توافق هسته ای بین ایران و ۱+۵ به دلیل تاثیرات جهانی و منطقه ای که دارد از مهمترین اخبار ایران و جهان تبدیل شده است.
۰
به گزارش جهانبین نیوز به نقل از بام ایران خبر، روند فعالیت هسته ای ایران از ابتدای انقلاب تاکنون و واکنش طرف غربی توافق هسته ای بین ایران و ۱+۵ به دلیل تاثیرات جهانی و منطقه ای که دارد از مهمترین اخبار ایران و جهان تبدیل شده است.
انرژی هسته‌ای امروزه به عنوان یکی از ارزان ترین راههای به دست آوردن حیات علمی یک کشور است که در موارد گوناگونی مثل صنعت، کشاورزی، پزشکی، دامپزشکی و برق و ... کاربرد دارد و تنها یکی از موارد استفاده از آن سلاح هسته ای است بنابراین کشورهایی که برای اولین بار به این فناوری دست پیدا کردند توافقنامه ای را به امضا رساندند که مانع دستیابی سایر کشورها به این مسئله شوند و بهانه آن هم امکان ساخت سلاح هسته ای و بهره برداری در قالب سلاح کشتار جمعی است.
انرژی هسته ای به لحاظ دانش بسیار پیچیده است و به همین خاطر بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران سه نگاه در مورد این مسئله به وجود آمد:
۱- با توجه به سخت بودن و پیچیدگی دانش هسته ای جمهوری اسلامی نمی تواند به این دانش دست پیدا کند و ضمناً ما که انرژی گسترده ای داریم(نفت، گاز و معادن و...) نیازی به انرژی هسته ای و سرمایه گذاری و اتلاف وقت و انرژی نداریم.
۲- برای اینکه جمهوری اسلامی ایران بتواند به یک قدرت جهانی و منطقه ای تبدیل شود بایستی نهایت تلاش خود را در این زمینه مصروف داشته و به بمب هسته ای و سایر سلاح های هسته ای دست پیدا کند و یا حداقل عامل دفاعی در برابر دارندگان این سلاح در راستای پیشگیری داشته باشد.
۳- چرخه صلح آمیز انرژی هسته ای را در قالب معاهده npt و با تعامل با سایر کشورها و سازمان های بین المللی پذیرا باشیم.
که نهایتاً جمهوری اسلامی ایران نگاه سوم را پذیرفت.
در دولت سازندگی استارت مسائل علمی هسته ای کشور کلید خورد و ادامه پیدا کرد تا مجلس ششم که متاسفانه اطلاعات هسته ای کشور توسط چند تن از نمایندگان بازگو شد و از اینجا بود که فشارها به جمهوری اسلامی ایران زیاد شد و ایران برای اینکه اعتماد سازی کند در سال ۸۲ و ۸۳ (۲۰۰۳) توافق نامه سعد آباد راجهت راستی آزمایی طرف غربی انجام داد ولی آنها هر رفتار اعتماد ساز ایران را نشانه ضعف و تاثیرگذاری تحریم ها تفسیر کردند و به تعهدات خود عمل نکردند و در سال ۱۳۸۴ با شروع دولت نهم و با نظر رهبری جمهوری اسلامی ایران دوباره فعالیت صلح آمیز خود را آغاز نمود و طی این ۸ سال توانست به دستاوردهای بزرگی دست پیدا کند:
غنی سازی اورانیوم تا ۲۰ درصد برای رآکتور تحقیقاتی تهران، رساندن سانترفیوژها از ۱۶۴ در سال ۸۴ به ۱۹۰۰۰ در سال ۹۲ ، ucf اصفهان، آب سنگین اراک، نیروگاه نطنز، نیروگاه فردو و نهایتاً عضویت در کشورهای باشگاه هسته ای جهان.
تا اینکه با تغییر دولت در ۲۴ خرداد ۹۲ و نگاه دولت جدید مذاکرات وارد دور جدیدی شد.
