به گزارش جهانبین نیوز پاسخ عقلی: عقل انسان محاسبه گر است و با توجه به نتیجه ی یک کار ، در مورد آن قضاوت می کند و همواره جز موارد استثنا، با شرع همسو است و آن موارد استثنا دلیل بر غیر عقلانی بودن آن دستورات شرعی نیست بلکه دلیل آن جهل انسان نسبت به حقایق پنهان و مصلحت های بسیار دور آن است پس از نظر عقلی ، با نگریستن به عقوبت یک کار ، می توان تصمیم درست را گرفت ولو اینکه ظاهر تصمیم ، غیر عقلانی یا ضد اخلاقی به نظر برسد و مثالهای فراوانی وجود دارد چه روی کاغذ چه مثالهایی که در واقعیت وجود داشته است مثلاً شکنجه غیر اخلاقی است اما وقتی بدانیم راهی جز آن برای برطرف کردن یک خطر بزرگ نیست می توان اعمال کرد یا مثلاً در ساختمانی صدها نفر از افراد دشمن به دام افتاده اند ولی چند گروگان دارند ، اگر گروگانها را نجات دهیم آنگاه است که ماحصل کار ما ، نجات چند گروگان بوده است اما اگر بی تفاوت به گروگانها ، همه ی افراد دشمن را بکشیم ، ماحصل آن این است که با این کار ، اولاً با تضعیف دشمن در عمل جان عده کثیری که در آینده قرار بوده است توسط اینها کشته شوند نجات پیدا کرده دوماً با این اقدامات چنان روحیه و اقتدار دشمن شکسته می شود که جنگ به ضرر آنها رقم می خورد و از فجایع عظیمی جلوگیری می شود و این مثال ، مثالی واقعی بود که برای حزب الله لبنان در جنگ 33 روزه اتفاق افتاد اما آنها به نجات گروگانها رضایت دادند در حالی که می توانستند اسرائیل را برای سالها تحقیر و تضعیف کنند.
پس عقل سلیم ضد احساسات نیست بلکه عقل سلیم احساسات را در افقی بلند تر می بینید مثل پزشکی که آمپول می زند برای از بین بردن بیماری بدون اینکه احساسات وادارش کند که آمپول را به خاطر دردش نزند! اینکه در سیره ی پیامبر و امامان ما به این موارد برخورد می کنیم برای همین مقصود است و اگر قوانین شرع چنین انعطافی را نمی داشتند ، اسلامی باقی نمی ماند که بخواهیم از شرع آن سخن بگوییم!
مثلاً اگر ابوسفیان یا خالد بن ولید قصاص می شدند آنگاه در مکه حمام خون راه می افتاد و کار اسلام مختل می شد اما همان بخشش پیامبر باعث شد بت پرستی به دست ابوسفیان در یمن متزلزل شود و سپاه اسلام توسط خالد از معرکه ی دشمنان خارجی جان سالم به در ببرد! یا اگر امام علی ، عایشه را قصاص می کرد آنگاه همین وضعیت پیش می آمد و بسیاری از مسلمان نما ها به قصاص خون ام المومنین(!) ، فجایع می آفریدند!
همین رویه را اکنون نظام ما نیز اجرا می کند مثلاً از نظر شرعی ، میر حسین موسوی و مهدی کروبی مهدور الدم هستند اما مصلحت ایجاب می کند زندان هم نباشند بلکه زندان خانگی قرار بگیرند چراکه حکومت می داند اگر آنها را اعدام کند ، نه تنها به سود اسلام نیست بلکه به ضرر اسلام و کشور هم تمام می شود لذا گرچه مهدور الدم هستند اما اعدام آنها غیرشرعی است و باید تحت نظر باشند تا وقتی که عمر آنها به سر آید و این مشکل حکومت اسلامی نیست ، مشکل از عده ای نادان و عده ای مغرض هستند که اگر اعدام اینها را ببینید ، می گویند دو نور انقلاب و ایران اعدام شدند!
