به‌منظور حفظ و احیای فضاهای تاریخی موجود، فقرزدایی از پهنه‌های تاریخی و ایجاد امنیت اجتماعی به واسطه جلب مشارکت مالکان اماکن یادشده توسط مدیریت یادشده با مشارکت و همکاری سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان و سایر مراجع ذی‌ربط نسبت به ایجاد انگیزه‌های اجتماعی و اقتصادی در استفاده بهینه از فضاها و اماکن تاریخی موصوف و نیز اعمال نظارت مناسب بر نحوه استفاده از اماکن تاریخی یادشده نیاز به قانون‌گذاری و توجه بیشتر مسئولان استان است چراکه این بناها اسناد هویتی ما را تشکیل می‌دهند و جزء میراث بشری محسوب می‌شوند.
۰
تاریخ انتشارشنبه ۲۶ فروردين ۱۳۹۶ - ۰۹:۱۱
کد مطلب : ۳۴۰۶۴
احیای صنعت گردشگری استان دلسوزی و درایت توامان مسئولین را می‌طلبد
به گزارش جهانبین نیوز؛ شاید بتوان استان چهارمحال و بختیاری را در غنای آثار تاریخی جزء چند استان برتر در کشور دانست آثاری که همواره برای استان‌ها، ظرفیتی عظیم جهت نمایان کردن عقبه تاریخی و فرهنگ غنی آن استان به شمار رفته و در همه استان‌ها برای جذب توریست که خود پویایی اقتصاد استان را به همراه دارد به این آثار تاریخی توجه بسیاری می کنند آنچه رئیس جمهور در اولین سفر تبلیغاتی خود به این استان به‌عنوان آشکارترین مشخصه استان چهارمحال و بختیاری از آن نام بردند بحث توریسم بود که ظرفیت تبدیل شدن به یکی از بزرگترین کانون‌های توریستی کشور را دارد این در حالی است که آنچه چندی است در گوشه و کنار استان شنیده می شود بی‌توجهی مسئولین به ظرفیت‌های تاریخی و توریستی است که در این میان نقش میراث فرهنگی استان و شهرداری و شورای شهرها از دیگر ارگان‌ها و سازمان‌ها بیشتر به چشم می‌خورد.
میراثی همچون اتاق آئینه شهرکرد که با قدمتی ۱۴۰ ساله اکنون با نیاز به مرمت و بازسازی بخشی از این تاریخ استان در بی‌توجهی مسئولین در حال نابودی است ظرفیتی که گفته می‌شود اگر در یکی از استان‌های همجوار چیزی به مراتب کم‌اهمیت‌تر از این بناها وجود داشت بارها این ظرفیت را مکانی برای جذب توریست و رونق بخشی به بازار اطراف این مکان تبدیل می‌کردند.
اکنون جای این سوال است که مسئولان فرهنگی جز در به فعلیت رساندن این ظرفیت‌ها وظیفه‌ای دارند؟ آیا جز این است که با ترغیب مسافرین و توریست‌ها در سفر به استان، این استان از بن بست اقتصادی خارج می‌شود و به راحتی می‌توان در این میان به جذب سرمایه فکر کرد و با سرمایه‌گذاری معضل بیکاری را نیز بهبود بخشید؟ این در صورتی است که مسئولین استان فارغ از سیاسی‌کاری و پرداختن به مسائل حاشیه‌ای اولویت‌های استان را شناسائی کرده و در جهت تقویت نقاط قوتی مانند آثار تاریخی و فضای غنی طبیعی که در استان‌ها کمتر دیده می‌شود به خارج کردن این استان از محرومیت کمک کنند.
در این میان نکته‌ای که جای تامل دارد این است همواره سهم استان ما از بودجه‌ها و اعتبارات کشور بسیار ناچیز و اندک بوده و هست که بخشی از این موضوع بخاطر ضعف برخی مسئولین در ارائه طرح‌های کلان و کارشناسی شده در جذب بودجه موردنیاز جهت پیشرفت و تعالی و خارج ساختن این استان از زمره استان‌های محروم است، بی‌توجهی به عقبه تاریخی و آنچه از این استان برای نسل‌های آینده به یادگار می‌ماند جز سرزنش آیندگان و سرخوردگی دلسوزان فرهنگ و هنر این استان را در پی نخواهد داشت.
معرفی آثار و ابنیه‌های تاریخی برای گردشگران امری ضروری است. درباره‌ی جذب مشارکت بخش خصوصی در حفظ و احیای اماکن تاریخی شهرها هم می‌توان به این نکته اذعان داشت که حضور بخش خصوصی در جریان حفاظت و مرمت ابنیه‌ها و اماکن تاریخی موضوعی است که شهرداری‌ها می‌توانند برای این مهم فضای مناسبی فراهم کنند.
