تکدّی گری های اخیر اوباما در رایزنی با دولت های اروپائی برای جلب نظر این دولت ها ، موید شکست آمریکا در اعتماد سازی دولت های اروپائی برای مداخلۀ نظامی در سوریه است.

سناریوی ماجراجوئی نظامی آمریکا علیه سوریه در گام اول و هم زمان باکشتار شیمیائی ملت سوریه توسط گروه های تکفیری از ا جماع نظر همۀ مخالفان سوریه برخوردار بوده است.

لیکن به مرور زمان زمزمه هائی مبنی بر مخالفت های متحدان امریکا و حتی برخی مقامات آمریکائی علیه مداخلۀ مستقیم نظامی امریکا شنیده می شود،لذا باید پرسید عامل ناپایداری های مواضع اخیر مخالفان دولت سوریه علیه ماجراجوئی نظامی آمریکا در سوریه چیست؟

به راستی چرا دولت اولاند بر خلاف مواضع جنگ طلبانه خود علیه دولت بشار اسد، اخیرا در پی راه حل سیاسی برآمده است؟ پاسخ به این ابهامات می تواند برخی واقعیات بحران سوریه و توانمندی جبهۀ حامیان مقاومت را تبیین سازد،لذا در بررسی عوامل موثر در عدم همراهی برخی متحدان آمریکا در مقابله نظامی با دولت بشار اسد می توان نکات ذیل را عنوان نمود:

ناکامی مفتضحانۀ آمریکا ارمغان تهاجم محدود یا نامحدود علیه سوریه!

باید اذعان نمود بسیاری از متحدان سوریه و حتی برخی مقامات آمریکائی در روزهای اخیر در چرخشی آشکار بر خلاف سیاست های جنگ طلبانه دولت اوبامااقدام نمودند و راه حل سیاسی و برگزاری نشست ژنو۲ را به عنوان راه حل نهائی بحران سوریه معرفی نمودند، آنچه می توان به عنوان عامل کلیدی عدم همراهی کشورهای متحد آمریکا ذکر نمود،همانا اطمینان این کشورها مبنی بر این نکته می باشد که هرگونه حملۀ هوائی محدودبه سوریه ناکارآمد خواهد بود.

در پی طرح حملات دامنه دار و گسترده به خاک سوریه می باشندکه اتخاذ این موضع نیز تبعات فراگیری برای برخی حامیان آمریکا بالأخص اسرائیل و عربستان را به همراه خواهد داشت،و ضربات تدافعی سوریه در زمین و هوا بسیار دامنه دار خواهد بود ،لذا حملۀ محدود نخواهد توانست معادلات منطقه ای را به نفع ائتلاف گران جنگ طلب تغییردهد و در صورت مداخلۀ نظامی نامحدود نیز تبعات فراوانی را برای تمام منطقه بالأخص ترکیه،عربستان،اسرائیل و دیگر هم پیمانان آمریکا به همراه خواهد داشت.

از سوی دیگر در داخل آمریکا نومحافظه کاران که به عنوان مسببان اصلی حمله دولت بوش به عراق محسوب می گردند با فشار مضاعف بر باراک اوباما خواستار جنگ تمام عیار و نامحدود علیه دولت سوریه می باشند،هم چنین جنگ طلبان نومحافظه کار در آمریکا از حمایت لیبرال های تندرو نیز برخوردار می باشند که خواستار برافروختن جگ علیه سوریه تحت پوشش بشریت هستند ،هم چنین دولت اوباما با امتناع از حملات تمام عیار و نامحدود علیه دولت سوریه در پی عدم اشتباه جرج بوش در عراق می باشد، مخالفت نیمی از مردم آمریکا، سه چهارم انگلیسی‌ها و نیز مخالفت بیشتر اروپایی‌ها علیه سیاست های جنگ طلبانۀ دولتمردان کاخ سفید نیز فضای تبلغیات روانی آمریکا علیه سوریه را به شدت متزلزل نموده است ، لیکن وجود خواسته های متناقض و پارادوکسیکال در داخل آمریکا عنوان مانع کلیدی در ایجاد سردرگمی و یأس و ناامیدی استکبار علیه دولت سوریه ارزیابی می گردد.

در کنار این عوامل مهم نباید از پاسخ محکم ولید معلم وزیر خارجۀ سوریه، مبنی برغافلگیری آمریکا در صورت مداخلۀ نظامی در سوریه غفلت نمود،برخی گمانه زنی ها دال بر احتمال استفاده سوریه از سیستم دفاع ضدموشک های کروز از سوی سیستم اس۳۰۰می باشد که نگرانی های آمریکا و فرانسه و دیگر متحدان اوباما راباعث گردیده است،لذا ائتلاف مخالفان سوریه با در نظر گرفتن این تبعات کلیدی ،و در راستای کاهش بسیاری از تبعات و پیامدهای ان برای حفظ منافع استراتژیک دولت های خود در راستای طرح راه حل سیاسی برآمدند.

قانون!عامل بازدارندۀ برخی قانون گریزان جنگ طلب

باید اذعان نمود قانون بد و دارای نواقص قطعا به بی قانونی و قانون گریزی رجحان داردلذا گرچه ساختار سازمان ملل از وابستگی تأسف باری به قدرت های بیگانه برخوردار می باشد لیکن برخی اقدامات و رایزنی های این سازمان در کاهش تنش در بحران سوریه می تواند به عنوان مانع حدأقلی در بازدارندگی قانون گریزی آمریکا و ائتلاف مخالفان سوریه محسوب گردد.

البته باید اذعان نمود بازدارندگی سازمان ملل برای آمریکاو متحدانش ، غالبا از طریق فشار مردم و مجلس برخی از کشورهای حامی جنگ صورت می پذیرد زیرا ملت ها ی جهان بر خلاف برخی دولت های استکباری اهمیت بیشتری برای دستورات و بیانیه های سازمان ملل قائل هستند و ساختار دولت های استکباری به کرّات بی اعتنائی به موجودیت سازمان ملل را در عمل اثبات نمودند و در بحران اخیر سوریه نیز بی اعتنائی آمریکا به شورای امنیت سازمان ملل و رجوع به کنگره برای مداخلۀ نظامی مشاهده می شود.

هم چنین نوعی تقابل میان گزارش سازمان ملل و مخالفان سوریه به سردمداری آمریکا به چشم می آید که باید منتظر ماند ونتیجۀ تقابل نهاد سازمان ملل متحد و قدرت های زور گو را درمیزان و اندازۀ قانون مداری کشورهای استکباری در برابر گزارش بازرسان سازمان ملل، مشاهده نمود.

در خاتمه باید گفت کنار کشیدن هم پیمانان اصلی آمریکا یعنی انگلیس، آلمان، کانادا و بلژیک و دست رد نخست وزیر سوئد در نفی مداخلۀ نظامی امریکا در دیدار رئیس جمهور امریکا و انتقاد بسیاری از دولت های اروپائی از سیاست های جنگ طلبانه آمریکا را باید ائتلاف بر باد رفته و انزوای آمریکا بر ضد دولت سوریه نامید و حتی تکدّی گری های اخیر اوباما در رایزنی با دولت های اروپائی برای جلب نظر این دولت ها ، موید شکست آمریکا در اعتماد سازی دولت های اروپائی برای مداخلۀ نظامی در سوریه عنوان نمود که این امرمبیّن تنفر همۀ ملت های جهان ، از سیاست های جنگ طلبانۀ آمریکا و افول روزافزون استکبار خواهد بود.