آفتاب محرم برمي آيد و کربلاي دل را در پرتو خود مي سوزاند. سرخي بيرق ايستادگي از گلدسته دست ها بالا مي رود و در باد به حرکت در مي آيد.
۰
تاریخ انتشاريکشنبه ۱۱ مهر ۱۳۹۵ - ۱۳:۳۶
کد مطلب : ۳۰۹۲۰
بار ديگر بر سوگ خورشيد مي نشينيم/حسينيه ها سياه پوش مي شوند
به گزارش جهانبین نیوز به نقل از بام ايران خبر؛ آفتاب محرم برمي ايد و کربلاي دل را در پرتو خود مي سوزاند. سرخي بيرق ايستادگي از گلدسته دست ها بالا مي رود و در باد به حرکت در مي آيد.
عطر شهادت مشام را مي نوازد و چشم ها در انتظار طراوت اشک به تماشا مي نشيند. عقربه زمان روي نقطه پنجم عشق قفل مي شود. خواب ها از چشم هاي خسته مي گريزد و حسينيه سينه ها سياه پوش مي شود. آري محرم شده و انتظار لباس هاي مشکي به سر آمده است. اين شب ها بايد به سوگ نشست. هر شب به سوگ ستاره اي از آسمان حسين (ع).
هر يک از شب هاي محرم به نام يکي از شهدا يا شخصيت ها يا وقايعي مرتبط با جريان کربلا نام گذاري شده است. نام گذاري اين شب ها با گذشت زمان صورت گرفته و واضع خاصي ندارد. اين کار از طرف مداحان و ذاکران اهل بيت و بر اساس جايگاه شهيدان کربلا، نزديکي هر يک از آنها به نقطه وحدت بخش کربلا يعني امام حسين(ع) و هم آهنگي شور و التهاب مراسم و روضة آنان با مرکز شورآفرين شب عاشورا صورت گرفته است.
شب اول: مسلم بن عقيل
مسلم، نخستين شهيد واقعة کربلاست. شهادت او کمي پيش تر از حادثه کربلا رخ داده است و شب نخست ماه محرم به پاس فداکاري و جان فشاني هاي اين سفير شهيد راه سرخ، شب حضرت مسلم بن عقيل نام نهاده شده است. مسلم الگوي محبت و وفاست. او عاشقي دل باخته بود که تا آخرين لحظه از عشق پاک خود به حسين(ع) دست بر نداشت و در اوج بي وفايي کوفيان به مولايش وفادار ماند.
شب دوم: ورود به کربلا
امام حسين (ع) روز دوم محرم سال ۶۱ه ق به سرزمين کربلا وارد شد. به خاطر همين روز دوم محرم، روز ورود به کربلا نام گذاري شده است. روز دوم، نماد پايداري است. اباعبدالله الحسين (ع) از همان آغاز حرکت با حوادث گوناگوني روبه رو شد. از بي وفايي کوفيان گرفته تا تعقيب شدن از سوي سپاهيان دشمن. با اين حال از ادامة راه منصرف نشد و هم چنان استواري ورزيد. حسين (ع) آموزگار بزرگ پايداري است.
شب سوم: حضرت رقيه (س)
رقيه (س) دردانة سه ساله حسين بن علي (ع) است. نام مبارک او در بعضي از کتاب هاي تاريخي و مقاتل نقل شده است و برخي ديگر مانند رياض الاحزان از او با نام فاطمه صغري ياد کرده اند. رقيه (س) در روز سوم صفر سال ۶۱ه ق در سفر اهل بيت به شهر شام از دنيا رفته است. شايد نام گذاري روز سوم محرم به نام اين بانوي کوچک به اين انگيزه بوده که در گرماگرم عزاداري دهه اول، از مظلوميت او يادي شود.
حضرت رقيه الگوي تربيت صحيح است. با تدبر در جملات کوتاهي که او هنگام ديدن سر بريدة پدر به زبان آورده به خوبي مي توان دريافت که اين کودک از چه معرفت والايي برخوردار بوده است.
شب چهارم: حضرت حرّ (ع)
شب چهارم عزاداري محرم اختصاص به يکي از شهيدان سربلند کربلا يعني حربن يزيد رياحي دارد. البته اين شب را به فرزندان حضرت زينب نيز منسوب کرده اند. حر الگوي توبه و حقيقت جويي است. او در آغاز برخورد با امام حسين(ع) چنين جايگاه وارسته اي نداشت و به گفتة خودش مأمور بود و معذور! اما ادب و تواضع حر در مقابل سالار شهيدان، سبب رهايي او شد. حر با ژرف بيني، حق را بر باطل ترجيح داد و پيشاني پشيماني بر سجده گاه توبه فرود آورد. حر، جذاب ترين الگوي توبه براي خطاکاران است.
