براساس آمار، نزدیک به ۵/۴ میلیون نفر در کشور ما به خاطر ناتوانی‌های مالی، زیر پوشش کمیته امداد امام(ره) هستند؛ کمیته امداد هم ماهانه ۵۰ هزار تومان به هر مددجو پرداخت می‌کند. افزون بر این، حدود ۴۰۰ هزار یتیم در کشور ما زندگی می‌کنند که تحت پوشش کمیته امداد امام(ره) هستند.

از سوی دیگر، از ۵/۴ میلیون مددجو، ۵/۱ میلیون نفر را زنان سرپرست خانوار همسر فوت شده، مطلقه و... تشکیل می‌دهند.

اینها همان قشر مستضعف و محروم جامعه ما هستند که پس از گذشت چند سال از انقلاب، عده‌ای با دیدگاه‌های تکنوکراتی ترجیح دادند به جای به کار بردن عنوان مستضعف و محروم برای این قشر، عنوان «آسیب پذیر» یا «طبقه ۳» بر آنان بگذارند! این در حالی بود که مستضعف و محروم، واژه‌هایی قرآنی هستند و امام(ره) و مقام معظم رهبری به طور مداوم بر آنها تأکید کرده‌اند.

این روزها در بازار آشفته سلامت و درمان، گرانی دارو، نایابی دارو و هزینه‌های کمرشکن بیمارستانی و درمانی، قشر مستضعف، بیشترین فشار را متحمل می‌شوند.

این افراد حتی از عهده خرید نیازهای ضروری و اولیه خود مثل گوشت و لبنیات بر نمی‌آیند، چه برسد به اینکه بخواهند به قول ظاهر رستمی، مدیرعامل سازمان تدارکات پزشکی هلال احمر، هزینه ۱۰ میلیونی دارو را بپردازند!

راستی یک مددجو با ماهانه ۵۰ هزار تومان چطور می‌تواند هزینه‌های کمرشکن دارو و درمان را پرداخت کند؟ از کجا و کدام منبع، باید این مبالغ رؤیایی را تهیه و تأمین کند؟! این قشر، چگونه می‌تواند در شرایط افزایش ۴۰ تا ۱۰۰ درصدی هزینه‌های دارو و درمان، سلامتی خود را حفظ کنند.

از آنجا که قشر مستضعف و محروم، توان مالی و درآمد کافی ندارند، زمانی که دچار بیماری می‌شوند در برابر مراجعه به دکتر مقاومت می‌کنند و با این توجیه که «چیزی نیست، خودش خوب می‌شود!»، حفظ سلامتی و درمان بیماری خود را به خوش‌بینی و تقدیر حواله می‌دهند. آنها که حتی وقتی آشکارا بیمار می‌شوند، نمی‌توانند به پزشک مراجعه کنند، طبیعی است که نمی‌توانند برای چکاپ و معاینات عادی هم توجه داشته باشند. از این رو، افرادی که جزو قشر محروم و مستضعف هستند، بیشتر از سایرین به بیماری‌های گوناگون مبتلا می‌شوند. بنابراین، زندگی این افراد به شدت در معرض مخاطره است.

در آموزه‌های دین هدایتگر اسلام، یک سفارش بسیار تأمل برانگیز وجود دارد و آن این است که امام جماعت در نماز جماعت باید حال ضعیف‌ترین نمازگزار را رعایت کند؛ یعنی همیشه با این پیش‌فرض که ممکن است یک نمازگزار سالخورده، بیمار یا دارای عذر جسمانی در بین نمازگزاران دیگر به نماز ایستاده، باید نماز را طولانی اقامه نکند. این اصل را می‌توان به مناسبات و رویکردهای اجتماعی هم تعمیم داد؛ به این معنا که مسئولان به عنوان امام جماعت، همیشه حال ضعیف‌ترین افراد جامعه مانند فقرا، مددجویان، معلولان، بیماران، سالخوردگان و یتیمان را رعایت کنند.

البته این اصل، فقط مختص مسئولان نیست بلکه شامل همه ما که توانمند و توانگر هستیم می‌شود؛ همه باید رعایت کنیم چراکه پیامبر اسلام(ص) خطاب به همه ما فرمود: «کلُکم راعٍ وَ کلُکم مسئول عَن رَعیته.»