پاسخ شرعی: بخش اعظم شرع اسلام برگرفته از قرآن یا استخراج از قرآن است که در این مورد ، آیاتی از قرآن صراحتاً به این موضوع اشاره می کنند:
... وَالْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ... «البقرة/191» «فتنه بدتر از قتل و کشتار است»
یسْأَلُونَكَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرَامِ قِتَالٍ فِیهِ قُلْ قِتَالٌ فِیهِ كَبِیرٌ وَصَدٌّ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ وَكُفْرٌ بِهِ وَالْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَإِخْرَاجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَكْبَرُ عِنْدَ اللَّهِ وَالْفِتْنَةُ أَكْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ وَلَا یزَالُونَ یقَاتِلُونَكُمْ حَتَّى یرُدُّوكُمْ عَنْ دِینِكُمْ إِنِ اسْتَطَاعُوا وَمَنْ یرْتَدِدْ مِنْكُمْ عَنْ دِینِهِ فَیمُتْ وَهُوَ كَافِرٌ فَأُولَئِكَ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فِی الدُّنْیا وَالْآخِرَةِ وَأُولَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ «البقرة/217» «از تو، در باره جنگ کردن در ماه حرام، سؤال می‌کنند؛ بگو: «جنگ در آن، بزرگ است؛ ولی جلوگیری از راه خدا و کفر ورزیدن نسبت به او و هتک احترام مسجد الحرام، و اخراج ساکنان آن، نزد خداوند مهمتر از آن است؛ و ایجاد فتنه، از قتل بالاتر است. و مشرکان، پیوسته با شما می‌جنگند ، تا اگر بتوانند شما را از آیینتان برگردانند؛ ولی کسی که از آیینش برگردد و در حال کفر بمیرد، تمام اعمال نیک او، در دنیا و آخرت، برباد می‌رود؛ و آنان اهل دوزخند و همیشه در آن خواهند بود.»
با استفاده از قواعد علم منطق می توان این استنباط را نیز از این آیات داشت:« وقتی فتنه بدتر از قتل و کشتار است ، پس فرو نشاندن فتنه ، بهتر از قصاص قتل و کشتار است»
البته باید توجه داشت بهترین وضعیت ، هم فرونشاندن فتنه هم قصاص است اما اگر مقدور نبود ، باید به جای قصاص ، ابتدا به سراغ فرونشاندن فتنه رفت.
به هر حال مصلحت اندیشی بالاترین درجه منطقی رفتار کردن است و در راه این مصلحت اندیشی ، می توان بسیاری از اصول اخلاقی ظاهراً ثابت را برای مصلحتی بزرگتر و یا در شرایط اجبار ، نقض کرد و اگر این مساله درک شوند آنگاه است که بسیاری از شبهات از بین می رود مثل شبهه ی تقیه کردن که امام صادق در مورد آن حتی اصرار می کنند که هر کس تقیه نداشته باشد مسلمان نیست! یا مثل شبهه عدم قیام امام علی بعد از شهادت حضرت فاطمه توسط عمر لعنت الله یا شبهه صلح امام حسن و ...
البته این مساله ، به معنای توجیه هر وسیله ای برای رسیدن به هدف نیست چراکه بسیاری از وسیله ها ، روح هدف را از بین می برد و کار را بیهوده می کند مثلاً در جنگ صفین معاویه وقتی به رودخانه دست پیدا کرد دستور داد سپاهیان امام علی به آب دسترسی نداشته باشند اما وقتی رودخانه به تصرف امام علی در آمد او دستور داد آب را میان دو سپاه تقسیم کنند در حالی که می توانست سپاه شام را از تشنگی تا پای هلاکت بکشاند اما باید در نظر داشت این بزرگواری ها اگر نتیجه ی ندهند تکلیفی بر این بزرگواران نیست مثلاً اسیری از پیامبر تقاضای آزادی کرد و پیامبر پذیرفت. وقتی به مکه برگشت به همه گفت محمد را فریب داده ام! یک بار دیگر آن شخص اسیر شد و دوباره از پیامبر تقاضای بخشش کرد! پیامبر گفت: تا باز به مکه برگردی و بگویی محمد را فریب داده ام؟! و دستور داد وی را به قصاص یکی از مقتولانش به قتل برسانند. پس اگر بدانیم دشمنان با این رفتارهای کریمانه نه اصلاح می شوند و نه از وقاحت آنها کاسته ، لزومی به دل رحمی ها و کریمانه رفتار کردن های کاذب نیست.
