اگر پوشش به‏ گونه‏ اى باشد كه زمينه ‏ساز گناه است آيا مى‏توان گفت چون پوشيده است پس حرام نيست و گناه نكرده است؟ بى ‏ترديد خود تصديق مى‏فرماييد كه تنها پوشش كفايت نمى‏ كند.

محيط خانواده، محيط پرورش است و پرورش فضايى سالم و پاك را مى‏ طلبد، البته توجه داريد كه پرورش تنها به پرورش تواناييهاى ذهنى و جسمى محدود نمى ‏شود بلكه پرورش اجتماعى، اخلاقى و آداب و معنويت نيز در محيط خانواده فراهم مى‏ گردد.

روشن است كه تكيه و عمل به معيارهاى الزامى دينى و تكاليف شرعى كه محدود به اعمال خاصى هستند، تنها پرورش دينى و مذهبى را فراهم مى‏ سازد. اخلاق دينى و آداب خانوادگى و اجتماعى غير از تكاليف دينى است و معيار در اخلاق و ادب صرف حلال و حرام شرعى نيست. ازاين‏ رو شايد از نظر شرعى با رعايت پوشش معين شده مرتكب عمل حرام نشويم، ولى نمى‏توان گفت كه از اين راه مى‏توان به كمال نهايى رسيد و از نظر اخلاقى نيز هرگز مرتكب عمل ناپسندى نشده‏ ايم. چه بسيار كارهايى كه از نظر فقهى شايد حرام نباشند ولى از نظر اخلاق دينى و آداب خانوادگى و اجتماعى صددرصد مردود و ناپسند تلقى مى‏ گردند. بنابراين در خصوص پوشش صحيح تنها به كارگيرى و رعايت معيارهاى تكليفى و فقهى (حلال و حرام) اوليه كافى نيست، لذا اگر عملى و يا پوششى موجب گمراهى و ترتب مفسده‏اى باشد از نظر شرعى و تكليفى نيز حرام مى‏ باشد. خواهر عزيزم خود مى‏ دانيد كه اگر كسى به شخصى به قصد شهوت نگاه كند، هر چند آن فرد پوشش داشته باشد و محرم نيز باشد، اين نگاه حرام است(به استثناء زن و شوهر). حال اگر شما با اين شكل از پوشش زمينه نگاه شهوت‏ آلود را براى كسى، حتى اهل خانواده خود، فراهم سازيد. بعيد نيست كه مرتكب حرام شده باشيد.
آيا از نظر شرعى جايز است زنان با لباس چسبان در حالى كه تمام بدن آنها پوشيده است در جامعه ظاهر شوند؟ به يقين مى‏ گوييد خير، در حالى كه آنها پوشش دارند و هيچ جاى بدن آنها پيدا نيست. چون پوشش بايد هدف خود را تأمين كند.
هدف و منظور از پوشش ايجاد فضاى پاك و سالم معنوى مى ‏باشد و زمينه آلودگى را فراهم نكند. حال اگر پوشش به‏ گونه‏ اى باشد كه زمينه ‏ساز گناه است آيا مى‏توان گفت چون پوشيده است پس حرام نيست و گناه نكرده است؟ بى ‏ترديد خود تصديق می کنیدكه تنها پوشش كفايت نمى‏ كند. افزون بر اين از نظر احساس علمى و كمال‏ طلبى، توجه شما را به اين نكته جلب مى‏ كنم كه: رسيدن به كمال و تحصيل فضايل اخلاقى با اكتفا كردن به حلال و حرام هرگز بدست نمى‏آيد، مهم‏تر آنكه چه بسا اين گونه اعمال و پوشش‏ ها، چون خود زمينه‏ ساز آلودگى را فراهم مى‏ نمايد، حرام و گناه است و در برخى موارد پيامدهاى غيرقابل جبرانى را به همراه داشته باشد

لذا توصيه مى‏ شود خود را به مرز حلال و حرام محدود نكنيد بلكه براى مصونيّت خود و ديگران از لغزش‏گاه‏ ها و وسوسه‏ هاى شيطانى از امورى كه احتمال لغزش دارد، بپرهيزيد.

خوب است به اين نكته نيز توجه داشته باشيد كه شايد بيان مادر شما و يا شيوه برخورد وى مورد پسند شما نباشد ولى تجارب او را نبايد ناديده گرفت و خود را از آن محروم ساخت. شايد شكل و نحوه گفتار او مورد پسند شما نباشد، اما حقيقت و محتواى آن سخنان توصيه‏ هايى است كه از تجارب وى بر مى‏ جوشد و در صدد است تا وجود پربها و ثمين دختر خود را مصون بدارد.
 هر دستى نبايد جرأت لمس جواهر را به خود دهد، بلكه بايد از راه منطقی، حساسيت و ظرافت شيوه‏اى خاص كه برازنده آن گوهر ارزنده است با او برخورد كرد و او خود بايد اين ارزش را پاس دارد.

در پايان اين بخش به رعايت اعتدال در پوشش كه آسيبى به تكاليف شرعى و حدود اخلاقى وارد نسازد، توصيه مى شود تا فضاى خانواده براى همه اعضاى آن محيط پرورش سالم باشد و حتى به صورت ناخودآگاه آنها را از پرورش صحيح محروم سازد. البته جهت حسن بهره ‏مندى و استفاده از ارزش‏هاى اخلاقى كه هدف بعثت نبى مكرم اسلام است شما را به مطالعه كتب «قلب سليم» و «ايمان» نوشته شهيد دستغيب دعوت مى‏ كنم.
افسانه امانی بابادی