بیاییم در آستانه بهار، قدری بهاری شویم، نوروز را بهانه ای برای مهربانی کنیم نه وسیله ای برای نامهربانی ها، از احترام و تکریم بزرگترها مثل قدیم شروع کنیم، از فخرفروشی ها و تجمل گرایی کاذب به سادگی، بی ریایی و صمیمیت برسیم، فقرا و درماندگان را دریابیم، مرهم زخم دل دردمندانی باشیم که شرمنده نگاه های معصومانه فرزندان خود هستند، امسال متفاوت از سال قبل زندگی حقیقی را فدای زندگی مجازی نکنیم.
۰
به گزارش جهانبین نیوز عید نوروز، جشنی است که همزمان با رویش بهار، به خانه های ایرانیان وارد می شود و مردم با شور و شعف به استقبال سال جدید رفته، دید و بازدیدها انجام می شود و خلاصه این سنت دیرین ایرانی، اسلامی مردم را در روزهای پایانی سال قبل و روزهای آغازین سال نو به تکاپو وا می دارد.
نوروز، واژه ای است که به صراحت معنی نو شوندگی را در بردارد و از نو شدن طبیعت تا لباس و وسایل منزل و حتی تغییر روابط و جدید شدن ارتباطات انسانی حکایت دارد،نوروز حکایت ماندگار باهم بودن هاست، روایت مهربانی ها که بعد از گذشت سال ها و جدایی غم انگیز انسان ها در فصل مرگ به حسرت خاطرات مبدل می شود.
آداب و رسوم کهن ایرانیان و روایت های بزرگان دین در مورد بهار،بیانگر آن است که این رسم زیبای متحول شدن هم ریشه در دین مقدس اسلام داشته و ضمن آن که زیبایی بهار را گرامی می دارد به لحاظ پویایی و زنده شدن به قیامت تشبیه می گردد و وعده قرآنی رستاخیز را گوشزد می کند و هم ریشه در ادبیات اجتماعی و احساسی زندگی پارسیان دارد گرچه همین احساس زندگی جمعی و باخبر شدن از احوال یکدیگر در آداب اسلامی نیز به صله رحم تعبیر شده و درواقع ریشه قرآنی و اسلامی دارد.
آداب نوروز باستانی عمدتا بر محور عواطف ولی در عین حال همراه با سادگی، بی آلایشی و دوری از تجملات بوده است، دور هم بودنهایی که نشان از صمیمیت، یکدلی و محبت داشته،نه خبری از زندگی پرزرق و برق امروزی بوده و نه توقعات بی اساس این زمانی که متأسفانه پایه کدورتها و فاصله ها شده است.
امروزه با تأثیر زندگی غربی بر زندگی ایرانی خطراتی، آداب کهن و ریشه دار ایرانی را تهدید می کند که باید حفظ اصالت این رسوم اصیل از دغدغه های مسئولین فرهنگی و توده مردم باشد چرا که رفاه زدگی و تجمل گرایی آفتی است که رسوم اصیلی همچون نوروز را نشانه رفته است، آنچه قدیمی ها و بزرگترها تعریف می کنند حاکی از آن است که در زمان نوروز خانه های گلی قدیمی را آب و جارو و نظافت می کردند و زندگی ساده خود را بدون تجمل می آراستند و نکته مهم در این باب نظافت و تمیزی و نوشدنی منطقی و ساده نه اینکه شرایط را با تجمل گرایی برخود سخت کنند، آجیل ساده گندمک و برنجک و میوه حداقلی زینت سفره های ساده هفت سین بوده است اما امروزه از خریدهای آن چنانی که رنگ و بوی اسراف دارد مشخص است فرهنگ نو شدن جای خود را به چشم و هم چشمی ها داده است و بجای آن که نوروز مجلس دور هم نشستنهای خودمانی باشد مجلس فخر فروشی شده است که داشته های خود را به رخ ناداشته های دیگران بکشیم، سفره های هفت سین پرزرق و برق و شیرینی های رنگارنگ که خود معجونی از بیماری برای مردم به ارمغان می آورد جای هفت سینهای ساده قدیمی را گرفته است و از همه غم بارتر جای خالی بزرگترهایی که در آسایشگاه سالمندان چشم منتظرشان را به در دوخته اند تا شاید به بهانه بهار دری به روی آنان گشوده شود.
مسئله دیگری که این سال ها محفل ایرانی ما را تحت تأثیر شدید خود قرار داده است، استفاده بی رویه و غیراصولی از شبکه های اجتماعی همچون تلگرام و واتساپ و اینستاگرام و... است که مهمانی ها را از آن شور و هیاهوی قدیم دور کرده است و سیر در فضای مجازی، پرداختن به حقیقت های زندگی حقیقی را دشوار کرده است.
