیهات درستی نیز هستند در مقابل دانشجویی که با ایده ای ناب وارد تشکل شده است روی میز چیده می شود. بعبارت دیگر فضای بسته ی تشکلی یکی از آسیب های جذب دانشجو ست و به نظر می­ رسد باید به اهمیت تجربه ی کار و تصمیم گروهی اشاره کرد. مقام معظم رهبری (مدظله العالی) در خصوص فواید حضور در تشکل های دانشجویی گفتند: «تشكل‌هاى دانشجوئى فرصتى براى دانشجو ايجاد مي كند براى كار دسته‌جمعى. و من به كار دسته‌جمعى اعتقاد دارم و اين را يك نياز دانشجو مي دانم؛ كسب مهارتهاى گوناگون؛ مهارتهاى سياسى، اجتماعى». با توجه به این صحبت مقام معظم رهبری (مدظله العالی) بهتر است دانشجوی صاحب ایده و پیشنهادی که به تشکل مراجعه می کند با شرکت جستن در کار جمعی به تدریج قدم های اجرای پیشنهاد خود را به وسیله ی اقناع به یک تصمیم جمعی تبدیل کند؛ در هر صورت اصل، کار جمعی است.چراکه به رهنمود ایشان "دانشجو تصمیم سازاست نه تصمیم گیر".
  4. عدم اهتمام دانشجو به جایگاهی که در حال و آینده برای کشور دارد مهم ترین عامل خالی ماندن تشکل های دانشجویی و جنبش دانشجویی را می­ توان آگاه نبودن دانشجویان از ضرورت فعالیت آرمان خواهانه ی دانشجویی در فضای اجتماعی و سیاسی کشور برشمرد. دانشجویان باسواد ترین و موثرترین قشر جامعه محسوب می شوند؛ چرا که دانشجویان امروز در حال آماده شدن برای ایفای مسئولیت هایی در سازمان های دولتی، شرکت های صنعتی ، و همه ی مشاغل دیگر می گردند. از این­رو لازم است دانشجویان در جریان امور جاری کشور باشند و این مسائل برایشان مهم باشد؛ همچنان­که رهبر معظم انقلاب می فرمایند: يكى از وظایف مهم دانشگاه‌ها تربيت نيروهاى صالح، برجسته، مفيد براى اداره‌ى بخشهایى از كشور و حضور تأثيرگذار در قضاياى كشور است. مقام معظم رهبری (مدظله العالی) در جایی دیگر فرمودند: «دانشجو در شكل‌دهى حال و آينده نقش اساسى دارد. اين آن چيزى است كه به نظر من دانشجويان ما هرگز نبايد اين را از نظر دور بدارند. دانشجو نقش‌آفرين است؛ هم در زمان حال و هم نسبت به دوران آينده؛ فرداى كشور». دانشگاه و دانشجو اهمیت زیادی برای پیشبرد،آگاه سازی و سرزندگی جامعه و کشور دارند به طوریکه مقام معظم رهبری در جایی دیگر گفتند: «دانشگاه مهمترين زيرساخت پيشرفت و توسعه‌ى كشور است؛ يعنى هيچ يك از زيرساخت‌هاى گوناگون كشور اهميت و نقش دانشگاه را ندارد؛ چون دانشگاه نيروى انسانى را تربيت می‌كند كه مهمترين سرمايه‌ى كشور نيروى انسانى است. از دانشگاه هميشه و در همه جا اين انتظار هست كه محل جوشش و اوج دو جريان حياتى در كشور باشد: اول، جريان علم و تحقيق؛ دوم، جريان آرمان‌گرایى‌ها و آرمان‌خواهى‌ها و هدفگذارى‌هاى سياسى و اجتماعى».   4. روحیه ی بی توجهی به مسائل کشور (ولش کن، به ما چه) یک مساله ی مهمی که در بعضی از دانشجویان وجود دارد بی توجهی یا کم توجهی به مسائل روز کشور است. متاسفانه بیشتر دانشجویان به مسائل و حوادث مهمی که در زندگی خود آنها و شاید آینده ی شان تاثیرگذار است اعتنایی ندارند و بعضا از یک فرد معمولی هم در مورد مسائل سیاسی و اجتماعی کشور کمتر مطلعند. این موضوع هم به خود دانشجو ضربه می زند و هم اینکه چنین نسلی و چنین روحیه ای که در مسائل مهم کشور بگوید«به من چه ربطی دارد ،ولش کن» برای آینده و پیشرفت کشور نیروی مناسبی نیست و درآینده به جامعه نیز ضرر می زند. دانشجو باید در این عرصه ها پیشتاز و مطالبه گر باشد، حقوق خود و حقوق مردم را مطالبه کند و نگذارد مسئولین را خواب آرامش، قدرت و رفاه زدگی بگیرد که خدای نکرده به روزی برسیم که مسولانی که باید خادم مردم کشور باشند خود را جوابگوی مردم و دانشجویان ندانند. همه ی اینها با بیداری، حضور و مطالبه گری جلودارانه و پیشتازانه ی جنبش دانشجویی کنترل می شود و راه درست را می رود. امید است دانشجویان  با اهمیت جایگاه والا و نیز مسئولیت خطیر خویش در کشور جمهوری اسلامی ایران بیش از پیش آشنا بشوند و در راه ایفای نقش خود درس بخوانند و هم آرمان­خواه باشند.   دانشجویان باید حتی به علم هم به این صورت نگاه کنند که با دانش خود برای کشور، عزت آفرین و قدرت آفرین بشوند. کشور ما در روزگار ابن سینا ها و فارابی ها مرجع علمی جهان بوده و امروز نیز این انتظار از جامعه ی دانشگاهی، انتظاری بجا و دست یافتنی است و باید اطلاعات دانشجویان در مورد اوضاع و مسائل جهانی و کشور در حدی باشد که بتوانند مسائل را تحلیل کرده و متوجه شوند که صحیح کدام است و چه رفتاری در قضایای مختلف سیاسی و ... مناسب تر می باشد.