شب پنجم: حضرت زهير(ع) و...
اين شب مانند شب چهارم ميان چند شهيد کربلا مشترک است. شب پنجم به حبيب بن مظاهر و حضرت عبدالله بن حسن کودک هشت سالة امام مجتبي (ع) نيز منسوب است. عبدالله (ع) در شمار آخرين شهيداني بود که پيش از شهادت امام حسين (ع) در ظهر عاشورا به شهادت رسيد.
زهير، الگوي عاشقي کربلاست. او تا چند روز پيش، از ديدار حسين (ع) هراس داشت، اما پس از آن که به خيمه امام گام نهاد، هراسش به عشقي جاودانه بدل شد. بارقه نگاه حسين (ع) چنان در جانش اثر کرده بود که از همه هستي خود گذشت و از دنيا و خانمان گسست. او در اين راه چنان پيش رفت که به يکي از فرماندهان سپاه آن حضرت تبديل شد.
شب ششم: حضرت قاسم(ع)
شب نوجوانان عاشورايي، شب روضه قاسم بن الحسن (ع). وقتي امام حسين (ع) سخن از شهادت يارانش به ميان آورد، نوجوان سيزده ساله کربلا از عمو پرسيد: عموجان ايا من نيز به فيض شهادت نائل مي شوم؟ امام او را به سينه چسباند و فرمود: فرزندم مرگ را چگونه مي بيني؟
قاسم پاسخ داد: از عسل شيرين تر!
شهادت طلبي قاسم (ع) و پا فشاري او براي رسيدن به مقصود، زيباترين الگو را براي رهروان خط سرخ شهادت رقم زد.
شب هفتم: حضرت علي اصغر (ع)
علي اصغر (ع) فرزند کوچک امام حسين (ع) و حضرت رباب دختر امرءالقيس است که با تير سه شعبة حرمله بن کاهل اسدي به شهادت رسيد. مصيبت علي اصغر (ع) براي حسين (ع) جان فرسا بود چنان که گريست و به خداوند عرض کرد: خدايا خودت ميان ما و اين قوم داوري کن. آنان ما را فرا خواندند تا ياري کنند ولي براي کشتن ما کمر بسته اند. در اين لحظه ندايي از آسمان رسيد که: اي حسين (ع) در انديشه اصغر (ع) مباش، هم اکنون دايه اي در بهشت براي شير دادن به او آماده است. شب هفتم، شب رضاست. حسين (ع) بهترين الگوي پايداري و رضآيت است. او پس از تحمل شهادت همه ياران و جوانانش، کودک شيرخوار خود را به ميدان آورد. هنگامي که علي اصغر نيز فدا شد بر قضاي الهي گردن نهاد و خطاب به خداوند گفت: اي خدا! چون تو اين صحنه ها را مي بيني تحمل اين مصيبت ها بر من آسان مي شود.
شب هشتم: حضرت علي اکبر (ع)
علي اکبر (ع) نخستين فردي بود که از بني هاشم به ميدان رفت. او فرزند بزرگ امام است و نزديک ترين فرد به ايشان. چون غربت پدر را در ميان خيل گرگ هاي خون آشام کوفه و شام مي بيند، از همه ياران و افراد خاندان پيشي مي گيرد و خود را در راه آرماني فدا مي کند. او گام به ميدان مي نهد تا حجت را تمام کند و شوق رسيدن به فيض شهادت را در دل ياران حسين (ع) قوت بخشد. علي اکبر (ع) الگوي سبقت گرفتن در شهادت است.
شب نهم: شب تاسوعا
ستاره ۳۴ ساله آسمان کربلا و بزرگ ترين يار و ياور حسين (ع). عباس يعني چهره درهم کشيده و اين نام نشان از صلابت و توانمندي سقاي کربلا دارد. او فرزند علي (ع) و برادر حسين (ع) بود، با اين حال هرگز برادر خود را به نام صدا نزد. عباس (ع) اين ادب و فروتني را تا لحظه آخر بر خود واجب مي دانست. او بهترين الگوي رشادت بود. زيرا پرچم دار سپاه بود و پرچم را به دست رشيدترين و شجاع ترين افراد لشگر مي سپارند. او به اندازه اي محو يار شده بود که بر امواج دل انگيز آب روان، لب هاي خشکيده محبوب خود را در نظر آورد و داغ تشنگي را از ياد برد. رشادت، وفاداري و فروتني عباس (ع) يکي ديگر از برگ هاي زرين عاشورا است که همه را به شگفتي واداشته است.
