بر اساس مطالعات پژوهش های باستان شناسان قدیمی ترین آثار به دست آمده در استان چهارمحال و بختیاری متعلق به حدود 11 هزار سال پیش می باشد. در آنزمان انسان ها به دنبال شکار و رفع مایحتاج روزمره خود از محلی به محل دیگر می رفتند و شب ها را در غارها و پناهگاه های سنگی سپری می کردند . آشنایی بشر با کشت و جمع آوری گیاهان به عنوان مکمل غذایی باعث شد تا به مرور از کوهها و پناهگاه های سنگی به سمت سرزمین های هموار و دشت ها سرازیر شوند و نخستین دهکده ها را بر پا نمایند. زندگی گروهی بشر در این زمان دستاوردهای درخشانی در پی داشت و باعث گردید تا انسان به پیشرفت های بزرگی دست یابد و سرانجام نخستین شهرها، دولت شهرها، اختراع خط و ... به وجود آید . پس از این دوران ، دورانی بنام مس و سنگ آغاز می شود که در این دوران (5 تا 7 هزار سال پیش ) انسان نخستین فلز یعنی مس را کشف می کند و بعدها با ترکیب این فلز با فلزات دیگر همچون قلع به استفاده های مهمی از آنان پی می برد. ..........>>>>(بیشتر در ادامه مطلب) در همین دوران چرخ سفالگری نیز اختراع می شود و انسانی که روزگاری با استفاده از پوسته میوه یا گودی سنگ های طبیعی به ذخیره مواد غذایی خود می پرداخت هم اکنون عالیترین و ظریف ترین نمونه ظروف سفالی را با کمک چرخ سفالگری به وجود می آورد . اقلیم و طبیعت مناسب استان در این دوران باعث گردید تا جوامع و دهکده های فراوانی در این محدوده زمانی در استان شکل بگیرد. در آغاز هزاره سوم پیش از میلاد تحولات چشمگیری در غرب و شمال غرب استان یعنی سرزمین خوزستان و بین النهرین صورت می گیرد . در این سرزمین ها نخستین حکومت ها به وجود می آید (در بین النهرین سومری ها و در ایران عیلامی ها) و در پی آن کشمکش های سیاسی و جنگ های فراوانی در گرفت، که بر فرهنگ، تمدن و تاریخ استان چهارمحال و بختیاری نیز تأثیری عمیق بر جای گذاشت . در همین محدوده و بنا بر مقتضیات زمانی و مکانی زندگی کوچگری در استان شکل می گیرد که تا به امروز هم ادامه پیدا می کند. حضور نخستین اقوام ایرانی به ویژه پارسها در جنوب و جنوب غربی ایران حاکی از اشکال این سرزمین توسط نورسیدگانی آریایی است که در طول دوران هخامنشی تا پایان دوران اشکانی یعنی در حدود 800 سال حکومتی محلی در استان به وجود می آید که به نام حکومت الیمایی مشهور بود، الیمایی ها با تکیه بر مناطق کوهستانی به پشتوانه نیروهای کوچ گر و سلحشور خود حکومتی مقتدر در جنوب غربی ایران بالاخص استان چهارمحال و بختیاری به وجود آوردند که بارها حکومت های مرکزی هخامنشی – سلوکی و پارتی را تحت تأثیر قرار داد این اقوام زندگی مبتنی بر کوچ گری داشتند و از طریق تسلط بر شاهراه ها و تجارت با سرزمین بین النهرین و سوریه امرار معاش می کردند. از الیمایی ها در استان چهارمحال و بختیاری آثار فراوانی بر جای مانده است که نقوش بر جسته يه شووه و شیرین او در بخش کنونی بازفت قابل توجه و حائز اهمیت می باشند این حکومت در اوایل تأسیس حکومت ساسانیان به دستور اردشیر بابکان منقرض گردید از این پس حضور و نقش مردمان این استان در تاریخ ایران بسیار کم رنگ می شود. با ورود اسلام به سرزمین ایران خیلی زود مردمان این استان مسلمان شدند و به صورت گروه های کوچ نشین و یکجانشین حضور مؤثری در تحولات سیاسی و تاریخی ایران در قرون اولیه اسلامی پیدا کردند. از قرن دوم میلادی به بعد اطلاعات ارزشمندی از سوی جغرافی دانان مسلمان همچون قدامه بن جعفر خرداد به، یاقوت حموی و ... درباره زندگی و مردم این استان ارائه می شود. در قرن ششم حکومتی محلی به نام اتابکان لر در این استان به وجود آمد و تا سه قرن ادامه پیدا کرد ، این دوران مصادف با ورود مغولان و حکومت ایلخانان بر ایران می باشد. پس از انقراض حکومت اتابکان به دست تیموریان هرج و مرج و ناآرامی سراسر استان را فرا می گیرد و این وضعیت با روی کار آمدن حکومت صفوی و انتقال پایتخت از قزوین به اصفهان پایان می گیرد. اداره ی این استان توسط شاهان صفوی به خوانین محلی واگذار می شود و با توجه به نزدیکی این استان به پایتخت صفویان در اصفهان به ویژه توجه شاهان صفوی به سرچشمه ی زاینده رود فصلی جدید در فرهنگ و تاریخ مردمان این سرزمین شکل می گیرد . از این زمان به بعد زندگی یک جا نشینی و پس از آن شهر نشینی به صورت مستمر به وجود می آید . از دوره های بعد سرزمین چهارمحال و بختیاری به یکی از کانون های مهم سیاسی در سطح کشور تبدیل می شود و سرانجام این حضور پر رنگ در پیروزی انقلاب مشروطیت تجلی پیدا می کند.