سهم مردم شهرستاني که حدود يک پنجم شهداهاي استان را تقديم کرده و معدل ايثارگري آن‌ها بي‌نظير و ستودني است از صنعت و اشتغال و بودجه و....چقدر بوده است؟!
۰
تاریخ انتشارشنبه ۲۷ شهريور ۱۳۹۵ - ۰۹:۰۲
کد مطلب : ۳۰۵۷۳
زنگ خبر گزارش مي‌دهد:
آرزوهايي که همچنان آرزو مانده‌اند
به گزارش جهانبین نیوز؛ به نقل از خبرنگار زنگ خبر؛ چند سالي از شهرستان شدن بن مي‌گذرد، زمستان سال ۹۱ وقتي خبر قطعي ارتقاي اين بخش منتشر شد خيلي‌ها باورشان نمي‌شد، هرچند مدتي بود که پيگيري‌هايي جدي در اين خصوص صورت مي‌گرفت اما بعضي از مردم ناباورانه به تحقق آن نگاه مي‌کردند.
وقتي رئيس جمهور در سفر استانيش اين وعده را داد بارقه‌هاي اميد مردم روشن شد؛ اميد به توسعه و رشد همه‌جانبه شهرستان، اميد به رفع بيکاري، رشد صنايع و رونق اقتصادي شهرستان با تخصيص بودجه‌هاي شهرستاني بين مردم به وجود آمد.
اکنون با گذشت حدود چهار سال از اين اتفاق مردم همچنان اميدوارانه به موضوع نگاه مي‌کنند و در تمام تحليل‌هاي آن‌ها نکته‌اي مشترک به چشم مي‌خورد و آن اينکه "اينجا شهرستان شده و بايد چنين باشد و چنان باشد" به راستي آيا ارتقاي بخش بن به شهرستان توانسته است انتظارات مردم را برآورده کند؟ آيا اصلا اين انتظارات به جا هستند؟ اصولا در قالب يک تغيير در قالب تقسيمات کشور قرار است اين همه اتفاقات خوشايند رخ دهد؟؟!!
وقتي پاي درد اين مردم کم‌توقع مي‌نشيني خيلي زود متوجه بغض‌هايي مي‌شوي که شايد سال‌هاست با نفس‌هاي آن‌ها گره خورده و با هر کلام‌شان عجين شده است، مردمي که هميشه پاي ارزش‌ها و آرمان‌هاي انقلاب ايستاده‌اند و در سخت‌ترين شرايط در صحنه حاضر بوده‌اند.
حالا اين مردم مي‌پرسند سهم آن‌ها که حدود يک پنجم شهداي استان را تقديم کرده‌اند و معدل ايثارگري آن‌ها بي‌نظير و ستودني است و مشارکت فوق‌العاده در تمام انتخابات‌ها داشته‌اند؛ چه اندازه از سهم صنعت و اشتغال و بودجه برخوردار هستند؟ بي‌دليل نيست که انتظار داشتند تبديل شدن به شهرستان بخشي از خواسته‌هاي آنان را برآورد.
انتظاراتي نظير توسعه گردشگري با اختصاص بودجه براي توسعه زيرساخت‌ها و بسترهاي آن باتوجه به پتانسيل بالاي شهرستان با وجود اماکن زيارتي و سياحتي گوناگون و منحصربه‌فرد، اختصاص صنايع مادر و احداث کارخانه در شهرستان، داشتن بيمارستان و دانشگاه، توسعه راه‌هاي روستايي، احداث سالن ورزشي استاندارد، سالن ورزشي سقف کوتاه مخصوص ورزش‌هاي رزمي، افتتاح زمين چمن بعد از سال‌ها انتظار و...
پس از افتتاح فرمانداري شهرستان بن و در آستانه تغييرات سياسي کشور که بر اثر انتخابات رياست جمهوري و تغيير دولت رخ داد با اندک وقفه‌اي که طبيعي به نظر مي‌رسيد استقرار ادارات به آرامي در شهرستان صورت گرفت.
