آيا به ذهنت خطور مي کرد زمانيکه پاي در پلکان هواپيما نهادي همان پله و پرواز سکوي شود براي پريدن هميشگي ات؟
۰
تاریخ انتشارشنبه ۱۳ تير ۱۳۹۴ - ۰۹:۴۹
کد مطلب : ۲۳۳۷۷
سلام بر مسافران پرواز ناتمام که بال در بال ملائک پر کشيدند
به گزارش جهانبین نیوز به نقل از زنگ خبر، ۱۲تير يادآور جنايتي است که تا هميشه تاريخ از دفتر سياه دشمني آمريکا با ايران سرفراز، پاک نخواهد شد.
چه کسي گمان مي کرد کسي در آن خداحافظي، عزيزش را براي هميشه به خدا مي سپارد؟بي شک در آخرين نگاه ها دل مادري به شور افتاد؛ دست پدري لرزيد
کودکي با گفتن بابا، با آن زبان شيرينش، دل پدر را مي برد گويا عقربک هاي ساعت شمار سالن انتظار به شوق رفتن با عقربه ثانيه شمار برابري مي کند نمي دانم چرا اين بار لحظه هاي وداع اينقدر زود سپري مي شوند؟
احساسي در وجودت غوطه ور مي شود؛ شوق ديدار دوباره با اضطرابي غريب و انگار اين اضطراب است پنجه بر رخ شوق مي کشد
پدري در ميان باران بهاري دخترکش خيس مي شود
مردي دسته چمدانش را به همسرش مي سپارد و آخرين حرفهايش در ميان سکوت جولان مي دهد و بازهم صداي خنده آن کودک است طنين که عشق واقعي را به تصوير مي کشد.
زميني ها، دستهاي آسماني هايشان را به دست افق مي سپارند
آن بالا ولي همه چيز آرام است بال هاي پرنده ايرباس بر فراز سپيدي ابرها به آبي آسمان مي سايد مسافران روي صندلي هايي نشسته اند که تنها، به نام خودشان ثبت شده است دست کودکي به هواي گرفتن ابرهايي که هواپيما را همراهي مي کند به پنجره مي خورد و نگاه متعجبش از آن همه شگفتي در ميان چهره نمکينش خواستني تر شده است.
ساعت ده و ده دقيقه بامداد تيرماه ۱۳۶۷ در هواپيماي ايرباس، پرواز شماره ۶۵۵ خلبان براي آخرين بار خطاب به ۲۷۴ مسافر آن مي گويد: «با سلام به رهبر کبير انقلاب اسلامي و درود بي کران به روان پاک شهداي اسلام و آرزوي سلامت شما مسافران عزيز، از طرف هواپيمايي جمهوري اسلامي ايران ورود شما را به هواپيماي ايرباس خوش آمد مي گوييم» و اين گونه بود که خلبان شهيد اين هواپيما، دقايقي قبل از شهادت، ورود مسافران را خوش آمد گفت و برايشان آرزو کرد که به سلامت به مقصد برسند.
صداي خلبان از کابينه آخرين سفرش زيبايي خاصي دارد. همه چيز آماده است کابينه پرواز، ميهمانداران و ميهمانان يار؛ پرنده در ميان دو صفحه آبي مي رسد آسمان لاجوردي و خليج هميشه فارس نيلگون، گويي جاذبه آب بر جاذبه خاک غلبه کرده و پرنده را به نشستن فرا مي خواند.
کمي آن سو اشتباهي احمقانه رخ داده! جغدي شوم پرنده را رصد مي کند و چنگال در چنگال مرگ تيري به بال پرنده مي نشاند و آبي آب آشيانه اي مي شود براي پرندگان پروازي که به آشيان نرسيد و هنوز صداي خنده آن طفل هاي معصوم در گوش زمان مي پيچد.
يادداشت از فاطمه احمدي
انتهاي پيام1020ج /۵۲۰ز
چه کسي گمان مي کرد کسي در آن خداحافظي، عزيزش را براي هميشه به خدا مي سپارد؟بي شک در آخرين نگاه ها دل مادري به شور افتاد؛ دست پدري لرزيد
کودکي با گفتن بابا، با آن زبان شيرينش، دل پدر را مي برد گويا عقربک هاي ساعت شمار سالن انتظار به شوق رفتن با عقربه ثانيه شمار برابري مي کند نمي دانم چرا اين بار لحظه هاي وداع اينقدر زود سپري مي شوند؟
احساسي در وجودت غوطه ور مي شود؛ شوق ديدار دوباره با اضطرابي غريب و انگار اين اضطراب است پنجه بر رخ شوق مي کشد
پدري در ميان باران بهاري دخترکش خيس مي شود
مردي دسته چمدانش را به همسرش مي سپارد و آخرين حرفهايش در ميان سکوت جولان مي دهد و بازهم صداي خنده آن کودک است طنين که عشق واقعي را به تصوير مي کشد.
زميني ها، دستهاي آسماني هايشان را به دست افق مي سپارند
آن بالا ولي همه چيز آرام است بال هاي پرنده ايرباس بر فراز سپيدي ابرها به آبي آسمان مي سايد مسافران روي صندلي هايي نشسته اند که تنها، به نام خودشان ثبت شده است دست کودکي به هواي گرفتن ابرهايي که هواپيما را همراهي مي کند به پنجره مي خورد و نگاه متعجبش از آن همه شگفتي در ميان چهره نمکينش خواستني تر شده است.
ساعت ده و ده دقيقه بامداد تيرماه ۱۳۶۷ در هواپيماي ايرباس، پرواز شماره ۶۵۵ خلبان براي آخرين بار خطاب به ۲۷۴ مسافر آن مي گويد: «با سلام به رهبر کبير انقلاب اسلامي و درود بي کران به روان پاک شهداي اسلام و آرزوي سلامت شما مسافران عزيز، از طرف هواپيمايي جمهوري اسلامي ايران ورود شما را به هواپيماي ايرباس خوش آمد مي گوييم» و اين گونه بود که خلبان شهيد اين هواپيما، دقايقي قبل از شهادت، ورود مسافران را خوش آمد گفت و برايشان آرزو کرد که به سلامت به مقصد برسند.
صداي خلبان از کابينه آخرين سفرش زيبايي خاصي دارد. همه چيز آماده است کابينه پرواز، ميهمانداران و ميهمانان يار؛ پرنده در ميان دو صفحه آبي مي رسد آسمان لاجوردي و خليج هميشه فارس نيلگون، گويي جاذبه آب بر جاذبه خاک غلبه کرده و پرنده را به نشستن فرا مي خواند.
کمي آن سو اشتباهي احمقانه رخ داده! جغدي شوم پرنده را رصد مي کند و چنگال در چنگال مرگ تيري به بال پرنده مي نشاند و آبي آب آشيانه اي مي شود براي پرندگان پروازي که به آشيان نرسيد و هنوز صداي خنده آن طفل هاي معصوم در گوش زمان مي پيچد.
يادداشت از فاطمه احمدي
انتهاي پيام1020ج /۵۲۰ز