اخیرا جناب آقای محمد باقر نوبخت، معاون محترم دکتر حسن روحانی و سخنگوی دولت یازدهم با حضور در برنامه شناسنامه اظهارات قابل تاملی را در خصوص انتخابات ۸۸ و وقایع پس از پیروزی دکتر محمود احمدی نژاد بیان داشته اند که این اظهارات یکی از واضح ترین موضع گیری های یکی از احزاب داخل کشور و به نوعی دولت آقای روحانی در خصوص وقایع پس از انتخابات سال ۸۸ است.
۰
تاریخ انتشاردوشنبه ۹ تير ۱۳۹۳ - ۱۲:۳۷
کد مطلب : ۱۵۶۵۳
بحثی پیرامون اظهارات نوبخت سخنگوی دولت:
از دموکراسی دلبخواهی تا پیام ۲۴ خرداد
به گزارش جهان بین نیوز، دکتر نوبخت در گفتگویی با برنامه تلویزیونی "شناسنامه" که هر هفته سه شنبه از شبکه سوم سیما پخش می شود چنین گفت:
"در مجموعه طیف‌بندی‌های سیاسی، جریان اعتدال همیشه جریان میانه بوده، ما برای آمدن آقای موسوی به عرصه انتخابات نقش مشوق را بازی نکردیم، اما از بین دوستانی که نامزد شده بودند، کسی که در نهایت رئیس‌جمهور شد مقبول ما نبود و اگر باز به آن زمان بازگردیم ضمن احترام به ایشان بازهم معتقد نیستیم که ایشان می توانست جمهوریت نظام را ریاست کند."
همچنین سخنگوی دولت یازدهم در بخش دیگری از اظهارات خود میگوید: " دل ما با کسی که سال ۸۴ پیروز شد اصلاً صاف نشد و هیچ وقت نتوانستیم او را به عنوان مظهر جمهوریت مردم فهیم و با فرهنگ و صادق جمهوری اسلامی ایران بدانیم."
تامل در سخنان آقای نوبخت چند سوال جدی را در ذهن هر شنونده عادلی بوجود می آورد. یک سوال این است که ایشان از چه جایگاهی بخود اجازه میدهند تا در برابر رای مردم به رئیس جمهورشان این چنین تند اظهار نظر کرده و منتخب مردم را فاقد صلاحیت لازم برای بدست گیری سکان جمهوریت نظام بدانند؟ و اینکه اصولا از منظر جناب آقای نوبخت و طیف همفکران ایشان ملاک صلاحیت و تکیه بر کرسی ریاست دولت دقیقا چیست؟
سوال دیگری که پیش می آید این است که از منظر ساده ترین و پذیرفته شده ترین قواعد دموکراسی در جهان و نه فقط ایران، برای رئیس جمهور شدن یک فرد، مهم عقیده و رای آشکار مردم است یا نظر یک یا چند حزب و دار و دسته سیاسی؟ اگر مهم نظر آقایان است و نه رای مردم، آنگاه بهتر است آقای نوبخت به این سوال پاسخ دهند که اگر کسی دلش با دولت آقای روحانی هم صاف نشد آیا اجازه دارد تا همین کارهایی که جریان فتنه که اتفاقا حزب ایشان سعی در تطهیر آنان دارد را در قبال دولت آقای روحانی انجام دهد؟
و اگر پاسخ ایشان این است که مهم رای و نظر مردم است؛ مگر همین مردم نبودند که دکتر محمود احمدی نژاد را برای دو دوره متوالی شایسته ترین فرد برای ریاست جمهوری خود تشخیص دادند؟ پس علت صاف نشدن دل ایشان و همفکرانشان با منتخب مردم چه بوده است؟ آیا غیر از این است که از دیدگاه نوبخت رئیس جمهور باید مطابق میل و تفکر حزب ایشان عمل کند تا مقبول واقع شود؟!
براستی آقای محمدباقر نوبخت و حزب اعتدال و توسعه و هر فرد و دار و دسته دیگری که مثل ایشان و حزبشان فکر می کند، معتقد به دموکراسی دلبخواهی اند که هر وقت کسی مطابق دلبخواه آنان باشد را می پذیرند و هر کس مطابق میل ایشان نبوده و دل آقایان با وی صاف نشد را با سنگ اندازی، مانند دکتر احمدی نژاد به خاک سیاه بنشانند؟!
با این حساب چطور آقای نوبخت و بدنه دولت یازدهم مدام دم از پیام ۲۴ خرداد می زنند در حالی که آقای روحانی با اختلاف رای ناچیزی در مقایسه با آرای آقای احمدی نژاد در انتخابات دهم، به ریاست جمهوری مردم ایران برگزیده شد. رای مردم در انتخابات سال های ۸۴ و ۸۸ برای آقایان هیچ پیامی نداشت و فقط ۲۴ خرداد برای نظام پیام دارد؟!