برخي ادارات به صورت نمايندگي مستقر شدند و برخي نيز اداره کامل بودند، آن هم در شرايطي که دولت بيشترين انرژي و تمرکزش را روي مذاکرات هسته‌اي گذاشته بود.
علي اي حال اداراتي چند در شهرستان بن مستقر شدند که شايد به لحاظ کيفيت پرسنل و سطح تجربه و سطح تحصيلات و تخصص قابل نقد بودند. سوال اصلي اينجاست که ادارات مستقر شده بدون بودجه قرار است چه دردي از مردم دوا کنند، اداراتي که برخي از آن‌ها حتي پول تهيه لوازم‌التحرير را نداشتند و پاسخ کليشه‌اي و دم‌دستي مردم را اندکي دلسرد کرد و آن هم اين بود که بودجه نداريم، پول نداريم؛
در حالي که همه مي‌دانند در رکود اقتصادي به سر مي‌بريم و مي‌گويند هيچ پروژه جديدي توسط دولت تعريف نمي‌شود، پروژه‌هاي قبلي هم که تحرک قابل توجهي ندارند حالا کم کم زمزمه‌اي در بين مردم شکل مي‌گيرد که شهرستان شدن هم دردي از ما مداوا نکرده و انگار قرار نيست زخم‌هاي کهنه اين مردم التيام يابد.
استقرار ادارات به غير از حضور کارمنداني که غالبا بومي هم نيستند و حقوق‌شان را از بودجه شهرستان بن دريافت مي‌کنند و در شهرهاي ديگر خرج مي‌کنند.
مديراني که خانه غالب آن‌ها در شهرستان نيست و آن‌ها هم درآمدشان را خارج از اين شهرستان هزينه مي‌کنند، کودکانشان در خارج از شهرستان تحصيل مي‌کنند، جاي ديگر در صف نانوايي مي‌ايستند و... .
چه عايد مردم شده است؛ بيمارستان که تبديل به درمانگاه شد، گردشگريي که هيچ توسعه و تغييري نداشت، کارخانه‌اي افتتاح نشد، اشتغال‌زايي هم که نداشتيم، راستي از وقتي که شهرستان شديم چه تغيير و تحولي داشته‌ايم جز نصب تعدادي تابلو...
به گفته نماينده مردم شهرستان بن در مجلس شوراي اسلامي، استان چهارمحال و بختياري در رتبه اول بيکاري در کشور و شهرستان بن در درجه اول بيکاري در استان قرار دارد.
به اميد روزهايي که اين شهرستان، شهرستان شود و بارقه‌هاي اميدي که مسئولين اميد آن را داده‌اند ديده شود.
انتهاي پيام1026ج /۵۲۰ز
وقتي رئيس جمهور در سفر استانيش اين وعده را داد بارقه‌هاي اميد مردم روشن شد؛ اميد به توسعه و رشد همه‌جانبه شهرستان، اميد به رفع بيکاري، رشد صنايع و رونق اقتصادي شهرستان با تخصيص بودجه‌هاي شهرستاني بين مردم به وجود آمد.
اکنون با گذشت حدود چهار سال از اين اتفاق مردم همچنان اميدوارانه به موضوع نگاه مي‌کنند و در تمام تحليل‌هاي آن‌ها نکته‌اي مشترک به چشم مي‌خورد و آن اينکه "اينجا شهرستان شده و بايد چنين باشد و چنان باشد" به راستي آيا ارتقاي بخش بن به شهرستان توانسته است انتظارات مردم را برآورده کند؟ آيا اصلا اين انتظارات به جا هستند؟ اصولا در قالب يک تغيير در قالب تقسيمات کشور قرار است اين همه اتفاقات خوشايند رخ دهد؟؟!!
وقتي پاي درد اين مردم کم‌توقع مي‌نشيني خيلي زود متوجه بغض‌هايي مي‌شوي که شايد سال‌هاست با نفس‌هاي آن‌ها گره خورده و با هر کلام‌شان عجين شده است، مردمي که هميشه پاي ارزش‌ها و آرمان‌هاي انقلاب ايستاده‌اند و در سخت‌ترين شرايط در صحنه حاضر بوده‌اند.
