می گفت: هیچ وقت فراموش نمی کنم بسیجی ترکش به دست و پایش می خورد، بسیجی شیمیایی می شد ولی نمی رفت بیمارستان که از غافله شهدا عقب بماند ...
۰
رزمنده ای که به گفته خودش بهترین سالهای دوران زندگیش را در جبهه های جنگ گذرانده و برادری که دو شهید ارزشمند در 8 سال دفاع مقدس به این انقلاب تقدیم کرده است متولد سال 1330 در چالشتر ؛ از درد و دلهایش با ما می گوید، از نا ملایمات روزگار از بی مهری مسئولین و برخی مردم، خلاصه از هر دری صحبت می کند.
از اینکه در این روزگار پول حرف اول را می زند، از اینکه آنها وقتی به جبهه می رفتند حرفی از پول، حقوق و مزایا نبود کسی به فکر درجه و مقام نبود؛ رزمنده برای خدا می جنگید.
می گفت: هیچ وقت فراموش نمی کنم بسیجی ترکش به دست و پایش می خورد، بسیجی شیمیایی می شد ولی نمی رفت بیمارستان که از غافله شهدا عقب بماند یک چفیه پیدا می کرد و دست و پایش را می بست و یا شیمیایی شده با یک کمپوت و کمی استراحت بر می گشت به صحنه که مبادا اسمش از لوح شهدا خط بخورد؛ و اما حالا هر کی تو جبهه و جنگ فقط خراشی به شصت پایش افتاده بود جانبازی چندین درصدی گرفته و مدیرکل فلان اداره شده است برای پول و مال دنیا کار می کند نه برای خدا و خدمت به خلق خدا .
وی در بخش دیگری از گفتگویش با ما گفت: همه چیز عوض شده حالا اون بسیجی ترکش خورده و شیمیایی که برای دفاع از مملکت و ناموس، به جنگ رفته بود و برای اینکه یک لحظه کوتاهی نکند، نمی رفت بیمارستان تا کاغذ و سند برای آینده اش درست بکند؛ سربار جامعه شده است، چون او یادآور روزهای جنگ، یادگار روزهای ایثار، شهادت و فداکاری است و هزینه درمان دارد و هیچ کس نیست که کمکش بکند، بله وقتی رفت جنگ جوان برومند بود و درد را احساس نمی کرد حالا که پا به سن گذاشته متحمل فشار مالی و روانی شده است.
این رزمنده می گفت: من برادر دو شهیدم و داماد خانواده ای که سه شهید دارد پدرم تا زنده بود مادر پیرم هیچ مشکل مالی نداشت و تا آن زمان پایش را به بنیاد شهید نگذاشته بود اصلا راهش را بلد نبود، زمانی که پدرم فوت کرد از نظر مالی در مضیقه بود من در حد وسعم به او کمک می کردم ولی کافی نبود به حقوقی که از طرف بنیاد شهید می دادند قبلا توجهی نمی کردیم اما حالا به آن نیاز دارد ولی بنیاد شهید نصف حقوق یک شهید را به یک خانواده دو شهیدی می دهد بنده خانواده های یک شهیدی را سراغ دارم که خیلی بیشتر از این خانواده حقوق می گیرند.
در این بنیاد شهید اگر کسی برای گرفتن حقش سر و صدا بکند به دادش می رسند و حقش را می دهند اما اگر ساکت باشد ...
یک زمانی مسئولیتی در بنیاد شهید داشتم خانمی بود که یک سرباز شهید داشت وقتی از در نگهبانی وارد ساختمان بنیاد می شد، نگهبانی به کلیه کارکنان خبر می داد که فلانی آمد، همه، درها را قفل می کردند که مبادا به سراغش بیایند. بنده خدا از دم در به هر کس که می رسید ناسزا و بد و بیراه می گفت، هیچ کس هم جرات نمی کرد چیزی به او بگوید زود حقش را می دادند تا از آنجا برود.
این رزمنده در آخر از مسئولین خواست که به این وضع نا بسامان ایثارگران و خانواده شهدا سر و سامانی بدهند.