به گزارش جهانبین نیوز، آیا پیوندی میان صداقت و سیاست می تواند وجود داشته باشد؟ این پرسشی است كه از گذشته های دور تاكنون، ذهن فلاسفه سیاست را به خود مشغول كرده است.در پاسخ به این پرسش عده ای اعتقاد داشته و دارند كه میان صداقت و سیاست پیوندی ناگسستنی موجود است. این طیف از سیاست شناسان كه متعلق به تشیع هستند، با آوردن شاهد مثال هایی نظیر منش و روش امام علی(ع) در حكومت داری بر این موضوع پای فشاری می نمایند كه سیاستی كه از صداقت و اخلاق تهی باشد به بیراهه منتهی می شود.

اما در آن سو سیاست ورزان و سیاست پیشگان بسیاری پاسخ منفی به این سوال داده اند و دیگرانی نیز قائل به این مساله هستند كه سیاست و صداقت با یكدیگر نسبت عكس دارند و نباید انتظار همنشینی آنها را با یكدیگر داشت. «تدبیر مُدُن» غایت آمال و آرزوهای این دسته از سیاست ورزان است.

این جماعت، سیاستمدار را كسی می دانند كه قوائد و ضوابط اخلاقی را هرگز در معادلات رفتارهای سیاسی خود لحاظ نمی كند و در نظر گرفتن ارزش های رفتاری در دیدگاه اینان تنها یك طنز مضحك است. ماكیاولی از سرشناس ترین نظریه پردازان این دسته است كه با صراحت تمام از این مکتب دفاع می‌کند.این فیلسوف ایتالیایی در کتاب مشهورش، شهریارمی گوید: "خود به چشم می‌بینیم که شهریارانی که .... رموز غلبه بر دیگران را به کمک حیله و نیرنگ خوب می‌دانسته‌اند، کارهای بزرگ انجام داده‌اند و وضعشان در آخر کار خیلی بهتر از آن کسانی بوده است که در معامله با دیگران صداقت و درستی به خرج داده‌اند."

او به همین جهت معتقد است و توصیه می‌کند که: "لازم است که شهریار این قسمت از طبیعت خود را که روبَه منشی است با کمال دقت، و در رنگی دنیا پسند، از انظار مخفی سازد و در پوشاندن خوی و نیت حقیقی اش استاد باشد."

اینچنین است كه نظریه پردازان غربی با تئوری هدف ،وسیله را توجیه می كند به این نتیجه رسید که باید بین سیاست و اخلاق جدایی اندازد و اجازه دهند سیاستمردان، اصحاب سیاست و قدرت برای حفظ، تحکیم و دستیابی به مراتب عالیه قدرتمندی و به رخ کشیدن شکوه و جبروت خود به هر کاری دست بزنند .با این رویكرد است كه در بزنگاههای رقابت سیاسی و دوره های انتخابات در كشورهای غربی شاهد انواع و اقسام افشاگری ها و "بگویم بگویم" كاندیداهای انتخاباتی علیه یكدیگر هستیم تا با چند برابر كردن نقاط ضعف طرف مقابل و تهییج افكار عمومی نتیجه انتخابات را به نفع خود به پایان برسانند.

در اندیشه غربی سیاست را عرفی قلمداد می کنند و ما در اندیشه دینی اسلام سیاست را اخلاقی می خواهیم و این وجه ممیزه دو نگرش است. در اندیشه جمهوری اسلامی تلاش ها معطوف بر این است که برخلاف ماکیاولیسم سکولار و ابزارگرایی سکولار بین “سیاست” و “اخلاق” پیوند برقرار شود اما نماد و نمودهای بسیاری در تمامی این سالها نشان از آن دارد كه عدم مراقبت از ابتلاء به این مرض غربی باعث شده تا انگیزه ما نقض غرض شود و به جای اینکه سیاست و اصول حکومتی و حکومتداری ما اخلاقی شوند؛ اخلاق ما سیاسی و سیاست زده شود و اندیشه های غیراخلاقی و ضد بشری افرادی چون ماکیاول، هابز و... بر ما حاکم شود.

در اندیشه جمهوری اسلامی اگر جمهوریت گرایی را تجلی نوعی سیاست ورزی بنامیم این سیاست ورزی باید از یک جهت و غایت خاصی تبعیت کند و آن عبارت باشد از توجه به اخلاق و اصول پذیرفته شده اسلام عزیز.

آموزه های اخلاق سیاسی- اجتماعی در سیره نبوی و نظام اخلاقی حکومت علوی می توانند به مثابه الگوی نگرش اخلاق ورزی و سیاست ورزی توامان در بین مدیران جمهوری اسلامی به شمار آیند که اگر برخی مدیران چنین نكنند؛ با رفتارهای پوپولیستی تنها خواهند توانست دوسه روزی خوش نشین كاخ ها و مست قدرت شوند كه در متن قدرت بودن با هزار زد و بند و فریبكاری، در نهایت فرجام خوشی، نخواهد داشت.منبع(افکارنیوز)