تیم فوتبال جوانان کشورمان اگر چه به جام جهانی شیلی نرسید اما فوتبال ایران امیدهای زیادی به این نسل خواهد داشت.
۰
تاریخ انتشارچهارشنبه ۸ اسفند ۱۴۰۳ - ۰۹:۲۰
کد مطلب : ۶۰۴۴۳
برای پایان دراماتیک تیم جوانان؛
رویش باور از قلب یک آوار
جوانان ایرانی که نمایش‌ها و عملکردشان زیرنظر حسین عبدی به ویترین فدراسیون و تیم‌های ملی فوتبال ایران تبدیل شده بود، با سربلندی در شن‌زن چین شکست را پذیرفتند و ناباورانه از گردونه رقابت‌های جام ملت‌های آسیا حذف شدند. شاید پیش از این، همه از حضور ایران در جمع ۴ تیم برتر پایانی و کشورهای راه یافته به جام جهانی مطمئن بودند اما شانس چندان با ما یار نبود.
کسب ۳ پیروزی پر گل و مطمئن در بازی‌های مرحله گروهی و صعود به‌عنوان تنها تیم صدرنشین با کسب ۹ امتیاز بین گروه‌های چهارگانه، خیال همه را از پیروزی برابر سامورایی‌های ژاپنی در اولین بازی مرحله حذفی راحت کرده بود؛ به‌خصوص آن که تیم ملی بزرگ‌سالان فوتبال کشورمان هم سال قبل در جام ملت‌ها موفق به یک برد دراماتیک مقابل ژاپن شده بود و همه به تکرار تاریخ امید داشتند.
ورق اما به نفع ما نچرخید و یوزهای جوان پارسی که نسل آینده فوتبال ملی ما هستند، موفق به باطل کردن طلسم پنالتی‌ها نشدند.
دلایل زیادی را می‌توان برای شکست در این نقطه کنار هم چید؛ از بازیکن ندادن بسیاری از مربیان در طول اردوهای مختلف ماه‌های اخیر تا افزایش فشار روانی روی بازیکنان و البته تاکتیک بالای سامورایی‌هایی که فوتبال را مدرسه‌ای بازی کرده‌اند.
با این همه اما این شکست، نقطه پایان پسران حسین عبدی نیست. تیمی که از رده نوجوانان با استعدادیابی و کار مستمر چند ساله به این نقطه رسیده، نباید رها شود و رها هم نمی‌شود. شاید رئیس کمیته جوانان فدراسیون فوتبال اساساً از وضعیت این تیم و ماجراهایی که بر آن گذشت، خبر نداشته باشد اما قطعاً رئیس فدراسیون از هم و غم این تیم آگاه است و قائل به اختراع چرخ از ابتدا نیست.
تیمی که امروز به‌عنوان تیم فوتبال زیر ۲۰ سال ایران مطرح شده، همانی است که به جام جهانی نوجوانان راه یافت و از سد برزیل گذشت. یوزهای زیر ۱۷ سال که امروز به سن ۲۰ رسیده‌اند، سال بعد باید شاکله اصلی و عمود خیمه تیم فوتبال زیر ۲۳ سال یا همان تیم ملی امید ایران را تشکیل بدهند تا بتوانند طلسم نیم قرنی را بشکنند و ایران را به المپیک ۲۰۲۸ لس‌آنجلس برسانند.
شکست در این زمان به معنای پایان مأموریت نیست. مختصات جام جهانی جوانان با المپیک و بازی‌های آسیایی تفاوت‌های زیادی دارد و نباید به‌سادگی از خیر این تیم گذشت. این جمع بیست و چند نفره، تمام سرمایه فوتبال ایران برای سال‌های آینده است و مثل همان تیمی که سردار آزمون و علی‌رضا جهان‌بخش و علی‌رضا بیرانوند را ساخت، باید به همین تیم بپردازیم.
فدراسیون فوتبال در رأس کار، به تقویت این تیم از نظر فنی موظف است. از امروز باید این تیم را تیم امید بخوانیم و برای امیدوار ماندن به روشنای چراغ فوتبال ایران، مخزن بنزین آن را مملو از امید و انگیزه و هزینه کنیم. از انتخاب کادرفنی درجه یک خارجی گرفته تا اردوهای مستمر، همه از ارکانی هستند که این تیم را مطمئناً به مراحل بالای بازی‌های آسیایی و صعود به المپیک می‌رسانند.
فوتبال یک مهارت است، نه یک استعداد ذاتی. شاید معدود بازیکنانی باشند که با استعداد ذاتی به‌دنیا آمده‌اند اما ۹۹ درصد فوتبال در جهان، مهارت است و معلول استمرار تمرین. ما برای این که باور به پیروزی از قلب این آوار رویش کند، نیاز به امید داریم. تیم فوتبال امید از امروز مترصد دریافت حمایت است؛ برای خندیدن در همان جا که روزی گریسته بودیم.
انتهای خبر/