و طرف غربی مدام در طول این سال ها بر شدت تحریم ها اضافه کرد که قطعاً فشارهایی را بر مردم و کشور وارد کرد و در کنار آن همیشه تهدید نظامی را نیز به عنوان گزینه روی میز به کار می برد ولی نتوانست از قدرتمند شدن جمهوری اسلامی ایران جلوگیری کند تا جائی که از سال ۹۰ شاهد برخی اشاره ها در مورد پذیرش حق غنی سازی در ایران از برخی کشورهای اروپایی و لابی های آمریکایی بودیم که این مسئله بسیار مهم است: با این نیازسنجی غربی ها جمهوری اسلامی ایران که از ابتدا خواستار منطق گفتگو و مذاکره بود با نگاهی به نیازهای داخلی(تحریم ها، رویکرد دولت جدید، خواست مردم و...) رهبری بحث نرمش قهرمانانه را مطرح کردند که معنی آن استفاده از روشهای هنرمندانه و تاکتیک های دیگر برای رسیدن به اهداف است.
خواسته های غرب از مذاکرات
در سیاست خارجی و روابط بین الملل یک مسئله بسیار مهم است و آن اینکه جاده یک طرفه وجود ندارد و همیشه این طرف مذاکره هستند که برای به دست آوردن امتیازات بیشتر از تاکتیک ها و روش های گوناگون بهره می برند:
۱- ایجاد محدودیت برای فعالیت هسته ای در ایران
۲- تضعیف جبهه داخلی در ایران( یکسری موافق و دیگری مخالف و ایجاد چند دستگی)
۳- تضعیف جبهه نانوشته ایران- چین –روسیه
۴- دمکرات ها بتوانند خود را ازفشار جمهوری خواهان در امریکا از سوال هسته ای ایران نجات دهند
۵- حل مسائل منطقه ای مثل سوریه
۶- کشف ظرفیت های ایران و نظارت بیشتر بر فعالیت های هسته ای ایران
۷- حفظ تقویت اجماع جهانی بر ضد ایران
خواسته های جمهوری اسلامی ایران از مذاکرات
۱- چرخه کامل انرژی صلح آمیز هسته ای در ایران بماند و نهادینه شود
۲- مواد هسته ای در ایران بماند
۳- تمام قطعنامه و تحریم های یکجانبه و دو جانبه بر علیه ایران رفع شود
۴- نهایتا یک دهه مقاومت ایران در برابر تهدید و تحریم را به یک دستاورد بزرگ که به رسمیت شناخته شدن حق غنی سازی استداشته باشد.
پیامدهای منفی توافقنامه ژنو:
۱- محدود شدن دامنه فعالیت هسته ای جمهوری اسلامی ایران (تاکنون رو به جلو و الان توقف در همین سطح)
۲- شرطی سازی و ذوق زدگی در جامعه مبنی بر اینکه با مذاکرات می توانیم مشکلات مردم را حل نماییم و خصوصاٌ اینکه جریانات سیاسی به صورت افراطی بر آن دامن می زنند.
۳- در جامعه این مسئله مطرح می شود که تحریم ها موثر بوده پس در آینده هم اگر مشکلی پیش آمد بایستی با مذاکره آن را حل کنیم.
۴- تقویت رویکرد مذاکره با آمریکا در حوزه های دیگر
۵- رویکرد مقاومت در برابر استکبار و امریکا تضعیف شود.
۶- عدم توجه به رویکرد داخلی در حل مشکلات چرا که رهبری در سالهای قبل با شعارهای تولیدی و اقتصادی خواستار رویکرد داخلی بوده است.
۷- تاثیر منفی بر خروجی کارشناسان فنی و هسته ای با نگه داشتن در همین سطح
۸- امیدوار شدن دشمن به اینکه با فشار بیشتر می تواند فعالیت های ایران را محدود نماید.
