"خواهرم سرخی خونم را به سیاهی چادرت به امانت گذاشته ام"، این جمله را که میخوانیم سنگینی باری که بر دوش ما گذاشته اند را چند برابر حس می کنیم چه بار سنگینی، چه شانه هایی که بتواند این بار را تحمل کند !!
۰
تاریخ انتشارسه شنبه ۳ تير ۱۳۹۹ - ۱۲:۴۵
کد مطلب : ۴۴۸۵۳
یادداشت/
"خواهرم سرخی خونم را به سیاهی چادرت به امانت گذاشته ام"
به گزارش خبرنگار جهانبین نیوز؛ "خواهرم سرخی خونم را به سیاهی چادرت به امانت گذاشته ام"
این جمله از شهدا به ما وصیت شده است را که می خوانیم سنگینی باری که بر دوش ما گذاشته اند را چند برابر حس می کنیم چه بار سنگینی، چه شانه هایی که بتواند این بار را تحمل کند !!
راستی با شما هستم سرخی خون شهید چقدر ارزش دارد؟ چه می شود که سرخی خون شهید با سیاهی چادر ما گره خورده است ؟ چه رمز و رازی است ؟
جوانی که خانه و کاشانه و جان و مال، تازه عروسش را، فرزند تازه به دنیا آمده اش را گذاشت و برای دفاع از خاک و ناموسش راهی دیار غربت شده و خونش بر زمین ریخته شد الان به ما می گوید که به سیاهی چادرت امانت گذاشتم، آن جوان در آن لحظه چرا این جمله را بیان کرد؟ چه در ذهنش خطور کرد ؟ از چه پاتک و حمله ای از ناحیه دشمن باخبر شد؟ مگر چادر ما چه ارزشی دارد به جز پارچه ای مشکی ؟
یا نکند می دانست در جنگ روبه رو او پیروز است و در جنگ دیگری که ما سربازانش هستیم ما شکست خورده ایم؟
میدانست روزی ما با کفش و لباس همان دشمن پا روی خون سرخ آنها میگذاریم ؟!! میدانست ما امانت دار خوبی نیستیم!!
آیا آنها می بینند که آن همه عزت و آبرو و شرف که در برابر دشمن جمع کرده اند ما با شال و روسری های نیمه باز خود بر باد داده ایم.؟
آری ما باخته ایم
بازی و جنگ را خوب باخته ایم
حجابمان را
عفافمان را
حیایمان را
این ها را به چه باخته ایم ؟
به دوتا به به و چه چه دوستان و دشمنان؟!!
هر چه فکر می کنم نمیدانم به چه باخته ایم
این را بگو چه به دست آورده ایم ؟؟!!
بی ناموسی
بی حیایی
تزلزل و براندازی خانواده ها
افزایش طلاق
از بین رفتن امنیت
نا آرامی
وای خدای من دشمنی که بعد از انقلاب و 8 سال جنگ تحمیلی نتوانست ضربه ای به ما بزند در جنگ نرم و حمله فرهنگی دارد ما را زمین گیر میکند.
تا انسان نعمتی را از دست ندهد قدرش را نمی داند، از کشورهای به قول خودشان توسعه یافته که در آنجا از آزادی بیان حرف میزنند برایتان بگویم که خانمی که حجاب دارد نمیتواند به دانشگاه برود یا در خیابان اورا با چاقو به شهادت میرسانند فقط به خاطر داشتن حجاب مگر خانمی که در جهان غرب و خارج از ایران زندگی میکند از داشتن حجاب چه لذتی میبرد که تا پای جانش از آن دفاع میکند و ما از حجاب چه بدی و ناراحتی دیده ایم که از آن گریزانیم؟؟؟!!
بنویسم روز عفاف و حجاب گرامی باد
بنویسم روز دختر بر دختران ایران زمین مبارک باد...
ولی دست دل و قلم مرا یاری نمی کنند و روی کاغذ حرکت نمیکند !!
یعنی نمیدانم با کدام ذوق و اشتیاق بنویسم،شاعر میگوید: "هر چه از دل برآید لاجرم بر دل نشیند "
ولی تبریک و شاد باش های من از دل من بر نمی آید!! لابد می پرسید چرا؟
دلیلش واضح و روشن می باشد، اگر کمی چشمانمان را باز کنیم می بینیم در اطراف ما چه خبر است، نه از حجاب و عفاف خبریست نه از...
می خواستم در این روز، روز دختر را تبریک بگویم اما فکر که می کنم با خودم میگویم باید به کدام دختر تبریک بگویم؟؟ به دخترانی که فریب زرق و برق دنیا و تعلقات دنیا را خورده اند و حیا و عفاف خود را نابود کردند ؟
یا به رومینا و رومیناهایی که گوشه و کنار جهان و کشور ما اسیر بی بند وباری فضاهای مجازی و حقیقی شده اند؟
یا به دخترانی که با بی مسئولیتی بعضی مسئولین، بی مهری پدر و مادر، رها کردن جوانان به حال خودشان قربانی می شوند ؟؟!!
در جامعه ما همیشه باید روز عفاف و حجاب باشد مسئولین ما باید برنامه داشته باشند نه اینکه گروهی به صورت واحد و در یک روز مشخص حجاب از سر خود بردارند و آن را به آن روز نام گذاری کنند و تازه مسئولین ما بخواهند آن فتنه و برنامه را جمع کنند این می شود مصداق ضرب المثل: "نوشدارو بعد از مرگ سهراب"
نمی خواهم کامتان را در این روز تلخ کنم و شادی شما را به غم تبدیل کنم ولی اینها حقایقی هست که ما با آن رو به رو هستیم و هر روز بیشتر میشود.
