شاید بزرگ ترین پایگاه دینی ـ ملی در جامعه اسلامی ما هیأت ها و محافل مذهبی باشد.
۰
تاریخ انتشارشنبه ۱۵ مرداد ۱۴۰۱ - ۱۰:۵۳
کد مطلب : ۵۱۳۳۹
بزرگ ترین پایگاه دینی در جامعه اسلامی ما محافل مذهبی است
به گزارش جهانبین نیوز ؛ نقش هیأت های مذهبی و جایگاه مردمی آن بر هیچ کس پوشیده نیست.
شاید بزرگ ترین پایگاه دینی ـ ملی در جامعه اسلامی ما هیأت ها و محافل مذهبی باشد.
هر چه قدر، قدر و ارزش یک هیأت در میان مردم شناخته شده و والا باشد، میزان تأثیرگذاری آن بر مردم نیز بیش تر خواهد بود.
باتوجه به این نقش ارزش مند، بسیاری از ضعف ها و قوت های فرهنگی را که در میان هیأتی ها و جوانان علاقه مند و محب اهل بیت(ع) دیده می شود، به نوعی می توان با هیأت های مذهبی و برنامه های آن مرتبط دانست.
اگر امروزه جریان های عزاداری و سینه زنی میان جوانان از شکل سنتی و اصولی خود ـ که در قدیم رواج داشته ـ تقریباً به طور کلی خارج شده و از محتوای غنی و شکل وزین خود، به شکل هیجانی و جوان پسند آن ـ که مصداق کامل آن برنامه شورزنی می باشد ـ گرایش پیدا کرده، بی گمان هیأت ها، به خصوص مدیران هیأت، در این گرایش نقش مؤثری داشته اند؛ هرچند این نقش ها، به ظاهر آشکار نبوده و نیست. مگر یک مداح می تواند بدون هماهنگی با مدیر هیأت، پشت میکروفن مداحی برود و یا حضور او استمرار بیابد؟
هم چنین اگر برنامه یک هیأت، با وجود همه این هیجانات و شور زدن ها و خواندن های آن چنانی ـ بی توجه به آن ها ـ به شکل آرام و متین خود تداوم یافته و همه وزانت و اصل اصول گرایی واقعی در برنامه های مذهبی را حفظ کرده، بی گمان بایستی نقش یک مدیر هیأت فعال و هوشمند را در لابه لای برنامه های آن جست وجو کرد.
شاید تمامی آن چه در این مختصر می آید، مورد عنایت و توجه جوانان و تأیید ایشان قرار نگیرد، به هرحال جو جامعه ما در مداحی بسیار نامطلوب است و در این شلوغ بازار و هیجانات کاذب، اصلاً نمی توان توقع داشت حرف حساب از ناحساب به راحتی تشخیص داده شود و حرف حق چندان خریدار داشته باشد.
با این وجود، بر حسب اصل «ما لا یدرک کلّه لا یترک کلّه» و برحسب وظیفه اخلاقی، شرعی و نیز تعهدی که در قبال مسایل فرهنگی کشور بر عهده هر انسان با وجدانی است.
انتهای پیام/1020ج
شاید بزرگ ترین پایگاه دینی ـ ملی در جامعه اسلامی ما هیأت ها و محافل مذهبی باشد.
هر چه قدر، قدر و ارزش یک هیأت در میان مردم شناخته شده و والا باشد، میزان تأثیرگذاری آن بر مردم نیز بیش تر خواهد بود.
باتوجه به این نقش ارزش مند، بسیاری از ضعف ها و قوت های فرهنگی را که در میان هیأتی ها و جوانان علاقه مند و محب اهل بیت(ع) دیده می شود، به نوعی می توان با هیأت های مذهبی و برنامه های آن مرتبط دانست.
اگر امروزه جریان های عزاداری و سینه زنی میان جوانان از شکل سنتی و اصولی خود ـ که در قدیم رواج داشته ـ تقریباً به طور کلی خارج شده و از محتوای غنی و شکل وزین خود، به شکل هیجانی و جوان پسند آن ـ که مصداق کامل آن برنامه شورزنی می باشد ـ گرایش پیدا کرده، بی گمان هیأت ها، به خصوص مدیران هیأت، در این گرایش نقش مؤثری داشته اند؛ هرچند این نقش ها، به ظاهر آشکار نبوده و نیست. مگر یک مداح می تواند بدون هماهنگی با مدیر هیأت، پشت میکروفن مداحی برود و یا حضور او استمرار بیابد؟
هم چنین اگر برنامه یک هیأت، با وجود همه این هیجانات و شور زدن ها و خواندن های آن چنانی ـ بی توجه به آن ها ـ به شکل آرام و متین خود تداوم یافته و همه وزانت و اصل اصول گرایی واقعی در برنامه های مذهبی را حفظ کرده، بی گمان بایستی نقش یک مدیر هیأت فعال و هوشمند را در لابه لای برنامه های آن جست وجو کرد.
شاید تمامی آن چه در این مختصر می آید، مورد عنایت و توجه جوانان و تأیید ایشان قرار نگیرد، به هرحال جو جامعه ما در مداحی بسیار نامطلوب است و در این شلوغ بازار و هیجانات کاذب، اصلاً نمی توان توقع داشت حرف حساب از ناحساب به راحتی تشخیص داده شود و حرف حق چندان خریدار داشته باشد.
با این وجود، بر حسب اصل «ما لا یدرک کلّه لا یترک کلّه» و برحسب وظیفه اخلاقی، شرعی و نیز تعهدی که در قبال مسایل فرهنگی کشور بر عهده هر انسان با وجدانی است.
انتهای پیام/1020ج