۹- تقویت جریان مسامحه کار با آمریکا (نتیجه دادن مقاومت ده ساله در دولت تدبیر جواب می دهد و تلاش های تیم های قبل دیده نشود)
مجتبی صالحی فر- کارشناس ارشد علوم سیاسی
انرژی هسته‌ای امروزه به عنوان یکی از ارزان ترین راههای به دست آوردن حیات علمی یک کشور است که در موارد گوناگونی مثل صنعت، کشاورزی، پزشکی، دامپزشکی و برق و ... کاربرد دارد و تنها یکی از موارد استفاده از آن سلاح هسته ای است بنابراین کشورهایی که برای اولین بار به این فناوری دست پیدا کردند توافقنامه ای را به امضا رساندند که مانع دستیابی سایر کشورها به این مسئله شوند و بهانه آن هم امکان ساخت سلاح هسته ای و بهره برداری در قالب سلاح کشتار جمعی است.
انرژی هسته ای به لحاظ دانش بسیار پیچیده است و به همین خاطر بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران سه نگاه در مورد این مسئله به وجود آمد:
۱- با توجه به سخت بودن و پیچیدگی دانش هسته ای جمهوری اسلامی نمی تواند به این دانش دست پیدا کند و ضمناً ما که انرژی گسترده ای داریم(نفت، گاز و معادن و...) نیازی به انرژی هسته ای و سرمایه گذاری و اتلاف وقت و انرژی نداریم.
۲- برای اینکه جمهوری اسلامی ایران بتواند به یک قدرت جهانی و منطقه ای تبدیل شود بایستی نهایت تلاش خود را در این زمینه مصروف داشته و به بمب هسته ای و سایر سلاح های هسته ای دست پیدا کند و یا حداقل عامل دفاعی در برابر دارندگان این سلاح در راستای پیشگیری داشته باشد.
۳- چرخه صلح آمیز انرژی هسته ای را در قالب معاهده npt و با تعامل با سایر کشورها و سازمان های بین المللی پذیرا باشیم.
که نهایتاً جمهوری اسلامی ایران نگاه سوم را پذیرفت.
در دولت سازندگی استارت مسائل علمی هسته ای کشور کلید خورد و ادامه پیدا کرد تا مجلس ششم که متاسفانه اطلاعات هسته ای کشور توسط چند تن از نمایندگان بازگو شد و از اینجا بود که فشارها به جمهوری اسلامی ایران زیاد شد و ایران برای اینکه اعتماد سازی کند در سال ۸۲ و ۸۳ (۲۰۰۳) توافق نامه سعد آباد راجهت راستی آزمایی طرف غربی انجام داد ولی آنها هر رفتار اعتماد ساز ایران را نشانه ضعف و تاثیرگذاری تحریم ها تفسیر کردند و به تعهدات خود عمل نکردند و در سال ۱۳۸۴ با شروع دولت نهم و با نظر رهبری جمهوری اسلامی ایران دوباره فعالیت صلح آمیز خود را آغاز نمود و طی این ۸ سال توانست به دستاوردهای بزرگی دست پیدا کند:
غنی سازی اورانیوم تا ۲۰ درصد برای رآکتور تحقیقاتی تهران، رساندن سانترفیوژها از ۱۶۴ در سال ۸۴ به ۱۹۰۰۰ در سال ۹۲ ، ucf اصفهان، آب سنگین اراک، نیروگاه نطنز، نیروگاه فردو و نهایتاً عضویت در کشورهای باشگاه هسته ای جهان.
تا اینکه با تغییر دولت در ۲۴ خرداد ۹۲ و نگاه دولت جدید مذاکرات وارد دور جدیدی شد.
