به گزارش جهانبین نیوز؛ خواستم بگویم روز کارگر مبارک، اما یادم آمد سال ۹۶ سال خوبی برای کارگران استانم نبود، بسیاری از کارگران از کار بیکار شدند و شاید امروز که روز گرامیداشت مقام این بزرگ‌مردان وطنم است آن‌ها بیکار باشند و شرمنده زن و فرزندان خود.

کسی نمی‌داند کارگران اخراج شده کارخانه برفاب، صبافولاد زاگرس، دیگر کارخانه‌ها و کارگاه‌های تولیدی بعد از اخراج، زندگی خود را چطور می‌گذرانند؟ بسیاری از آن‌ها مستاجر بودند و بعد از بیکاری مجبور شدند خانه‌های‌شان را هم تحویل دهند، اما بی‌خانه شدن کمترین مشکل این کارگران بود، زندگی برخی از این کارگران به علت بیکاری از هم پاشید و با وجود داشتن فرزند کارشان به طلاق کشیده شد، ناگفته نماند هنوز برخی از آن‌ها امیدوارند به کار بازگردند.

در چهارمحال و بختیاری که همواره سکان‌دار جایگاه اول یا دوم بیکاری در کشور است، کارگران اوضاع مناسبی ندارند و حتی برخی از آن‌ها برای کسب روزی حلال مجبور به ترک خانه و خانواده و عزیمت به سایر استان‌ها هستند، رنج دوری از خانواده را این کارگران با تک تک تار و پود وجودشان لمس می‌کنند، البته از بحث دوری کارگران از خانواده‌ها که بگذریم، خطرات بسیاری نیز جان این مردان زحمت‌کش را تهدید می‌کند و چهارمحال و بختیاری همواره شاهد بازگشت پیکر جوانان کارگرش از سایر استان‌هاست.

حقوق کارگران در بسیاری از موارد هیچ تناسبی با کارشان ندارد و کار بسیار در مقابل مزد اندک تبدیل به قانون کار برای آنها شده است.

دستان پینه بسته و چشمان خسته کارگران در بیشتر مواقع شرمنده نگاه فرزندانی‌ست که نمی‌دانند حقوق پدرانشان ناچیز است و توقع دارند همه آنچه که در کیف هم‌کلاسی‌هایشان است را داشته باشند.

قناعت خود به خود سرلوحه زندگی کارگران می‌شود و این انسان‌ها به حق خود راضی هستند، این نکته نباید از قلم بیوفتد که فرزندان نان حلال خورده این کارگران قدر زحمات پدرانشان را خوب درک می‌کنند و کم نیستند پزشکان، مهندسان، معلمان و سرشناسانی که از دامان این کارگران زحمت‌کش پا به جامعه می‌گذارند.

انتهای پیام/1026ج