به گزارش جهانبین نیوز به نقل از کوهرنگ خبر، توسعه، تغيير و دعوت همگان به رعايت الگوهاي موجه و پذيرفته شده آنگاه امکان‌پذير است که هر يک از ما ابتدا به محاسبه سهم خود در اين مشارکت عمومي همت گماريم.

هر يک از ما بعنوان عناصر اجتماعي براي حضور در اين ميدان بايد دقيقا مشخص کنيم که ما در کجاي جهان ايستاده‌ايم و نقش و کارکردمان در اين ميان چيست.

به کجاي کار انتقاد داريم و با تفکر اصلاحي خود چه چيزي را قرار است تغيير دهيم.

ناگفته پيداست که همه کاستي‌ها و مشکلات نه يک شبه پديد آمده است و نه يک شبه از بين خواهد، منتها فراموش نکنيم ما مي‌توانيم و با ياري طلبيدن از توان و دانش و استعداد و پشتکار و سرمايه مادي و معنوي خود و مطالعه تاريخ قادر خواهيم بود که براي حل مشکلات فردي و اجتماعي مبتلا به طرح و برنامه و ايده‌هاي کوچک و بزرگ و تاثيرگذار ارائه دهيم.

رمزگشايي از مشکلات موجود زماني بطور کامل مهيا مي‌گردد که ما در عمل و علم به اين خودباوري و توانمندي رسيده باشيم.

از ياد نبريم که صرف بيان مشکلات و ادعا و مصاحبه کارساز نخواهد بود، بلکه ساز و کار فراهم نمودن و حرکت آهسته و پيوسته در طول زمان تنها ما را مي‌تواند به سر منزل مقصود برساند.

مثالي شوخ‌طبعانه و قديمي است (که گاهي ديوانه‌اي سنگي را به درون چاهي مي‌ اندازد که هزار عاقل نمي‌تواند آن را در بياورد) اين تفسير و جانمايه اصلي کار است، که شک نکنيم در پيش از ما و در دوران خود ما ديوانه يا ديوانگاني دانسته و نادانسته ما را گير و گرفتار اين مشکلات امروزي نموده‌اند که در فرصت بدست آمده محال است ما و شما بتوانيم با اين وقت و ادعا حتي بخشي از آنها را گره‌گشايي نماييم.

اما در نهايت با درايت و اميد و تلاش قطعا موفقيت ما دور از دسترس نخواهد بود.

اگر چين و ژاپن و اندونزي و مالزي و غرب و شرق و شمال و جنوب امروز به اينجارسيده‌اند، شک نکنيم آنها هم در گذشته با همه موارد مشابه حال با شدت و ضعف روبرو بوده و هستند.

اما از همين راه عبور کردند. با اين تفاوت که همه آنهابه توسعه همه‌جانبه ايمان دارند و براي دستيابي به جهان تلاش مي‌کنند، وليکن ما در کوچه‌باغ‌هاي تاريک فکر خود هنوز براي شکست و به چاه انداختن همنوعان خود داريم طرح و برنامه مي‌نويسيم و براي زمين‌گير کردن همديگر لحظه‌شماري مي‌کنيم.

البته اين ذهن‌ها و دل‌ها و افکار بيمار آنگاه در اختيار هر کس قرار مي‌گيرد که از خدا و ايمان و اعتقاد خود دور گشته باشد.

بخاطر داشته باشيم که ما مدعي خداخواهي و خداباوري و ناظر دانستن پروردگار بر اعمال خود هستيم.

اما بيخيال خودمان آنها با اين مهم بيگانه‌اند، در نهايت آنها به کجا در توسعه و علم و عمل و فناوري رسيده‌اند و ما چرا اندر خم يک کوچه و امانده‌‌ايم.

باورمان همواره اين است که بايد گذشته را بخشيد و حال و آينده رابا وحدت و يکدلي آنهم با عشق به وطن و پروردگار و نوع‌دوستي ايجاد کنيم.

منوچهر دوستي
 
 
انتهاي پيام1026ج /610ک