و طرف غربی مدام در طول این سال ها بر شدت تحریم ها اضافه کرد که قطعاً فشارهایی را بر مردم و کشور وارد کرد و در کنار آن همیشه تهدید نظامی را نیز به عنوان گزینه روی میز به کار می برد ولی نتوانست از قدرتمند شدن جمهوری اسلامی ایران جلوگیری کند تا جائی که از سال ۹۰ شاهد برخی اشاره ها در مورد پذیرش حق غنی سازی در ایران از برخی کشورهای اروپایی و لابی های آمریکایی بودیم که این مسئله بسیار مهم است: با این نیازسنجی غربی ها جمهوری اسلامی ایران که از ابتدا خواستار منطق گفتگو و مذاکره بود با نگاهی به نیازهای داخلی(تحریم ها، رویکرد دولت جدید، خواست مردم و...) رهبری بحث نرمش قهرمانانه را مطرح کردند که معنی آن استفاده از روشهای هنرمندانه و تاکتیک های دیگر برای رسیدن به اهداف است.
خواسته های غرب از مذاکرات
در سیاست خارجی و روابط بین الملل یک مسئله بسیار مهم است و آن اینکه جاده یک طرفه وجود ندارد و همیشه این طرف مذاکره هستند که برای به دست آوردن امتیازات بیشتر از تاکتیک ها و روش های گوناگون بهره می برند:
۱- ایجاد محدودیت برای فعالیت هسته ای در ایران
۲- تضعیف جبهه داخلی در ایران( یکسری موافق و دیگری مخالف و ایجاد چند دستگی)
۳- تضعیف جبهه نانوشته ایران- چین –روسیه
۴- دمکرات ها بتوانند خود را ازفشار جمهوری خواهان در امریکا از سوال هسته ای ایران نجات دهند
۵- حل مسائل منطقه ای مثل سوریه
۶- کشف ظرفیت های ایران و نظارت بیشتر بر فعالیت های هسته ای ایران
۷- حفظ تقویت اجماع جهانی بر ضد ایران
خواسته های جمهوری اسلامی ایران از مذاکرات
۱- چرخه کامل انرژی صلح آمیز هسته ای در ایران بماند و نهادینه شود
۲- مواد هسته ای در ایران بماند
۳- تمام قطعنامه و تحریم های یکجانبه و دو جانبه بر علیه ایران رفع شود
۴- نهایتا یک دهه مقاومت ایران در برابر تهدید و تحریم را به یک دستاورد بزرگ که به رسمیت شناخته شدن حق غنی سازی استداشته باشد.
پیامدهای منفی توافقنامه ژنو:
۱- محدود شدن دامنه فعالیت هسته ای جمهوری اسلامی ایران (تاکنون رو به جلو و الان توقف در همین سطح)
۲- شرطی سازی و ذوق زدگی در جامعه مبنی بر اینکه با مذاکرات می توانیم مشکلات مردم را حل نماییم و خصوصاٌ اینکه جریانات سیاسی به صورت افراطی بر آن دامن می زنند.
۳- در جامعه این مسئله مطرح می شود که تحریم ها موثر بوده پس در آینده هم اگر مشکلی پیش آمد بایستی با مذاکره آن را حل کنیم.
۴- تقویت رویکرد مذاکره با آمریکا در حوزه های دیگر
۵- رویکرد مقاومت در برابر استکبار و امریکا تضعیف شود.
۶- عدم توجه به رویکرد داخلی در حل مشکلات چرا که رهبری در سالهای قبل با شعارهای تولیدی و اقتصادی خواستار رویکرد داخلی بوده است.
۷- تاثیر منفی بر خروجی کارشناسان فنی و هسته ای با نگه داشتن در همین سطح
۸- امیدوار شدن دشمن به اینکه با فشار بیشتر می تواند فعالیت های ایران را محدود نماید.
۹- تقویت جریان مسامحه کار با آمریکا (نتیجه دادن مقاومت ده ساله در دولت تدبیر جواب می دهد و تلاش های تیم های قبل دیده نشود)
مجتبی صالحی فر- کارشناس ارشد علوم سیاسی