شب دهم: شب عاشورا
شب حسين بن علي (ع) الگوي آزادگان جهان. شهامت، ايثار، بردباري، تسليم، رضا، وفا، فروتني، شجاعت و پايداري امواج اقيانوس بي منتهاي حسين است. اگر اين قيام چنين درون مايه ارزشمندي از فضايل انساني را نداشت، اين گونه بر پيشاني تاريخ نمي درخشيد. عاشورا اين گونه توانست حصار زمان و مکان را درهم شکند و تاريخ را درنوردد.
انتهای پیام/1026ج
عطر شهادت مشام را مي نوازد و چشم ها در انتظار طراوت اشک به تماشا مي نشيند. عقربه زمان روي نقطه پنجم عشق قفل مي شود. خواب ها از چشم هاي خسته مي گريزد و حسينيه سينه ها سياه پوش مي شود. آري محرم شده و انتظار لباس هاي مشکي به سر آمده است. اين شب ها بايد به سوگ نشست. هر شب به سوگ ستاره اي از آسمان حسين (ع).
هر يک از شب هاي محرم به نام يکي از شهدا يا شخصيت ها يا وقايعي مرتبط با جريان کربلا نام گذاري شده است. نام گذاري اين شب ها با گذشت زمان صورت گرفته و واضع خاصي ندارد. اين کار از طرف مداحان و ذاکران اهل بيت و بر اساس جايگاه شهيدان کربلا، نزديکي هر يک از آنها به نقطه وحدت بخش کربلا يعني امام حسين(ع) و هم آهنگي شور و التهاب مراسم و روضة آنان با مرکز شورآفرين شب عاشورا صورت گرفته است.
شب اول: مسلم بن عقيل
مسلم، نخستين شهيد واقعة کربلاست. شهادت او کمي پيش تر از حادثه کربلا رخ داده است و شب نخست ماه محرم به پاس فداکاري و جان فشاني هاي اين سفير شهيد راه سرخ، شب حضرت مسلم بن عقيل نام نهاده شده است. مسلم الگوي محبت و وفاست. او عاشقي دل باخته بود که تا آخرين لحظه از عشق پاک خود به حسين(ع) دست بر نداشت و در اوج بي وفايي کوفيان به مولايش وفادار ماند.
شب دوم: ورود به کربلا
امام حسين (ع) روز دوم محرم سال ۶۱ه ق به سرزمين کربلا وارد شد. به خاطر همين روز دوم محرم، روز ورود به کربلا نام گذاري شده است. روز دوم، نماد پايداري است. اباعبدالله الحسين (ع) از همان آغاز حرکت با حوادث گوناگوني روبه رو شد. از بي وفايي کوفيان گرفته تا تعقيب شدن از سوي سپاهيان دشمن. با اين حال از ادامة راه منصرف نشد و هم چنان استواري ورزيد. حسين (ع) آموزگار بزرگ پايداري است.
شب سوم: حضرت رقيه (س)
رقيه (س) دردانة سه ساله حسين بن علي (ع) است. نام مبارک او در بعضي از کتاب هاي تاريخي و مقاتل نقل شده است و برخي ديگر مانند رياض الاحزان از او با نام فاطمه صغري ياد کرده اند. رقيه (س) در روز سوم صفر سال ۶۱ه ق در سفر اهل بيت به شهر شام از دنيا رفته است. شايد نام گذاري روز سوم محرم به نام اين بانوي کوچک به اين انگيزه بوده که در گرماگرم عزاداري دهه اول، از مظلوميت او يادي شود.
حضرت رقيه الگوي تربيت صحيح است. با تدبر در جملات کوتاهي که او هنگام ديدن سر بريدة پدر به زبان آورده به خوبي مي توان دريافت که اين کودک از چه معرفت والايي برخوردار بوده است.
شب چهارم: حضرت حرّ (ع)
شب چهارم عزاداري محرم اختصاص به يکي از شهيدان سربلند کربلا يعني حربن يزيد رياحي دارد. البته اين شب را به فرزندان حضرت زينب نيز منسوب کرده اند. حر الگوي توبه و حقيقت جويي است. او در آغاز برخورد با امام حسين(ع) چنين جايگاه وارسته اي نداشت و به گفتة خودش مأمور بود و معذور! اما ادب و تواضع حر در مقابل سالار شهيدان، سبب رهايي او شد. حر با ژرف بيني، حق را بر باطل ترجيح داد و پيشاني پشيماني بر سجده گاه توبه فرود آورد. حر، جذاب ترين الگوي توبه براي خطاکاران است.
شب پنجم: حضرت زهير(ع) و...
اين شب مانند شب چهارم ميان چند شهيد کربلا مشترک است. شب پنجم به حبيب بن مظاهر و حضرت عبدالله بن حسن کودک هشت سالة امام مجتبي (ع) نيز منسوب است. عبدالله (ع) در شمار آخرين شهيداني بود که پيش از شهادت امام حسين (ع) در ظهر عاشورا به شهادت رسيد.
