40سال پیش بود دومین بچه ام به دنیا آمد،کودکی ،با چشم هایی روشن و بدنی با اندام های متناسب ،یک سال از تولد نوزادم گذشت و کودکی یکساله شد که بر روی چهاردست و پا راه می رفت اما .....
۰
تاریخ انتشاردوشنبه ۱ ارديبهشت ۱۳۹۳ - ۱۱:۵۹
کد مطلب : ۱۳۹۱۳
مادری که 40سال است فرزند معلولش را تر و خشک می کند
*۴۳سال از روز تولد فرزندم گذشته داست فرزندی که تولدش باعث جشن و سرور و شادمانی در خانه ی ما شد اما رسم روزگار چیز دیگری بود و شادی ما دوامی نداشت ،سال ۱۳۵۱بود که مثل سلیر زنان و دختران که کار غالب آنها قالیبافی بود مشغول بافتن قالی بودم ،کودکم یک ساله شده بود و می توانست کم و بیش چهار دست و پا خود را به ایتن سو و آن سو بکشاند.روزها کارم این بود که قالیبافی کنم و به گاوها و مرغ ها و سایر حیوانات اهلی که در طیله داشتیم رسیدگی کنم و ناهار و شام آماده کنم و مهمتر از همه به بچه ام رسیدگی کنم .
بعد از تولد دخترمان خدا به ما پسر داد . هر دو آنها برای مان عزیز بودند. دخترم سه ساله شده بود و پسرم یک ساله که آن اتفاق رخ داد .
**این مادر رنج کشیده در حالی که اشک در چشمانش حدقه زده بود آرام آرام گریست ،اجازهخ دادم آرام بگیرد اما قبل از قطع گریه اش خودش ادامه داد:در ایوان منزلمان قالی بر دار داشتم و طبق معمول دختر و پسرم در ایوان بودند .دخترم با گلوله های نخ بازی می کرد و پسرم مشغول چهار دست و پا رفتن . او کم کم با حرکت دادن خودش به لبه ی ایوان بدن نرده رفته بود و قبل از آنکه من متوجه بشوم از ایوان به پائین پرت شد.
*پدرش در خارج از روستایمان کار می کرد اما پدر بزرگش در روستا بود و ما را با خودش به دکتر در شهر شلمزار رساند،دکتر شلمزار نتوانست کاری کند و ما را به شهرکرد فرستادند،پسرم هنوز نفس می کشید بالاخره با رسیدن به شهرکرد در بیمارستان کاشانی پسرم را بستری کردند و او زنده ماند اما ضربه ای که بر اثر افتادنش از ایوان بلند خانمان بر سرش وارد شد او را تا آخر عمرش معلول کرد.
**گریه امانش نداد و بغضش ترکید ........
*الان ۴۲ سال است که کودک معلولم را نگهداری می کنم و اکنون او مردی ۴۲ساله است اما حیف و صد حیف که سهم او از این دنیای بزرگ گوشه ی اتاق شده است و بزرگترین لذت و تفریحش خوردن و خوابیدن.
**وقتی از این مادر پرسیدم که خسته نشده ای با نگاهی غضب آلود نگاهم کرد و از این حرف من ناراحت شد اما سوالم را جواب داد.
*من و این پسر ۴۰سال است که باهم مانوسیم ،غصه و شادی مان یکی است و هر کدام از ما تاب دوری دیگری را ندارد،شاید در این سال ها به من سخت گذشته باشد اما وجود این پسر ایمانم را قوی تر کرد، این پسر و وضعیت او باعث شد با خدا ارتباط نزدیک تری داشته باشم و در این چند سال لطف خدا را در لحظه لحظه ی زندگی ام مشاهده کرده ام .
**این مادر فداکار که جوانی اش را به پای فرزند ممعلولش گذاشته است در ادامه ی صحبت هایش گفت:
*من غیر از این پس پسران و دختران دیگری هم دارم که به لطف الهی با وجود آنها نوه دار هم شده ام و وجودشان برایم نعمتی بزرگ است اما علی رغم همه ی مهر و محبتم بدانها این پسر معلولم را بیشتر دوست دارم .
انتهای متن/ح