حاصل کلام آنکه به‌منظور حفظ و احیای فضاهای تاریخی موجود، فقرزدایی از پهنه‌های تاریخی و ایجاد امنیت اجتماعی به واسطه جلب مشارکت مالکان اماکن یادشده توسط مدیریت یادشده با مشارکت و همکاری سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان و سایر مراجع ذی‌ربط نسبت به ایجاد انگیزه‌های اجتماعی و اقتصادی در استفاده بهینه از فضاها و اماکن تاریخی موصوف و نیز اعمال نظارت مناسب بر نحوه استفاده از اماکن تاریخی یادشده نیاز به قانون‌گذاری و توجه بیشتر مسئولان استان است چراکه این بناها اسناد هویتی ما را تشکیل می‌دهند و جزء میراث بشری محسوب می‌شوند. بنابراین مرمت و حفظ این آثار به طبیعی‌ترین و ماندگارترین شکل ممکن، هنری است که دلسوزی توام با درایت مسئولان را می‌طلبد.
انتهای پیام/1028ج
میراثی همچون اتاق آئینه شهرکرد که با قدمتی ۱۴۰ ساله اکنون با نیاز به مرمت و بازسازی بخشی از این تاریخ استان در بی‌توجهی مسئولین در حال نابودی است ظرفیتی که گفته می‌شود اگر در یکی از استان‌های همجوار چیزی به مراتب کم‌اهمیت‌تر از این بناها وجود داشت بارها این ظرفیت را مکانی برای جذب توریست و رونق بخشی به بازار اطراف این مکان تبدیل می‌کردند.
اکنون جای این سوال است که مسئولان فرهنگی جز در به فعلیت رساندن این ظرفیت‌ها وظیفه‌ای دارند؟ آیا جز این است که با ترغیب مسافرین و توریست‌ها در سفر به استان، این استان از بن بست اقتصادی خارج می‌شود و به راحتی می‌توان در این میان به جذب سرمایه فکر کرد و با سرمایه‌گذاری معضل بیکاری را نیز بهبود بخشید؟ این در صورتی است که مسئولین استان فارغ از سیاسی‌کاری و پرداختن به مسائل حاشیه‌ای اولویت‌های استان را شناسائی کرده و در جهت تقویت نقاط قوتی مانند آثار تاریخی و فضای غنی طبیعی که در استان‌ها کمتر دیده می‌شود به خارج کردن این استان از محرومیت کمک کنند.
در این میان نکته‌ای که جای تامل دارد این است همواره سهم استان ما از بودجه‌ها و اعتبارات کشور بسیار ناچیز و اندک بوده و هست که بخشی از این موضوع بخاطر ضعف برخی مسئولین در ارائه طرح‌های کلان و کارشناسی شده در جذب بودجه موردنیاز جهت پیشرفت و تعالی و خارج ساختن این استان از زمره استان‌های محروم است، بی‌توجهی به عقبه تاریخی و آنچه از این استان برای نسل‌های آینده به یادگار می‌ماند جز سرزنش آیندگان و سرخوردگی دلسوزان فرهنگ و هنر این استان را در پی نخواهد داشت.
معرفی آثار و ابنیه‌های تاریخی برای گردشگران امری ضروری است. درباره‌ی جذب مشارکت بخش خصوصی در حفظ و احیای اماکن تاریخی شهرها هم می‌توان به این نکته اذعان داشت که حضور بخش خصوصی در جریان حفاظت و مرمت ابنیه‌ها و اماکن تاریخی موضوعی است که شهرداری‌ها می‌توانند برای این مهم فضای مناسبی فراهم کنند.
حاصل کلام آنکه به‌منظور حفظ و احیای فضاهای تاریخی موجود، فقرزدایی از پهنه‌های تاریخی و ایجاد امنیت اجتماعی به واسطه جلب مشارکت مالکان اماکن یادشده توسط مدیریت یادشده با مشارکت و همکاری سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان و سایر مراجع ذی‌ربط نسبت به ایجاد انگیزه‌های اجتماعی و اقتصادی در استفاده بهینه از فضاها و اماکن تاریخی موصوف و نیز اعمال نظارت مناسب بر نحوه استفاده از اماکن تاریخی یادشده نیاز به قانون‌گذاری و توجه بیشتر مسئولان استان است چراکه این بناها اسناد هویتی ما را تشکیل می‌دهند و جزء میراث بشری محسوب می‌شوند. بنابراین مرمت و حفظ این آثار به طبیعی‌ترین و ماندگارترین شکل ممکن، هنری است که دلسوزی توام با درایت مسئولان را می‌طلبد.
انتهای پیام/1028ج