همچنین بهتر است ایشان در پاسخ به این سوال هم جوابی برای مردم پیدا کنند که چه کسی پاسخگوی خسارات سنگین اجتماعی، فرهنگی و اقتصادیِ ناشی از صاف نشدن دل آقایان با رای و عقیده مردم در سال ۸۸ است؟ و وقتی آقایان به همه این سوالات پاسخ دادند بهتر است پاسخی هم برای خسارات ملی و استراتژیک ناشی از خدشه وارد شدن به وجهه بین المللی ایران به عنوان ام القرای جهان اسلام و هژمون جدید در عرصه قدرت جهانی برای نسل حاضر و آیندگان این مملکت بیابند که آیندگان قاضی دقیقی خواهند بود برای اعمال و عملکرد تک تک ما.
حسین رهگذر
انتهای پیام /
"در مجموعه طیف‌بندی‌های سیاسی، جریان اعتدال همیشه جریان میانه بوده، ما برای آمدن آقای موسوی به عرصه انتخابات نقش مشوق را بازی نکردیم، اما از بین دوستانی که نامزد شده بودند، کسی که در نهایت رئیس‌جمهور شد مقبول ما نبود و اگر باز به آن زمان بازگردیم ضمن احترام به ایشان بازهم معتقد نیستیم که ایشان می توانست جمهوریت نظام را ریاست کند."
همچنین سخنگوی دولت یازدهم در بخش دیگری از اظهارات خود میگوید: " دل ما با کسی که سال ۸۴ پیروز شد اصلاً صاف نشد و هیچ وقت نتوانستیم او را به عنوان مظهر جمهوریت مردم فهیم و با فرهنگ و صادق جمهوری اسلامی ایران بدانیم."
تامل در سخنان آقای نوبخت چند سوال جدی را در ذهن هر شنونده عادلی بوجود می آورد. یک سوال این است که ایشان از چه جایگاهی بخود اجازه میدهند تا در برابر رای مردم به رئیس جمهورشان این چنین تند اظهار نظر کرده و منتخب مردم را فاقد صلاحیت لازم برای بدست گیری سکان جمهوریت نظام بدانند؟ و اینکه اصولا از منظر جناب آقای نوبخت و طیف همفکران ایشان ملاک صلاحیت و تکیه بر کرسی ریاست دولت دقیقا چیست؟
سوال دیگری که پیش می آید این است که از منظر ساده ترین و پذیرفته شده ترین قواعد دموکراسی در جهان و نه فقط ایران، برای رئیس جمهور شدن یک فرد، مهم عقیده و رای آشکار مردم است یا نظر یک یا چند حزب و دار و دسته سیاسی؟ اگر مهم نظر آقایان است و نه رای مردم، آنگاه بهتر است آقای نوبخت به این سوال پاسخ دهند که اگر کسی دلش با دولت آقای روحانی هم صاف نشد آیا اجازه دارد تا همین کارهایی که جریان فتنه که اتفاقا حزب ایشان سعی در تطهیر آنان دارد را در قبال دولت آقای روحانی انجام دهد؟
و اگر پاسخ ایشان این است که مهم رای و نظر مردم است؛ مگر همین مردم نبودند که دکتر محمود احمدی نژاد را برای دو دوره متوالی شایسته ترین فرد برای ریاست جمهوری خود تشخیص دادند؟ پس علت صاف نشدن دل ایشان و همفکرانشان با منتخب مردم چه بوده است؟ آیا غیر از این است که از دیدگاه نوبخت رئیس جمهور باید مطابق میل و تفکر حزب ایشان عمل کند تا مقبول واقع شود؟!
براستی آقای محمدباقر نوبخت و حزب اعتدال و توسعه و هر فرد و دار و دسته دیگری که مثل ایشان و حزبشان فکر می کند، معتقد به دموکراسی دلبخواهی اند که هر وقت کسی مطابق دلبخواه آنان باشد را می پذیرند و هر کس مطابق میل ایشان نبوده و دل آقایان با وی صاف نشد را با سنگ اندازی، مانند دکتر احمدی نژاد به خاک سیاه بنشانند؟!
با این حساب چطور آقای نوبخت و بدنه دولت یازدهم مدام دم از پیام ۲۴ خرداد می زنند در حالی که آقای روحانی با اختلاف رای ناچیزی در مقایسه با آرای آقای احمدی نژاد در انتخابات دهم، به ریاست جمهوری مردم ایران برگزیده شد. رای مردم در انتخابات سال های ۸۴ و ۸۸ برای آقایان هیچ پیامی نداشت و فقط ۲۴ خرداد برای نظام پیام دارد؟!
همچنین بهتر است ایشان در پاسخ به این سوال هم جوابی برای مردم پیدا کنند که چه کسی پاسخگوی خسارات سنگین اجتماعی، فرهنگی و اقتصادیِ ناشی از صاف نشدن دل آقایان با رای و عقیده مردم در سال ۸۸ است؟ و وقتی آقایان به همه این سوالات پاسخ دادند بهتر است پاسخی هم برای خسارات ملی و استراتژیک ناشی از خدشه وارد شدن به وجهه بین المللی ایران به عنوان ام القرای جهان اسلام و هژمون جدید در عرصه قدرت جهانی برای نسل حاضر و آیندگان این مملکت بیابند که آیندگان قاضی دقیقی خواهند بود برای اعمال و عملکرد تک تک ما.
حسین رهگذر
انتهای پیام /