نباید مسئولین بگذارند دختران عزیز دچار جاهلیت شوند و آنها را زنده ، زنده به گور کنند.
دختران امروز این سرزمین مادران فردا می باشند، حواسمان باشد تربیت آیندگان ما در دست دختران امروز می باشد.
انتهای پیام/ 630 ل
این جمله از شهدا به ما وصیت شده است را که می خوانیم سنگینی باری که بر دوش ما گذاشته اند را چند برابر حس می کنیم چه بار سنگینی، چه شانه هایی که بتواند این بار را تحمل کند !!
راستی با شما هستم سرخی خون شهید چقدر ارزش دارد؟ چه می شود که سرخی خون شهید با سیاهی چادر ما گره خورده است ؟ چه رمز و رازی است ؟
جوانی که خانه و کاشانه و جان و مال، تازه عروسش را، فرزند تازه به دنیا آمده اش را گذاشت و برای دفاع از خاک و ناموسش راهی دیار غربت شده و خونش بر زمین ریخته شد الان به ما می گوید که به سیاهی چادرت امانت گذاشتم، آن جوان در آن لحظه چرا این جمله را بیان کرد؟ چه در ذهنش خطور کرد ؟ از چه پاتک و حمله ای از ناحیه دشمن باخبر شد؟ مگر چادر ما چه ارزشی دارد به جز پارچه ای مشکی ؟
یا نکند می دانست در جنگ روبه رو او پیروز است و در جنگ دیگری که ما سربازانش هستیم ما شکست خورده ایم؟
میدانست روزی ما با کفش و لباس همان دشمن پا روی خون سرخ آنها میگذاریم ؟!! میدانست ما امانت دار خوبی نیستیم!!
آیا آنها می بینند که آن همه عزت و آبرو و شرف که در برابر دشمن جمع کرده اند ما با شال و روسری های نیمه باز خود بر باد داده ایم.؟
آری ما باخته ایم
بازی و جنگ را خوب باخته ایم
حجابمان را
عفافمان را
حیایمان را
این ها را به چه باخته ایم ؟
به دوتا به به و چه چه دوستان و دشمنان؟!!
هر چه فکر می کنم نمیدانم به چه باخته ایم
این را بگو چه به دست آورده ایم ؟؟!!
بی ناموسی
بی حیایی
تزلزل و براندازی خانواده ها
افزایش طلاق
از بین رفتن امنیت
نا آرامی
وای خدای من دشمنی که بعد از انقلاب و 8 سال جنگ تحمیلی نتوانست ضربه ای به ما بزند در جنگ نرم و حمله فرهنگی دارد ما را زمین گیر میکند.
تا انسان نعمتی را از دست ندهد قدرش را نمی داند، از کشورهای به قول خودشان توسعه یافته که در آنجا از آزادی بیان حرف میزنند برایتان بگویم که خانمی که حجاب دارد نمیتواند به دانشگاه برود یا در خیابان اورا با چاقو به شهادت میرسانند فقط به خاطر داشتن حجاب مگر خانمی که در جهان غرب و خارج از ایران زندگی میکند از داشتن حجاب چه لذتی میبرد که تا پای جانش از آن دفاع میکند و ما از حجاب چه بدی و ناراحتی دیده ایم که از آن گریزانیم؟؟؟!!
بنویسم روز عفاف و حجاب گرامی باد
بنویسم روز دختر بر دختران ایران زمین مبارک باد...
ولی دست دل و قلم مرا یاری نمی کنند و روی کاغذ حرکت نمیکند !!
یعنی نمیدانم با کدام ذوق و اشتیاق بنویسم،شاعر میگوید: "هر چه از دل برآید لاجرم بر دل نشیند "
ولی تبریک و شاد باش های من از دل من بر نمی آید!! لابد می پرسید چرا؟
دلیلش واضح و روشن می باشد، اگر کمی چشمانمان را باز کنیم می بینیم در اطراف ما چه خبر است، نه از حجاب و عفاف خبریست نه از...
می خواستم در این روز، روز دختر را تبریک بگویم اما فکر که می کنم با خودم میگویم باید به کدام دختر تبریک بگویم؟؟ به دخترانی که فریب زرق و برق دنیا و تعلقات دنیا را خورده اند و حیا و عفاف خود را نابود کردند ؟
یا به رومینا و رومیناهایی که گوشه و کنار جهان و کشور ما اسیر بی بند وباری فضاهای مجازی و حقیقی شده اند؟
یا به دخترانی که با بی مسئولیتی بعضی مسئولین، بی مهری پدر و مادر، رها کردن جوانان به حال خودشان قربانی می شوند ؟؟!!
در جامعه ما همیشه باید روز عفاف و حجاب باشد مسئولین ما باید برنامه داشته باشند نه اینکه گروهی به صورت واحد و در یک روز مشخص حجاب از سر خود بردارند و آن را به آن روز نام گذاری کنند و تازه مسئولین ما بخواهند آن فتنه و برنامه را جمع کنند این می شود مصداق ضرب المثل: "نوشدارو بعد از مرگ سهراب"
نمی خواهم کامتان را در این روز تلخ کنم و شادی شما را به غم تبدیل کنم ولی اینها حقایقی هست که ما با آن رو به رو هستیم و هر روز بیشتر میشود.
نباید مسئولین بگذارند دختران عزیز دچار جاهلیت شوند و آنها را زنده ، زنده به گور کنند.
دختران امروز این سرزمین مادران فردا می باشند، حواسمان باشد تربیت آیندگان ما در دست دختران امروز می باشد.
انتهای پیام/ 630 ل