زهير، الگوي عاشقي کربلاست. او تا چند روز پيش، از ديدار حسين (ع) هراس داشت، اما پس از آن که به خيمه امام گام نهاد، هراسش به عشقي جاودانه بدل شد. بارقه نگاه حسين (ع) چنان در جانش اثر کرده بود که از همه هستي خود گذشت و از دنيا و خانمان گسست. او در اين راه چنان پيش رفت که به يکي از فرماندهان سپاه آن حضرت تبديل شد.
شب ششم: حضرت قاسم(ع)
شب نوجوانان عاشورايي، شب روضه قاسم بن الحسن (ع). وقتي امام حسين (ع) سخن از شهادت يارانش به ميان آورد، نوجوان سيزده ساله کربلا از عمو پرسيد: عموجان ايا من نيز به فيض شهادت نائل مي شوم؟ امام او را به سينه چسباند و فرمود: فرزندم مرگ را چگونه مي بيني؟
قاسم پاسخ داد: از عسل شيرين تر!
شهادت طلبي قاسم (ع) و پا فشاري او براي رسيدن به مقصود، زيباترين الگو را براي رهروان خط سرخ شهادت رقم زد.
شب هفتم: حضرت علي اصغر (ع)
علي اصغر (ع) فرزند کوچک امام حسين (ع) و حضرت رباب دختر امرءالقيس است که با تير سه شعبة حرمله بن کاهل اسدي به شهادت رسيد. مصيبت علي اصغر (ع) براي حسين (ع) جان فرسا بود چنان که گريست و به خداوند عرض کرد: خدايا خودت ميان ما و اين قوم داوري کن. آنان ما را فرا خواندند تا ياري کنند ولي براي کشتن ما کمر بسته اند. در اين لحظه ندايي از آسمان رسيد که: اي حسين (ع) در انديشه اصغر (ع) مباش، هم اکنون دايه اي در بهشت براي شير دادن به او آماده است. شب هفتم، شب رضاست. حسين (ع) بهترين الگوي پايداري و رضآيت است. او پس از تحمل شهادت همه ياران و جوانانش، کودک شيرخوار خود را به ميدان آورد. هنگامي که علي اصغر نيز فدا شد بر قضاي الهي گردن نهاد و خطاب به خداوند گفت: اي خدا! چون تو اين صحنه ها را مي بيني تحمل اين مصيبت ها بر من آسان مي شود.
شب هشتم: حضرت علي اکبر (ع)
علي اکبر (ع) نخستين فردي بود که از بني هاشم به ميدان رفت. او فرزند بزرگ امام است و نزديک ترين فرد به ايشان. چون غربت پدر را در ميان خيل گرگ هاي خون آشام کوفه و شام مي بيند، از همه ياران و افراد خاندان پيشي مي گيرد و خود را در راه آرماني فدا مي کند. او گام به ميدان مي نهد تا حجت را تمام کند و شوق رسيدن به فيض شهادت را در دل ياران حسين (ع) قوت بخشد. علي اکبر (ع) الگوي سبقت گرفتن در شهادت است.
شب نهم: شب تاسوعا
ستاره ۳۴ ساله آسمان کربلا و بزرگ ترين يار و ياور حسين (ع). عباس يعني چهره درهم کشيده و اين نام نشان از صلابت و توانمندي سقاي کربلا دارد. او فرزند علي (ع) و برادر حسين (ع) بود، با اين حال هرگز برادر خود را به نام صدا نزد. عباس (ع) اين ادب و فروتني را تا لحظه آخر بر خود واجب مي دانست. او بهترين الگوي رشادت بود. زيرا پرچم دار سپاه بود و پرچم را به دست رشيدترين و شجاع ترين افراد لشگر مي سپارند. او به اندازه اي محو يار شده بود که بر امواج دل انگيز آب روان، لب هاي خشکيده محبوب خود را در نظر آورد و داغ تشنگي را از ياد برد. رشادت، وفاداري و فروتني عباس (ع) يکي ديگر از برگ هاي زرين عاشورا است که همه را به شگفتي واداشته است.
شب دهم: شب عاشورا
شب حسين بن علي (ع) الگوي آزادگان جهان. شهامت، ايثار، بردباري، تسليم، رضا، وفا، فروتني، شجاعت و پايداري امواج اقيانوس بي منتهاي حسين است. اگر اين قيام چنين درون مايه ارزشمندي از فضايل انساني را نداشت، اين گونه بر پيشاني تاريخ نمي درخشيد. عاشورا اين گونه توانست حصار زمان و مکان را درهم شکند و تاريخ را درنوردد.
انتهای پیام/1026ج