به گزارش جهانبین نیوز این روزها از سوی اهالی فدراسیون وزنه برداری و فدراسیون کشتی خبرهای خوبی به گوش نمی‌رسد چرا که ابتدا کوروش باقری و سپس مربیان کشتی فرنگی نسبت به میزان پاداشی که در جلسه ویژه تقدیر از مدال‌آوران المپیک به آنها داده شد اعتراضاتی داشته‌اند و حتی برخی از آنها، به از دست رفتن انگیزه‌ها برای موفقیت در دوره‌های بعدی اشاره کرده‌اند. هر چند حسین رضازاده، رئیس فدراسیون وزنه‌برداری، قول مساعد برای به دست آوردن مدال‌های درخشان در بازی‌های جهانی پیش رو قرار داده است.
در این بین در چند روز اخیر زمزمه‌هایی از تکرار پیشنهادهایی برخی فدراسیون‌های کشورهای همسایه به مدال‌آوران شنیده می‌شود و به نظر می‌رسد مدیران ذی‌ربط نسبت به خطر این پیشنهادات بی‌توجه هستند. چرا که تاکنون به اعتراضات و این گونه پیشنهادها واکنشی نشان نداده‌اند در حالی که خطر تمایل این ورزشکاران به دادن پاسخ مثبت به پیشنهادات کشورهای همسایه هم‌چون ترکیه و آذربایجان و حتی امارات هر لحظه افزایش پیدا می‌کند. این موضوع نمی‌تواند نتایج مطلوبی برای سرمایه ورزش ایرانی به همراه داشته باشد.
از طرف دیگر با توجه به این اعتراض‌ها باز هم نظر افکار عمومی به سمت فوتبالی جلب می‌شود که در چندین سال اخیر کوچک‌ترین بازدهی برای ایران نداشته و حتی در بعد داخلی هم آنقدر ملال‌آور و بی‌کیفیت بوده است که برخی از کارشناسان پیشنهاد تعطیلی یک ساله آن را داده‌اند.
به ویژه که بازی فوق‌العاده کسل کننده اخیر دو تیم پرسپولیس و استقلال به نوعی تاییدکننده این پیشنهاد کارشناسان ورزشی بوده است. کارشناسانی که خود از موج مادی‌گرایی که این روزها در فوتبال ایران حرف اول را می‌زند به ستوه آمده‌اند. موجی که تنها بی‌کیفیتی فوتبال را درپی داشته و خواهد داشت.
این بی‌کیفیتی در حالی از سوی کارشناسان مورد تاکید قرار می‌گیرد که اخیرا جمشید خیرآبادی یکی از مربیان کشتی فرنگی، با اشاره به این‌که مربیان این ورزش با روزی 27هزار تومان قهرمان المپیک شده‌اند، به این مسئله اشاره دارد که تقدیرهای کم رنگ اخیر سبب شده که هم او و هم دیگر مربیان از جمله محمد بنا (معمار کشتی جهان) علاقه‌ای به ادامه همکاری با تیم ملی نداشته باشند.
این‌گونه اظهارنظرها که نشان‌هایی از نارضایتی قابل توجهی دارد هر لحظه خطر از دست دادن سرمایه‌های ورزشی ایران را به مدیرانی هم‌چون آقای علی آبادی و افشار زاده که پس از موفقیت در لندن قول مساعد برای کمک به این مربیان را داده بودند گوش‌زد می‌کند. در همین رابطه بسیاری نگرانند که مبادا مانند دوره‌های گذشته این گونه موفقیت‌ها و البته قول‌های پس از آن خیلی زود به فراموشی سپرده شود و ما دوباره شاهد مهاجرت سرمایه‌های ایران در رشته‌هایی به غیر از فوتبال باشیم.
هر چند که هیچ کسی در وطن دوستی و عرق مربیان ایرانی و حساسیت آنها به ورزش ایران شکی ندارد. اما به هر ترتیب در این ورزش کاملا مادی که حاصل ریخت وپاش‌های غیرقابل باور برخی مدیران فوتبالی است، نمی‌توان از یک مربی قهرمان غیرفوتبالی انتظار داشت که حتی یک صدم بازیکن فوتبال دریافت نکند. چرا که او توانسته در عرصه بین‌المللی با امکاناتی به مراتب کم‌تر از یک باشگاه فوتبال برای کشور افتخاربه دست آورد. این موضوع را در شرایطی باید مدنظر قرار داد که در چندین سال اخیر جامعه فوتبالی کشور از کسب حتی یک مقام سومی در مسابقات جام ملت‌های آسیا عاجز بوده است. به گونه‌ای که برای رفع این مشکلات عدیده خود، دائما دست به تغییر مربیان خارجی می‌زند و در این راه پول‌های کلانی را هم از جیب بیت‌المال به هدر می‌دهد. آن چنان که برخی نسبت به نتیجه بخش بودن «کی روش» که با مبلغ کلان 15میلیون دلاری سکان هدایت تیم ملی را در دست گرفت تردید جدی وارد می‌کنند.
/رضا فخری
