به گزارش جهان بین نیوز به نقل از مهر، در حالیکه در روزهای نزدیک به نوروز مردم در گیر و دار خرید شب عید هستند و به دلیل قیمتهای بالا برخی از محصولات را از سبد خانوار خود حذف می کنند در برج های دوقلوی فرمانیه تهران نمایشگاهی برپاست که مانتوهای عرضه شده در آن از یک میلیون و 500 هزار تومان تا 18 میلیون تومان قیمت گذاری شده اند.
برگزار کننده این نمایشگاه یکی از طراحان لباس در ایران است که ادعا می کند در مانتوهایی که طراحی کرده از پارچه های قدیمی و تاریخی بازمانده از نسلهای پیشین استفاده کرده و قدمت آنها به صفویه نیز می رسد. به همین دلیل اتیکت برخی از آنها 100 تا 300 سال قدمت را نشان می دهد.
اما گرانترین مانتوی این نمایشگاه 18 میلیون قیمت گذاری شده که از پارچه ای 40 تکه دوخته شده و در توضیحش آمده متعلق به دوره صفوی.
دختران و پسرانی که از بازدید کنندگان با کیک در ظروف کریستال گرانبها پذیرایی می کنند و آنها را تا پایان بازدید زیر نظر دارند عنوان می کنند این پارچه ها مربوط به دوره صفوی و یا ساسانی است که 20 سال پیش دوخته شده است.
به گفته آنها این مانتو باید 500 سال قدمت داشته باشد.
آنها مانتوهای دیگری را نشان می دهند که با نخ های طلا دوخته شده است. بازدید کنندگان نمایشگاه که معمولا از طبقات مرفه جامعه هستند هر از چند گاهی از درب سالن داخل می شوند. نگاهی انداخته یکی دو مانتو را انتخاب و خریداری می کنند. بدون آنکه دید کارشناسی نسبت به پارچه داشته باشند. تنها دلیل خریدشان نیز تاریخی بودن پارچه و نخ های طلای بکار رفته در آن است. جالب اینکه روی بسیاری از این مانتوهای گران قیمت برچسب فروخته شد خورده است.
بر روی اتیکت برخی از مانتوها درباره جنس پارچه و اینکه آن پارچه ژاپنی، تاتار و یا هندی است نوشته شده از پارچه های ابریشم و تاریخی در تزئینات آن استفاده کرده ایم. این مانتوها هر کدام با رنگ های سرخ، آبی و زرد طرح هایی دارند که معمولا به عنوان مانتو در جامعه امروز ایرانی عرف نیست. با این حال هر کسی که از نمایشگاه دیدن کند اگر برگزار کنندگان توضیحات لازم را به او ندهند نمی تواند متوجه قدمت، ارزش و قیمت واقعی آن شود.
حتی یکی از کارشناسان پارچه های تاریخی در این باره می گوید قدیمی بودن پارچه به راحتی قابل تشخیص نیست چون ممکن است پتینه شده باشد مگر اینکه اجازه دهند پارچه را زیر میکروسپکوپ قرار داده و دوره تاریخی آن را تحلیل کنیم.
حسین نعیمایی می گوید: درست است که اگر پارچه ای از نسل های گذشته به جا مانده باشد دارای ارزش است اما به شرط اینکه آن پارچه زربق باشد یعنی از نخ های گلابتون که دارای یک نخ ابریشم مرکزی و نخ طلا در دور تا دور آن استفاده شده باشد وگرنه پارچه های دیگر ارزش مادی زیادی ندارند. از 90 - 80 سال پیش، پارچه هایی که با گلابتون بافته شده بود از هند و پاکستان وارد ایران شد اما آنها ماشینی بودند و همین ماشینی بودن پارچه از ارزش مادی آن کم می کند. بنابراین این قیمت برای یک مانتو با پارچه های قدیمی نمی ارزد مگر آنکه پارچه ابریشم و زربق باشد.
نعیمایی درباره پارچه هایی که ادعا می کنند متعلق به دوره صفویه هستند نیز گفت: اگر این پارچه ها ماشینی باشند نباید قیمت گرانقیمت باشند چون در دوره صفوی پارچه ها با ماشین بافته نمی شد.
وی ادامه داد: پارچه های 40 تکه هم از دوره قاجار مرسوم شدند آن هم به صورت پراکنده در هر حال پارچه ای که دوره بافت آن مشخص نیست ماهیتا نباید پارچه نفیسی باشد اما حتی اگر پارچه ای تاریخی هم باشد چرا آن را تکه تکه کرده و در مانتویی که هر روز خانم ها می پوشند از آن استفاده کرده اند. در حالیکه می توانستند همان را به هر شکلی که هست قاب کرده و نگه دارند. این نشان می دهد برخی از افراد از کنار اسم و رسمشان برای تبلیغات استفاده می کنند. در حالیکه شاید خودشان هم از قدمت و ارزش پارچه ها خبر نداشته باشند.
