خبر آوردن بازم تو شهر مهمونيه...

سلام بر شهدا، سلام بر غريبه هاي آشنا، سلام بر گمنام هاي نام آشنا و سلام بر شهيدان گلگون کفن که حسين وار زيسته اند و زهرا وار رفته اند. و سلام بر مادراني که صبري يعقوب وار دارند در چشم انتظاري يوسف زندگانيشان و سلام بر پدراني که قامت خميده کردند در نبود عزيزانشان.

امروز روز همه ي مادران و پدراني است که در فراغ فرزند ديده کم سو کردند و موي سپيد. واي که چه خواهند کشيد مادراني که جوانان رعناي خود را داده اند و حال قنداقه طفلي را بدست آنان بدهند و گويند به آنها که اين است همان يوسف شما...

امروز روز همه ي ماست، همه ي مايي که بدهکار مانده ايم به شهدا، شهدايي که حتي نام خود را هم براي ما داده اند و گويي بي نام و نشان اند ولي واحسرتا که ما گناه ميکنيم و آنان غريب و بي نام اند؛؛ نه! نه! نه! اشتباه نکنيم، اين ماييم که بي نام و نشانيم در دو دنيا... آنان نامي بلند دارند، مرتبه اي بزرگ. آنان به حق بنده خدايند و به خدايشان رسيدند و شدند ميهمان خدا و ما جامانده ايم در وادي دنيا که عبد خود شده ايم و نه خدايمان...

امروز روزي است براي همه ي ما تا شايد بتوانيم ذره اي اداي دين کنيم به آن بدن هايي که ازهم گسستند تا اين خاک از هم نپاشد.آري فردا در سوگ ايشان نه يک پدر و مادر که هزاران پدر و مادر و هزاران خواهر و برادر به عزا نشسته و براي کوتاهي هاي خويش گريه خواهيم کرد و ورودشان را به ديار شهيد پرور فارسان خوش آمد خواهيم گفت.

دل نوشته از زينب بابامير


انتهای پیام1020ج /590پ