نيمه دوم ماه مبارك رمضان با نام و ياد مظلوميت و غربت حضرت علي (ع) عجين شده است.
۰
نيمه دوم ماه مبارك رمضان با نام و ياد مظلوميت و غربت حضرت علي (ع) عجين شده است.
شبهاي قدر، ضربت خوردن و شهادت اميرالمومنين (ع) آن قدر عظيم و با اهميت است كه كتابهاي فراواني مي توان در مورد آنها نوشت و به قول معروف در اين مقال و مجال نمي شود حق مطلب را آنگونه كه شايسته و بايسته است ادا كرد.
ما شيعه علي(ع) هستيم و به اين پيروي و ارادت افتخار مي كنيم. در رثاي او مرثيه ها مي سراييم و بر سر و سينه مي زنيم. ياد علي (ع) همه جا با ماست در سختي ها و گرفتاري ها نام اوست كه بر زبان ما جاري مي شود و از او مدد مي خواهيم.
آن امام بزرگوار در زمان خود خيلي مظلوم بود و بعد از آن نيز هم. بزرگترين مظلوميتش اين است كه هنوز و تا عصر حاضر نيز زواياي پيدا و پنهان شخصيت او شناخته نشده است.ما شيعه اوييم اما بيشتر به زبان نه در عمل!
علي (ع) فقط حرف و صوت و گفت نبود ومرد عمل هم بود.او تظاهر به مسلمان خالص بودن نمي كرد بلكه با پرهيزگاري و ايمان بي نظير نمونه كامل يك مسلمان واقعي بود. اخلاص او چنان بود كه همگان دوست و دشمن را شگفت زده مي كرد. عدالت او شامل حال همه حتي زن يهودي نيز مي شد. شجاعتش چنان بود كه بزرگترين جنگاوران در مقابل او سر تعظيم فرود مي اوردند و ياراي مقابله با او را نداشتند و مهرباني اش به بيكرانگي آسمان آبي بود. چنان ساده مي زيست كه بين او و يك فرد عادي فرقي نمي شد گذاشت.
از تكبر و غرور دور بود. به خاطر پايدار ماندن اسلام از حق و حقوق خود مي گذشت تا خدشه اي به وحدت مسلمين وارد نشود.آن امام همام بيست و پنج سال سكوت كرد و اين طور نبود كه از هر فرصتي براي رسوا كردن اين و آن و افشاگري استفاده كند و ذهن مردم را به هم بريزد چون بقا و دوام اسلام از هر چيز براي او مهمتر بود. او در آخرين لحظات زندگي پر بار خويش همه را به رعايت تقوا سفارش كرد زيرا خوب مي دانست آنچه مسلمانان را به بيراهه مي برد بي تقوايي است. آيا ما اين درسها را از امام علي (ع) آموخته ايم؟ و اگر آري چقدر به آنها پايبنديم و عمل مي كنيم ؟
همت بدری