به گزارش جهانبین نیوز گمانه‌زنی‌های رسانه‌ای که بر روی یک نقطه یعنی انزوای ایران تاکید داشتند. این موضوع در حالی از سوی این رسانه‌ها حتی در زمان برگزاری این اجلاس پیگیری شد که 120 کشور با وجود فشارهای آمریکا و اسرائیل در این اجلاس حضور یافتند و در کنار این 120 کشور هم بان کی مون دبیر کل سازمان ملل هم در این اجلاس شرکت داشت. حضوری که با واکنش تند مقامات رژیم اسرائیل همراه بود.
در این بین نباید از این مسئله هم چشم‌پوشی کرد که بخش قابل توجهی از تمرکز رسانه‌های مخالف جمهوری اسلامی ایران حتی در زمان برگزاری اجلاس و با وجود حضور نمایندگان 120 کشور دنیا، تبلیغات درباره انزوای ایران بود. آن چنان که آنان بدون دلیل و مدرک مشخصی که در عرف‌های سیاسی و بین‌الملل پذیرفته شده باشد، ایران را کشوری منزوی می‌خواندند.
با توجه به همین فشارهای روانی از سوی این رسانه‌ها این سئوال برای افکار عمومی جهان و صد البته برای کارشناسان حوزه علوم سیاسی مطرح می‌شود که ملاک و معیار رسانه‌ها و یا به طور کلی جامعه جهانی برای منزوی دانستن یک کشور چیست؟ یعنی به طور مشخص وقتی از انزوی سیاسی یک کشور صحبت در میان است این موضوع برچه اساسی بیان می‌شود؟
برای پاسخ دادن به این سئوالات باید به این موضوع توجه کرد که سیاست‌های تحریمی غرب تا به امروز در مورد ایران تاثیر چندانی در رویکردهای سیاسی ایران برای ادامه راه فعلی خود نداشته و درطرف مقابل این کشورهای غربی بوده‌اند که بالاجبار به صورت پیش دستانه هر روز بخشی از کشورها را از تحریم ایران و به ویژه تحریم نفتی معاف کرده‌اند که گواه این خبر را می‌توان تنها با جست‌وجوی عنوان «معافیت کشورها از تحریم نفت ایران» در موتورهای جستجوی اینترنتی پیدا کرد.
از طرف دیگر به تازگی خبرهایی هم از افزایش میزان مبادلات تجاری کشورهای مهم آسیایی همچون کره و ژاپن و چین با ایران منتشر شده است که این موضوع را هم می‌توان گواه دیگری در همراه نبودن کشورهای جهان با تحریم‌ها علیه ایران قلمداد کرد.
علاوه بر این چند موضوع که خود از مسائل مهم در این بحث به شمار می‌روند، برگزاری اجلاس بزرگی همچون نشست سران غیرمتعهد درتهران که نمایندگان 120 کشور گوناگون جهان با فرهنگ‌های مختلف درآن حضور یافتند هم از دیگر مسائل روز است که با توجه به آن می‌توان بحث انزوی ایران را قبول و یا مردود دانست؟
در عرف‌های بین‌المللی و دیپلماتیک این‌که یک کشور اقدام به برگزاری چنین اجلاسی، آن هم با یک بیانیه 11ماده‌ای پایانی که درآن مسائل ضداستمعاری زیادی دیده می‌شود می‌کند، خود یکی از مهم‌ترین مسائلی است که حضور فعال این کشور در عرصه جهانی و دیپلماتیک را گواهی می‌دهد.
هنگامی که صحبت از انزوا و به نوعی ایزولگی سیاسی یک کشور مطرح می‌شود یعنی این‌که آن کشور ارتباطات فوق‌العاده محدودی با همه کشورهای جهان دارد و در صورتی که بخواهد یک اجلاس بین‌المللی برگزار کند نه توان آن را خواهد داشت و نه کشورهای دعوت شده رغبتی به این حضور نشان می‌دهند. این در حالی است که هیچ کدام از مسائل مطرح شده به هیچ وجه در مورد ایران صدق نمی‌کند. آن چنان که حتی همه کشورهای شرکت کننده در پایان بر حمایت از حق هسته‌ای ایران و هم‌چنین قربانی خواندن ایران در مواجهه با تروریسم بین‌المللی صحه می‌گذارند.
این نوع موضع‌گیری 120 کشور جهان درباره کشور ایران که در چندین ماه اخیر مورد آماج انواع و اقسام حملات سیاسی و رسانه‌ای و اقتصادی از سوی برخی کشورهای غربی قرار گرفته است نه تنها نشانه‌ای از انزوای ایران ندارد بلکه نشان می‌دهد که کشوری قابل به انزوا کشیده شدن نیست. چرا که اگر چنین امکانی وجود داشت، اجلاس غیرمتعهدها به این صورت وسیع و با استقبال گسترده 120 کشور جهان روبه رو نمی‌شد. استقبالی که دستگاه سیاست خارجی آمریکا و هم‌چنین اسرائیل تلاش‌های زیادی برای رخ ندادن آن انجام دادند که شواهد موجود، همه گویای شکست قابل توجه این تلاش‌های غیردیپلماتیک است.
صحبت‌های مختلف مقامات کشورهای خارجی شرکت کننده در این اجلاس درباره داشتن حق استفاده ایران از انرژی هسته‌ای هم آن چنان که باید با گمانه زنی‌های رسانه‌ای درباره انزوای ایران مطابقت ندارد. چرا که هر 120 کشور از این حق به صراحتا سخن گفته‌اند و حتی در بیانیه پایانی هم آن را مورد تاکید قرار داده‌اند.حال با توجه به این موضوع این مسئله جای سئوال دارد که چگونه کشوری که مورد حمایت این تعداد از کشورهای دنیا قرار می‌گیرد و برای چند روز میزبان آنهاست و درپایان هم میهمانان او، در مسئله مورد نظر کشورهای غربی (حق ایران در مورد داشتن انرژی صلح آمیز هسته‌ای) نظری خلاف خواست غرب می‌دهند ممکن است منزوی باشد؟
هر چند که با توجه به همه شواهد موجود برای کارشناسان سیاسی مستقل پاسخ به این سئوال کار چندان سختی نیست. گمانه زنی‌های سیاسی-رسانه‌ای طرف‌های غربی مخالف ایران، هنوز نمی‌خواهد رنگ واقعیت به خود بگیرد. رنگی که کمتر بوی سیاست‌زدگی و موضع گیری‌های تند و احساسی داشته باشد.
