پاسور بازی کودکان در کوچه ها، میراث غفلت والدین امروزی/ تصاویر

 

دنیای مجازی که آمد ، خود به خود دور بازی های زیبای سنتی و آینده ساز ایرانی خط کشیده شد و کودکان ما در پیله به ظاهر امن معیشتی پدران و مادران امروزی ، هر روز، باربی شدن ، یکشبه راه صدساله رفتن ، قدرتمند شدن با استفاده از ثروت و زور و گرایش به فرهنگی غیر از فرهنگ ناب ایرانی را با کمک رسانه های مجازی و دیداری را آموزش می بینند.

امروز کودکان را تنها بازی های رایانه ای سرگرم میکند و نوجوانان هم که یا در حال غمبرک زدن بر گوشی های موبایل و تبلت هستند و یا در فضای اینترنت و چت سیر میکنند و روز به روز از گرمی ارتباط خانوادگی کاسته میشود.

انگار زمان تمرین برای زندگی درآینده برای کودکان سر آمده و برای نوجوانان هم حرفها و درددل کردنهای معصومانه که گاهأ پایه ریز دوستی های سالهای دراز در بین افراد میشد ، از میان رفته است و تنها و تنها رابطه از طریق وسایل جمعی معنی پیدا میکند که آنهم متأسفانه بیشتر به سمت ارتباط با جنس مخالف سوق دارد.

 

وقتی در آن سالهای دور بازی های دسته جمعی دختران و پسران خردسال ، به دکتر بازی تبدیل میشد و پس زمینه های بیداری جنسی را نمایان میساخت ، با توپ و تشر مادران و کودکان عاقل تر و بزرگتر ، از مسیر انحراف خارج میشد و با کمک معصومیتهای کودکانه ، دوباره به فضای شاد اصلی باز میگشت ، ولی امروز با نبود مادران ، دسترسی به موبایل و اینترنت ، بلوتوث و ماهواره شاهد کمرنگ شدن و خالی شدن جای سادگی ها ، معصومیتها و به زبان عام چشم و گوش بسته بودن های فرزندانمان هستیم و به مرور تأثیر آن را خواهیم دید.

هنوز فاجعه فراموش شدن خوبی های بازی های کودکانه در پسران مانند تشتک پرانی ولاستیک بازی و سرگرم شدن با چند متر کش و تکه های ﻗﻠﻮﻩ ﺳﻨﮓ و ﭼﻮب که ساعتها ، ﺑﺴﺎط ﺷﺎدی و ﺧﻨﺪﻩ را فراهم میکرد و انرژی نوجوانی را تخلیه ، درک نکرده ایم و بدتر از آن با دست خود پناه آوردن فرزندانمان را به فضاهای ماشینی و دور شدن از تربیت خوبی که با کمترین هزینه انجام میشد ، صورت میدهیم.

 

 

وابسته بودن به مادر و فرمانبرداری از نقش پررنگ پدر وقتی که از بازی طولانی مدت در کوچه ها خسته میشدیم و هنگام شب با صدای مادر به جمع شیرین خانواده پناه میبردیم و روز بعد دوباره دوستانمان را در مدرسه میدیم و روز از نو و روزی از نو ، آنقدر در تربیتی صحیح اهمیت داشت که بسیاری از بزه ها و انحرافات اخلاقی و رفتاری که امروز دامنگیر جوانان ما شده است ، تأثیر از بین رفتن آن میباشد.

تقصير ما است اگر بالابلندی ، تیله بازی ، خروس جنگی ، قایم باشک ، گل پوچ ، عموزنجبر باف و غیره با بي حوصله گی ها و زندگی ماشینی ما از بین رفته است و فرزندان ما نمیتوانند برای تشکیل خانواده و پذیرفتن مسئولیتهای فردا با استفاده از بازی مهمی چون خاله بازی تمرین کنند.

 

وقتی دختر کوچک 5 ساله خود را مادر یک خانواده تصور میکرد و با پختن غذا و رفت و روب در تخیلات معصومانه اش ، نقش مدیریت خانواده را تمرین میکرد و پسر سه ساله ، با پذیرفتن نقش مقتدرانه پدر برای تأمین آسایش و آرامش خانواده ، ماشین پلاستیکی خود را به دست میگرفت و به سوی محل کار و کاسبی حرکت میکرد و میدانست که خانواده اش چشم به راهش هستند تا لقمه ای نان بیاورد ، آنقدر اهمیت داشت که فردای موفق آنان را رقم میزد .

 

 

حالا باید اکثر نوجوانان را لنگ ظهر از خواب بیدار کرد و به زور پای مسئولیتهای فردی فرستاد و آرزو کرد تا به جای سیر و سیاحتهای شبانه روزی در فضاهای آنچنانی چت و اینترنت ، کمی هم به فکر خانواده باشند و دعا کنیم معجزه ای شود و جوانان ما بدون وقت صرف کردن دراز مدت برای آراستن سر و وضع خود ، تا نانوایی سرکوچه بروند و نانی بگیرند و به جای شکوه کردن از کمبودها و نارسایی های اجتماعی و اقتصادی و ... برای رسیدن به آینده روشن نقشه طرح کنند.