به گزارش جهانبین نیوز، سایت منطقه آزاد در یادداشتی به قلم فرزانه نقش زن در خصوص موضوع کار و بیکاری آورده است:

دولت وظيفه دارد به مسئله اشتغال اتباع خود بيانديشد و براي آن برنامه ريزي کند. از اين منظر مي توان عملکرد دولت و کلا حکومت را ارزيابي کرد. اما آيا ايجاد شغل فقط وظيفه حکومت است؟! آيا خود جويندگان کار در اين رابطه بي نقش هستند؟! قطعا دولت در مرحله کنوني مهمترين وطيفه اش تلاش و برنامه ريزي براي حل معضل اشتغال است و هرگونه کوتاهي در اين زمينه عواقبي وخيم و غير قابل جبران خواهد داشت.حل معضل اشتغال در کشوري با جمعيت عمدتا جوان، همچون ايران، بزرگترين گام در جهت پيشرفت و توسعه همه جانبه کشور و بي توجهي به آن بزرگترين خطريست که کشور را در ابعاد گوناگون تهديد ميکند. در اين ارتباط همه بايد انتظار رهبر معظم انقلاب را در ارتباط با موضوع اشتغال برآورده ساخته و به طور جدي در صدد حل آن برآيند.

اما آيا به جز دستگاههاي حکومتي، خود جويندگان کار و حتي شاغلين در اين ارتباط، نقشي ندارند؟! متاسفانه يکي از معضلات کشور در اين است که بسياري از جويندگان کار توقع دارند که شغل دولتي به دست آورند يا به عبارتي به استخدام دولت درآيند،يا اينکه دولت براي آنها کار بيابد.اينها براي خود نقشي قائل نيستند. حتي فارغ التحصيلان دانشگاهها نيز چنين توقعي از دولت دارند.

مشکل در اينجاست که آموزش و پرورش و دانشگاهها ي ما و نيز رسانه هاي گروهي، متاسفانه به جاي نيروي کار آفرين، عمدتا افراد متوقع و حد اکثر کارکن را تربيت ميکنند. بارها از رسانه ها شنيده ايم که "فارغ التحصيلان گفته اند کار پيدا نکرده اند"؛آيا جز اين است که در ادارات دولتي به دنبال کار بوده اند؟آيا وقتي در بخش خصوصي يا دولتي به کار دعوت نشدند به فکر بوجود آوردن شغل افتادند؟ آيا کسانيکه به دانشگاه راه يافته اند،در اين انديشه بوده اند که محور ايجاد اشتغال براي خود و کساني باشند که نتوانسته اند به دانشگاه راه يابند!چگونه کسي که به فکر ايجاد شغل براي خود نبوده ، ميتواند در راستاي کار آفريني براي ديگران قدم بر دارد؟!

يکي از بهانه هايي که عمدتا مطرح ميسازند اين است که در رشته ي تحصيلي خود شغلي پيدا نکرده اند. چه انتظاري از کسانيکه در رشته تحصيلي خويش قادر به کار آفريني نيستند ميتوان داشت؟! آنچه بايد به صوت فرهنگ عمومي در آيد اين است که هر کار حلالي بهتر از بيکاري است و هر مقدار در آمد حلال (هرچند اندک )بهتر از بيکار نشستن است.

معمولا در کشور هاي اروپايي و آمريکا و کانادا، دانشجويان (اعم از ايراني و غير ايراني و نيز اتباع خود اين کشور ها و...)در مقاطع عالي تحصيلي براي تامين هزينه زندگي و تحصيل خود به کارهاي مختلفي، از جمله حمالي، عملگي،بيبي سيتر(بخونيد کلفتي)،ظرفشويي،گارسوني و خدمگي و نظافتچي در رستوران ها و هتل ها ،شاگردي در پمپ بنزين ها و... مشغول مي شوند و اين کار را ننگ نميدانند. اگر اين افراد مشغول به تحصيل ،موفق به کسب شغل رانندگي تاکسي شوند،خيلي هم خوشحال خواهند شد.

جالب اينکه نامزدهاي مجالس قانون گذاري در اين کشور ها در تبليغ باي خود اينگونه سوابق شغليشان را هم ذکر مي کنند،زيرا در اين کشورها اينگونه مشاغل را ننگ نميدانند،اما در ايران اگر کسي چنين سوابقي داشته باشد آن را پنهان مي کند.تصور کنيد اگر به دانشجويي گفته شود براي تامين بخشي از مخارج خود به اين کارها دست بزند چه غوغايي به پا خواهد کرد و آنرا اهانت به "شئونات" خود تفسير خواهد کرد و البته طبيعي است در کشوري که عبارات "عمله" و "حمال"به عنوان فحش به کار برده مي شود و از پر کاري به عنوان "خرکاري" و "سگ دويي" ياد مي شود، چنين تفسيري از شئونات نيز رايج باشد.

واقعيت اين است که در کشور ما معضل بزرگي به نام فرهنگ کار وجود دارد که وقتي اين معضل در کنار توقعات روز افزون از حکومت قرار مي گيرد، بحران ايجاد مي کند. در ارتباط با موضوع اشتغال چنانچه دولت و مجلس هم وظيفه ي خود را به فراموشي بسپارند، فاجعه رخ خواهد داد.

"فرزانه نقش زن"

منبع// عوامل و موانع فرهنگي کار،توليد و پيشرفت تاليف دکتر محمد حسن قديري ابيانه

انتهای خبر/1024ج