بیاییم در آستانه بهار، قدری بهاری شویم، نوروز را بهانه ای برای مهربانی کنیم نه وسیله ای برای نامهربانی ها، از احترام و تکریم بزرگترها مثل قدیم شروع کنیم، از فخرفروشی ها و تجمل گرایی کاذب به سادگی، بی ریایی و صمیمیت برسیم، فقرا و درماندگان را دریابیم، مرهم زخم دل دردمندانی باشیم که شرمنده نگاه های معصومانه فرزندان خود هستند، امسال متفاوت از سال قبل زندگی حقیقی را فدای زندگی مجازی نکنیم، به خاطر بزرگترها و برای دور هم بودن های محبت آمیز گوشی اندروید و هوشمند خود را که هوش از سرمان می برد همراه مهمانی های مان نکنیم و درواقع نوروز را بدون فضای غبارآلود مجازی سپری کنیم، بیاییم تسکین دل دردمندانی باشیم که نوروز گذشته عزیزترین هایشان در جمعشان بوده اند و امسال در آرامگاه شان آرام گرفته اند، بیاییم در آستانه بهار، مهربان تر باشیم و کدورت ها را به زمستان بسپاریم چراکه شاعر می گوید:
«بیا تا قدر یکدیگر بدانیم که تا ناگه زیکدیگر نمانیم»
انتهای پیام/1026ج
نوروز، واژه ای است که به صراحت معنی نو شوندگی را در بردارد و از نو شدن طبیعت تا لباس و وسایل منزل و حتی تغییر روابط و جدید شدن ارتباطات انسانی حکایت دارد،نوروز حکایت ماندگار باهم بودن هاست، روایت مهربانی ها که بعد از گذشت سال ها و جدایی غم انگیز انسان ها در فصل مرگ به حسرت خاطرات مبدل می شود.
آداب و رسوم کهن ایرانیان و روایت های بزرگان دین در مورد بهار،بیانگر آن است که این رسم زیبای متحول شدن هم ریشه در دین مقدس اسلام داشته و ضمن آن که زیبایی بهار را گرامی می دارد به لحاظ پویایی و زنده شدن به قیامت تشبیه می گردد و وعده قرآنی رستاخیز را گوشزد می کند و هم ریشه در ادبیات اجتماعی و احساسی زندگی پارسیان دارد گرچه همین احساس زندگی جمعی و باخبر شدن از احوال یکدیگر در آداب اسلامی نیز به صله رحم تعبیر شده و درواقع ریشه قرآنی و اسلامی دارد.
آداب نوروز باستانی عمدتا بر محور عواطف ولی در عین حال همراه با سادگی، بی آلایشی و دوری از تجملات بوده است، دور هم بودنهایی که نشان از صمیمیت، یکدلی و محبت داشته،نه خبری از زندگی پرزرق و برق امروزی بوده و نه توقعات بی اساس این زمانی که متأسفانه پایه کدورتها و فاصله ها شده است.
امروزه با تأثیر زندگی غربی بر زندگی ایرانی خطراتی، آداب کهن و ریشه دار ایرانی را تهدید می کند که باید حفظ اصالت این رسوم اصیل از دغدغه های مسئولین فرهنگی و توده مردم باشد چرا که رفاه زدگی و تجمل گرایی آفتی است که رسوم اصیلی همچون نوروز را نشانه رفته است، آنچه قدیمی ها و بزرگترها تعریف می کنند حاکی از آن است که در زمان نوروز خانه های گلی قدیمی را آب و جارو و نظافت می کردند و زندگی ساده خود را بدون تجمل می آراستند و نکته مهم در این باب نظافت و تمیزی و نوشدنی منطقی و ساده نه اینکه شرایط را با تجمل گرایی برخود سخت کنند، آجیل ساده گندمک و برنجک و میوه حداقلی زینت سفره های ساده هفت سین بوده است اما امروزه از خریدهای آن چنانی که رنگ و بوی اسراف دارد مشخص است فرهنگ نو شدن جای خود را به چشم و هم چشمی ها داده است و بجای آن که نوروز مجلس دور هم نشستنهای خودمانی باشد مجلس فخر فروشی شده است که داشته های خود را به رخ ناداشته های دیگران بکشیم، سفره های هفت سین پرزرق و برق و شیرینی های رنگارنگ که خود معجونی از بیماری برای مردم به ارمغان می آورد جای هفت سینهای ساده قدیمی را گرفته است و از همه غم بارتر جای خالی بزرگترهایی که در آسایشگاه سالمندان چشم منتظرشان را به در دوخته اند تا شاید به بهانه بهار دری به روی آنان گشوده شود.
مسئله دیگری که این سال ها محفل ایرانی ما را تحت تأثیر شدید خود قرار داده است، استفاده بی رویه و غیراصولی از شبکه های اجتماعی همچون تلگرام و واتساپ و اینستاگرام و... است که مهمانی ها را از آن شور و هیاهوی قدیم دور کرده است و سیر در فضای مجازی، پرداختن به حقیقت های زندگی حقیقی را دشوار کرده است.
بیاییم در آستانه بهار، قدری بهاری شویم، نوروز را بهانه ای برای مهربانی کنیم نه وسیله ای برای نامهربانی ها، از احترام و تکریم بزرگترها مثل قدیم شروع کنیم، از فخرفروشی ها و تجمل گرایی کاذب به سادگی، بی ریایی و صمیمیت برسیم، فقرا و درماندگان را دریابیم، مرهم زخم دل دردمندانی باشیم که شرمنده نگاه های معصومانه فرزندان خود هستند، امسال متفاوت از سال قبل زندگی حقیقی را فدای زندگی مجازی نکنیم، به خاطر بزرگترها و برای دور هم بودن های محبت آمیز گوشی اندروید و هوشمند خود را که هوش از سرمان می برد همراه مهمانی های مان نکنیم و درواقع نوروز را بدون فضای غبارآلود مجازی سپری کنیم، بیاییم تسکین دل دردمندانی باشیم که نوروز گذشته عزیزترین هایشان در جمعشان بوده اند و امسال در آرامگاه شان آرام گرفته اند، بیاییم در آستانه بهار، مهربان تر باشیم و کدورت ها را به زمستان بسپاریم چراکه شاعر می گوید:
«بیا تا قدر یکدیگر بدانیم که تا ناگه زیکدیگر نمانیم»
انتهای پیام/1026ج