جهانبین نیوز : کوهرنگ شهرستانی است در استان چهارمحال و بختیاری، که جای جای آن مملو از مناظر کم نظیر و بکر طبیعی است که چشم هر بیننده ای را به خود خیره میکنند. چند روز پیش با خانواده تصمیم گرفتیم تا فصل بهار تمام نشده و هنوز فرصت باقیست سری به شهرستان کوهرنگ بزنیم و با رفتن به چند نقطه از نقاط بیشمار تفریحی این شهرستان، از طبیعت بی نظیر و سرسبز و دل انگیز آن که انصافا در کمتر جای کشور قابل دسترسی است بهره ای ببریم.
در طول مسیر از شهرکرد تا کوهرنگ، سرسبزی و طراوت محیط تنها چیزی بود که نظرم را به خود جلب میکرد و حقیقتا بارها و بارها خدا را به خاطر چنین نعمتی شکرگزاری کردم. مسیر این شهرستان به گونه ای است که هر چه در طول راه به آن نزدیک تر میشوی، سرسبزی و سرزندگی طبیعت بیشتر شده و نظر انسان را بیشتر به خود جلب میکند و پایان این مسیر بهشتی است مملو از گل و درخت و سبزه که در دشت های تکیه داده به کوه های سر به فلک کشیده و پربرف، تا آنجا که می توانند به هر بیننده ای رخ می نمایانند و از هر بیننده ای دل می ربایند.
شهرستان کوهرنگ از جمله مکان هایی است که دیدنی های آن به یکی دو نقطه ختم نمیشود و اگر بخواهم فقط به تعدادی از نقاط دیدنی آن اشاره کنم کافی است تا از غار یخی چما، آبشار شیخ علیخان، چشمه دیمه، آبشار تونل کوهرنگ و دشت لاله های واژگون نام ببرم که برای بسیاری از مردم ایران مکان هایی معروف و شناخته شده اند.
اما هدف من از این نوشتار معرفی مناطق دیدنی کوهرنگ نیست و آنچه تا به اینجای قضیه برایتان گفتم، فقط درآمدی بود بر غم نامه ای بس بزرگ که تنها و تنها مقصرش من و شمائیم!
چشمه دیمه، آبشار شیخ علیخان و آبشار تونل کوهرنگ سه نقطه از نقاط دیدنی کوهرنگ بود که در این سفر من و خانواده ام از آنها دیدن کردیم و به جز طبیعت زیبای این منطقه، چیزی که در هر سه مکان توجه ما را به خود جلب کرد، متاسفانه منظره زشت زباله هایی بود که بازدید کنندگان در هر جا و مکانی بجا گذاشته و پراکنده بودند!
کنار هر سکویی که برای نشستن و استراحت مردم ساخته شده است، کیسه ای زباله انداخته شده و بطری های آب و نوشابه و انواع و اقسام مختلف دیگر زباله روی آب های زلال رودخانه ها و چشمه ها، شناورند و این سو و آن سو می روند.
حقیقتا این نوع رفتار، حق طبیعت کوهرنگ نیست و بدترین نوع ناسپاسی از نعمت های خداوند است. چرا ما مردم که اغلب عادت کرده ایم مسئولین را باعث و بانی و مقصر همه چیز بدانیم، برای لحظه ای هم که شده به برخی از رفتارهای خودمان فکر نمی کنیم؟ این حق طبیعت کشورمان است که پس از لذت بردن از همه زیبایی های آن ها، اینگونه با ریختن زباله آن ها را به نابودی بکشانیم؟ پس حق بقیه مردم برای استفاده از این مکان های تفریحی چه میشود؟ اصلا اگر قرار باشد همه با طبیعت اینگونه رفتار کنند چه طبیعتی باقی می ماند که خود ما بار دیگر بخواهیم از آن بهره ببریم و با سفر به این نقاط از فشار سنگین غم های دنیا و فشارهای روحی و روانی محیط های کاری که در این دور و زمانه کم هم نیستند رهایی پیدا کنیم؟!
به راستی مگر غیر از این است که با این شرایط آب و هوایی که هر ساله در کشور ما بدتر میشود و نقاط سرسبز کشورمان کمتر و کمتر می شوند، حفظ همین قدر از محیط های اندک سرسبزی که برای ما باقی مانده است هر روز اهمیت بیشتری پیدا میکند؟ پس چطور راضی میشویم که با سهل انگاری و بی توجهی مکانی دیدنی را نابود کنیم؟ آیا تابحال فکر کرده ایم با این طرز رفتار ما چه چیزی برای فرزندانمان و نسل های بعدیمان باقی خواهد ماند؟
عقل سلیم و انصاف حکم می کند که برای دیگران هم در استفاده از طبیعت حقی قائل باشیم و با ریختن زباله و شکستن دار و درختان و آلوده کردن محیط زیست، حق دیگران را ضایع نکنیم. طبیعت فقط متعلق به یک نفر نیست که هر آنگونه بخواهیم با آن رفتار کنیم.
همه اینها یک طرف و سرمایه هایی که با جذب گردشگر و توریست به این مناطق می توانیم جذب کنیم و با ریختن زباله همه آنها را از خود می رانیم، طرف دیگر.
خودمان را گول نزنیم و زیاده خواه نباشیم! اگر در یک سوی قضیه، دولت وظیفه دارد تا با ساخت و ساز های صحیح در اطراف این مناطق، فرصت بازدید آسان را برای مردم و گردشگران را فراهم کند و با فرهنگ سازی مانع از تخریب آنان شود، در این سوی قضیه نیز ما مردم وظیفه داریم تا با حفظ درست این گردشگاه ها از میراث طبیعی کشورمان به بهترین نحو حفاظت و حراست کنیم. اگر با خودمان رو راست باشیم، می پذیریم که همراه بردن یک کیسه زباله به همراه خودمان و جمع کردن زباله ها در این کیسه و سپس انداختن این کیسه در نزدیکترین سطل های زباله ای که در مسیر برگشت مان قرار دارد، کار خیلی سخت و شاقی نیست.
خسته تان نکنم! در کنار این همه زیبایی که در کوهرنگ من و خانواده ام دیدیم و لذت بردیم، در آخر سفر تمام ذهنم مشغول این بود که با این همه زباله سرنوشت این مکان های دیدنی و زیبا چه خواهد شد و آیا ما با رفتارمان تا چند سال آینده جایی برای گشت و گذار و روزهای دل تنگیمان باقی خواهیم گذاشت یا در آینده فقط باید حسرت این طبیعت خدادادی و این نعمت را بخوریم و برای فرزندانمان فقط در خاطراتمان از این مکان ها یاد کنیم یا چیزی و جایی برای گشت و گذارهای بعدیمان باقی خواهیم گذاشت؟...
یادداشت : علی قربانی
انتهای خبر/۱۰۲۴ج
دریافت صفحه با کد QR