به گزارش جهان بین نیوز به نقل از کیار بیدار:
دهه شصتی ها که بچه های سال های جنگ و حماسه در کشور جمهوری اسلامی ایران هستند خوب یادشان هست که چگونه بزرگ شدند، از مدرسه رفتنشان گرفته تا قبولی در دانشگاه و سر کار رفتنشان همه اش داستان است، داستانی که اگر چه برای بسیاری سخت بود اما حالا به خاطراتی شیرین بدل شده است و با یادآوری آن سال ها و آن روزها لبخندی بر لبان این نسل از مردم ایران می نشیند .

آن سال ها را خوب یادم هست، بچه های فامیل آنقدر زیاد بودند که دیگر فرصت نمی کردی با همه شان دوست شوی و حتی گاهی اسم برخی شان را هم نمی دانستی یا اینکه نمی دانستی فلان بچه چه نسبتی با تو دارد.

پا که به مدرسه گذاشتیم تازه فهمیدیم که بچه های فامیل در برابر این جمعیت عددی نیستند، روستای ما روستای بزرگی نبود اما خوب یادم هست که مدارس ابتدایی پسرانه و دخترانه روستایمان در دو نوبت صبح و بعد از ظهر فعالیت می کردند و تازه کلاس ها حداقل ۳۰نفری بود.

در آن سال ها یاد می آید که فقط روستای ما در مقطع ابتدایی بیش از ۶۰۰دانش آموز داشت، مدرسه ها شلوغ بود، امکانات کمتر از الان بود و مشکلات خیلی بیشتر .....

در آن سال ها بیشتر بچه ها بازی و سرگرمیشان بازی های بومی و محلی بود و خیلی که می خواستند کلاسیک ورزش کنند به بازی فوتبال می پرداختند، آن سال ها جمعیت به قدری بود که حتی برای بازی کردن هم باید نوبت می گرفتی، زمین های بازی همیشه پر بود از بچه هایی که مشغول بازی و مسابقه و ....بودند و به این واسطه ضمن گذران اوقات فراغت شان ورزشی هم می کردند و ساعاتی را هم با دوستانشان گذرانده بودند.

سال های زیادی از آن سال ها گذشته است و کودکان سال های ۶۰و هفتاد اینک پدران و مادرانی شده اند که باید فرزندان و کودکان دیگری را برای دهه های آینده ی کشور تربیت کنند.

ما دهه شصتی ها در سال هایی تولد یافتیم که کشور در گیر جنگ ناخواسته ای بود که استعمار گران عالم بر ما تحمیل کردند و بدان سبب برای ایران اسلامی مشکلات فراوانی ایجاد شد اما پدران و مادران ما هیچ گاه نامید و مایوس از آینده نشدند، ما دهه شصتی ها در خانه هایی رشد یافتیم که در کنار ما برادران و خواهرانمان هم زندگی می کردند، اغلب خانه ها پر جمعیت بودند ....

ما دهه شصتی ها در کلاس هایی درس خواندیم که شاید ماهی یکبار هم نوبت به پای تخته رفتنمان نمی رسید اما با همه ی این شرایط رشد کردیم و بزرگ شدیم و به سال ۱۳۹۳رسیدیم.

ما دهه شصتی ها برای خودمان نوستالوژی های داشتیم که یادآوری آن برای هر کدام از ما شاهنامه ای از خاطرات را زنده می کند، آن سال ها پول نبود، مشکلات فراوان بود اما صفا و صمیمیت در زندگی ها موج می زد.

فرهنگ اصیل ایرانی اسلامی ما در سال های شصت و هفتاد آنچنان امیدی در دل هر کسی ایجاد می کرد که علی رغم مشکلات و کاستی ها شوق و اشتیاق و امید در زندگی ها موج می زد اما سال هاست که دیگر آن امید و صفا و صمیمیت در زندگی ها نیست، خانواده ها ها کوچکتر شده است و روابط محدود، تمام زندگی مان شده گوشی موبایل ، کامپیوتر و شبکه های ماهواره ای اما از هیچ کدام از این ها لذت نمی بریم، از صبح تا شب فکر و ذهن و کار و زندگی مان کسب درآمد است اما دریغ از صفا و صمیمیت و مهر و محبت.

بچه ها کمتر شده اند و کلاس ها بزرگتر و دیگر خبری از آن همه شلوغی و کنکور و .....نیست اما دیگر هیچ کسی دل و دماغ درس و بحث و مدرسه ندارد، دیگر پدر و مادر ها دوست ندارند پدر و مادر شوند، روز بروز عنوان سنگینی سایه پیری را بر سر جمعیت جوان ایران بیشتر احساس می کنیم اما گویا کسی نمی خواهد کاری کند.

ما ۸سال تهاجم نظامی دشمنان ایران اسلامی را سربلندانه پشت سر نهادیم، اگرچه در آن سال ها جوانان وطن پرپر شدند اما دینمان ،ناموسمان و وطنمان حفظ شد، سال های جنگ نظامی تمام شد و کشور به ساحل آرامش رسید ولی دشمن که نمی توانست آرامش را در ایران ببیند دشمنی تازه ای را آغاز کرد و آن آغاز تهاجم فرهنگی بود، ویدئو ها، سی دی ها و لوح های فشرده هم در دهه ی هشتاد برای تخریب فرهنگی کشور به کار گرفته شدند تا اینکه به یکباره سر و کله ی ماهواره ها پیدا شد، ماهواره ها هم در راستای اهداف ضد فرهنگی دشمنان عمل کردند و برای تخریب فرهنگ ایران اسلامی سنگ تمام گذاشتند.

اگر چه با وجود این تهاجمات و اقدامات ضد فرهنگی مردم کشور باز هم مدافع ایران و اسلام و ناموس و وطنشان هستند اما دشمن کار خودش را با قدرت دنبال می کند، کاهش زاد و ولد و کاهش نسل ایرانیان یکی از اهدافی این تهاجمات فرهنگی دشمن بود که یک روز با فریاد زدن زندگی بهتر، فرزند کمتر حاصل می شد و روز دیگر با نمایش فیلم هایی که ارزش خانواده را زیر سوال می بردند .

حالا دیگر همه چیزمان شده است پیامک و اینترنت و ....و دیگر علی رغم وقت زیادی که هدر می دهیم وقت برای خودمان و دیگران نداریم.

دشمن برای ایجاد یاس و ناامیدی در دل ایرانیان از هیچ کاری فروگذار نکرده است و نمی کند ،گاهی فتنه انگیزان را سر پا می کند تا خیابان ها را ناامن کنند و گاهی شبکه های موهوم ماهواره ای را تا فضای خانه را مسموم کنند اما ما مردم باید عاقل باشیم و نباید اجازه دهیم فکر و نقشه ی اجانب مسیر راه ما را ترسیم کند .

م.ب