در این بین کاندیداهای ریاست جمهوری و شوراهای اسلامی برنامه های خود را بر اساس مشکلات مردم که در این روزها اقتصاد در صدر آن ها قرار گرفته است طراحی کرده اند امری که بیشتر شبیه یک بازی سیاسی است تا راهی برای حل مشکلات عدیده ی مردم .
کاندیدا های محترم که اکثر آنان القاب دکتر و مهندس را نیز یدک می کشند به قول معروف سری در میان سرها دارند مگر تا حالا مشکلات مردم را ندیده بودند که یکباره با روبرو شدن با آن حس همنوع دوستی شان گل انداخته و همه شان مشکلات اقتصادی مردم را فریاد می کشند،مگر اکثر این افراد در همین دولت هایی که به زعم ایشان مسبب مشکلات مردم بوده اند مشغول به فعالیت نبوده اند که حالا لب به انتقاد از ولی نعمت خود کرده اند ؟اگر قصد حل مشکل داشتند بهترین محل همان وزارت خانه،سازمان یا اداره ی محل کارشان بود آیا اگر از ایشان عملکرد بخواهیم حاضرند روشن و واضح آن را تبیین کنند؟چرا کاندیداها هر کدام حرف خود را می زنند و هیچ اشاره ای به برنامه های کلان نظام ندارند ؟مگر جز این است که اعضای شوراهای اسلامی تا زمان اعتماد مردم و رئیس جمهور و تیم همراهش برای 4سال و نهایتا8سال امور کشور را در دست می گیرند و جای خود را به نفر بعد می سپارند و این مردم هستند که باید شایستگی یا عدم شایستگی دولت ها را به رای بنشینند پس چرا هر کدام از نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری طرحی مجزا از دیگری ارائه می دهد ؟طرح هایی که تا کنون اجرا نشده اند و معلوم نیست چه نقاط قوت و ضعفی به همراه خود دارند
اگر کشور در چارچوب چشم انداز های 5ساله حرکت می کند پس طرح های کاندیداها بی معنی است واگر قرار است هر کس حرف خود را بزند برنامه 5ساله برای چه تدوین می شود؟
با همه ی این اوصاف همه ی این کاندیدا ها با شایستگی علمی و دینی خود را به عنوان نامزد حضور در شورای اسلامی شهر و روستا یا ریاست جمهوری معرفی کرده اند و این مردم فهیم ایران هستند که با معیار های ارائه شده در دین و قانون و تبیین شده توسط رهبری افراد صالح را انتخاب می کنند .
کیار بیدار