حالا اين مردم مي‌پرسند سهم آن‌ها که حدود يک پنجم شهداي استان را تقديم کرده‌اند و معدل ايثارگري آن‌ها بي‌نظير و ستودني است و مشارکت فوق‌العاده در تمام انتخابات‌ها داشته‌اند؛ چه اندازه از سهم صنعت و اشتغال و بودجه برخوردار هستند؟ بي‌دليل نيست که انتظار داشتند تبديل شدن به شهرستان بخشي از خواسته‌هاي آنان را برآورد.
انتظاراتي نظير توسعه گردشگري با اختصاص بودجه براي توسعه زيرساخت‌ها و بسترهاي آن باتوجه به پتانسيل بالاي شهرستان با وجود اماکن زيارتي و سياحتي گوناگون و منحصربه‌فرد، اختصاص صنايع مادر و احداث کارخانه در شهرستان، داشتن بيمارستان و دانشگاه، توسعه راه‌هاي روستايي، احداث سالن ورزشي استاندارد، سالن ورزشي سقف کوتاه مخصوص ورزش‌هاي رزمي، افتتاح زمين چمن بعد از سال‌ها انتظار و...
پس از افتتاح فرمانداري شهرستان بن و در آستانه تغييرات سياسي کشور که بر اثر انتخابات رياست جمهوري و تغيير دولت رخ داد با اندک وقفه‌اي که طبيعي به نظر مي‌رسيد استقرار ادارات به آرامي در شهرستان صورت گرفت.
برخي ادارات به صورت نمايندگي مستقر شدند و برخي نيز اداره کامل بودند، آن هم در شرايطي که دولت بيشترين انرژي و تمرکزش را روي مذاکرات هسته‌اي گذاشته بود.
علي اي حال اداراتي چند در شهرستان بن مستقر شدند که شايد به لحاظ کيفيت پرسنل و سطح تجربه و سطح تحصيلات و تخصص قابل نقد بودند. سوال اصلي اينجاست که ادارات مستقر شده بدون بودجه قرار است چه دردي از مردم دوا کنند، اداراتي که برخي از آن‌ها حتي پول تهيه لوازم‌التحرير را نداشتند و پاسخ کليشه‌اي و دم‌دستي مردم را اندکي دلسرد کرد و آن هم اين بود که بودجه نداريم، پول نداريم؛
در حالي که همه مي‌دانند در رکود اقتصادي به سر مي‌بريم و مي‌گويند هيچ پروژه جديدي توسط دولت تعريف نمي‌شود، پروژه‌هاي قبلي هم که تحرک قابل توجهي ندارند حالا کم کم زمزمه‌اي در بين مردم شکل مي‌گيرد که شهرستان شدن هم دردي از ما مداوا نکرده و انگار قرار نيست زخم‌هاي کهنه اين مردم التيام يابد.
استقرار ادارات به غير از حضور کارمنداني که غالبا بومي هم نيستند و حقوق‌شان را از بودجه شهرستان بن دريافت مي‌کنند و در شهرهاي ديگر خرج مي‌کنند.
مديراني که خانه غالب آن‌ها در شهرستان نيست و آن‌ها هم درآمدشان را خارج از اين شهرستان هزينه مي‌کنند، کودکانشان در خارج از شهرستان تحصيل مي‌کنند، جاي ديگر در صف نانوايي مي‌ايستند و... .
چه عايد مردم شده است؛ بيمارستان که تبديل به درمانگاه شد، گردشگريي که هيچ توسعه و تغييري نداشت، کارخانه‌اي افتتاح نشد، اشتغال‌زايي هم که نداشتيم، راستي از وقتي که شهرستان شديم چه تغيير و تحولي داشته‌ايم جز نصب تعدادي تابلو...
به گفته نماينده مردم شهرستان بن در مجلس شوراي اسلامي، استان چهارمحال و بختياري در رتبه اول بيکاري در کشور و شهرستان بن در درجه اول بيکاري در استان قرار دارد.
به اميد روزهايي که اين شهرستان، شهرستان شود و بارقه‌هاي اميدي که مسئولين اميد آن را داده‌اند ديده شود.
انتهاي پيام1026ج /۵۲۰ز