فلسطین، جایگاه مقدسی است که جای پای پیامبران را به یادگار بر خویش دارد. رسولان الهی و سفیران نور در این سرزمین پرورش یافته و خطی آغشته به نور از خاک تا افلاک در این مکان ترسیم کرده و پایه های نردبان آسمان را آنجا بر زمین نهاده اند.

فلسطین؛ سرزمین مسلمانان
فلسطین، جایگاه مقدسی است که جای پای پیامبران را به یادگار بر خویش دارد. رسولان الهی و سفیران نور در این سرزمین پرورش یافته و خطی آغشته به نور از خاک تا افلاک در این مکان ترسیم کرده و پایه های نردبان آسمان را آنجا بر زمین نهاده اند. فلسطین این افتخار را دارد که معمارانی چون انبیا و حاملان وحی داشته است و در دامن این جایگاه باقداست پیامبران، جاه و جلالی داشته و جلوه های حق را ترسیم کرده است. برگزیده پیامبران، خاتم رسولان و گل سرسبد آفرینش، حضرت ختمی مرتبت از این مکان به سوی آسمان به معراج رفت.

بیت المقدس، برگزیده خداوند است که آن را بقعه مبارک نامید و طور سینین را چون دُری گران بها بر جبین آن نهاد. رسول خدا صلی الله علیه و آله به پیروان خویش توصیه کرده است که برای این مسجد بار سفر بندند و نخستین پیشوای شیعیان آن را قصری از قصرهای بهشت می داند.

در این دیار ابرار و سرزمین نیکان و پاکان، شکوه مندترین حماسه ها به وجود آمده و صخره ها و مناره های سرافراز آن، شاهد شور معنوی و هیجان روحانی است که به حیات انسان ها هویت دینی بخشیده است. فلسطین، پایگاه مبارزه پیروان خداوند با شیاطین اِنسی و جنی و میدان قربانی ایثارگران و افق خونین رادمردان عرصه معنویت است.

نامشروع بودن کشور جعلی اسرائیل

از نگاه حقوق بین الملل، اجتماع دائمی و منظم گروهی از افراد انسانی است که در سرزمین معیّن و کشور مشخص به طور ثابت مسکن گزیده و پیرو یک قدرت سیاسی مستقل باشند. با این توصیف، عناصر تشکیل دهنده دولت، شامل جمعیت، سرزمین مشخص و حکومت یا حاکمیت است. تعریف ارائه شده از دولت، هیچ گاه در مورد اسرائیل صدق نمی کند.

در مورد اول، یعنی جمعیت، باید گفت یهودیان موجود در فلسطین، متعلق به آن کشور نبودند، بلکه آنها بیگانگانی بودند که از نقاط گوناگون جهان، برخلاف میل مردم بومی فلسطین به آن منطقه آورده شدند. در مورد سرزمین نیز باید گفت که اسرائیل مرزهای مشخصی ندارد و بر سر یک پارچگی سرزمینی سرزمین های اشغالی نیز با مردم اصلی فلسطین و دیگر کشورهای عربیِ هم جوار در حال جنگ و درگیری است.

درباره عنصر حکومت نیز روشن است که حکومت باید نماینده مردم کشور باشد، در حالی که نه تنها حکومت اسرائیل، نماینده مردم فلسطین نیست، بلکه تشکیلاتی است که به آوارگی و بی خانمانی آنها انجامیده است. از این رو، در فلسطین هم غصب قدرت سیاسی و هم غصب سرزمین صورت گرفته است و هیچ مأخذ حقوقی در حقوق بین الملل برای تأسیس آن به عنوان یک کشور وجود ندارد.

قطع نامه ۱۸۱ طرح تقسیم

قطع نامه 181 ، در سال ۱۹۴۷ از سوی مجمع عمومی سازمان ملل متحد تصویب و اجرا شد. مجمع عمومی با صدور این قطع نامه، اصولی مانند عدالت، انصاف و دموکراسی را که در منشور سازمان ملل بر آن تأکید شده است، نادیده گرفت و حقوق قانونی، انسانی و تاریخی ملت فلسطین را زیر پا نهاد. این طرح به یهودیان که کمتر از یک سوم جمعیت فلسطین را داشتند و مالک کمتر از شش درصد کل مساحت آن سرزمین بودند، زمینی به مساحت۸۲۶۱۱ کیلومتر مربع، یعنی ۶۱ درصد از کل کشور فلسطین را بخشید.

این نشان می دهد که به یهودیان، زمینی ده برابر آنچه داشتند، تعلق گرفته است. به علاوه، زمین های یهودیان، زمین ها و دشت های ساحلی و بسیار حاصل خیز بود، در حالی که بخش های کوهستانی و مناطق غیر قابل کشت به مردم فلسطین تعلق گرفت. به عبارت دیگر، این یک تقسیم نبود، بلکه بی عدالتی و غارتی آشکار بود.

سیف الله مطلبی- کارشناس مسائل سیاسی