به گزارش جهان بین نیوز به نقل از منطقه آزاد، در میان مردم واقع بینانه حرف بزنید. بروید در میان مردم گشتی بزنید و ببینید آیا مردم در رفاهند یا نه؟ مگر قرار است ما به دنیا بیاییم و از همان کودکی کار کنیم و با این حال حتی رنگ شمال و جنوب را هم نتوانیم ببینیم و با بدبختی زندگی کنیم. وضعیت مستاجر ها را در جامعه ببینید، چند وقت دیگر فصل نقل و انتقالات است همه شان عزا میگیرند که کجا بروند.

این هم یکی دیگر از سوالات مردم در رابطه با بحث ازدیاد نسل است. باور کنید ما هم در میان مردم زندگی می کنیم . با همه مشکلاتی که مردم با آنها مواجه می شوند، مواجه هستیم. کاملا هم واقع بینانه حرف می زنیم؛ اینکه جمعیت ایران رو به پیری است یک واقعیت است، اینکه سی سال آینده ایران در اثر پیریِ بخش بزرگی از جامعه، با مشکل مواجه می شود هم یک واقعیت است.

اما قبلاً هم گفتیم که نوع نگاه ما به زندگی در برداشتمان از واژه های کلیدی، و احساسی که نسبت به آن واژه ها داریم بسیار موثر است. نوع نگاه به زندگی است که معلوم می کند آنهایی که از کودکی کار می کنند خوش بختند یا به تعبیر شما بدبخت هستند. اگر بخواهیم با نگاه دینی و در باره بدبخت یا خوش بخت بودن آنها قضاوت کنیم، از آنها می پرسیم که این اندازه که از خدا عمر گرفته اید، چه قدرش را بنده بوده اید؟ به همان میزان خوش بخت هستید و وقتی در این حالت هم از دنیا رفتید باید خدا را شکر کنید که خوش بخت از دنیا رفته اید.

وَ مَن یُطِعِ اللهَ وَ رَسوُلَهُ فَقَد فازَ فَوزاً عَظیماً؛ و هر کس خدا و پیامبرش را فرمان بَرَد، قطعاً به رستگاری بزرگی نایل آمده است.( سوره احزاب، آیه ۷۱)

امیرمؤمنان علی علیه السلام نیز می فرماید:

کسی خوش بخت نمی شود؛ مگر با اطاعت خداوند سبحان و کسی هم بدبخت نمی شود؛ مگر با معصیت الهی.

شما اگر در حال کار باشید و از دنیا بروید، در حال طاعت خداوند از دنیا رفته اید. (بحارالانوار، ج۷۴، ص۲۷)

مشکل ما از آن است که امروزه به خاطر غلبه ی سبک زندگی مادی گرای غربی، حاشیه ها در زندگیمان متن و متن ها حاشیه شده است. چرا نمی خواهیم این را قبول کنیم؟ شمال رفتن خوب است، جنوب رفتن هم خوب است؛ اما اصل نیست. هدف آفرینش تفریح نیست، بندگی است. تفریح را هم باید برای افزایش توانایی و کمک به بندگی انجام داد. اگر کسی در این دو روزه ی دنیا نتوانست به تفریح برود، از او نمی پرسند چرا تفریح نرفتی؟ اما اگر بندگی نکرد، او را مؤاخذه می کنند.

ما دنیا را جدی گرفته ایم؛ در حالی که خدا آن را بازیچه می داند. ما با آخرت و قیامت تعارف کرده ایم؛ در حالی که خدا آن را جدی گرفته است.( و این زندگی دنیا جز سرگرمی و بازی نیست و بی تردید سرای آخرت، همان زندگی واقعی و ابدی است، اگر اینان معرفت داشتند دنیا را به قیمت از دست دادن آخرت بر نمی گزیدند.) (سوره عنکبوت،ایه۶۴)

تفریح اصلی مؤمن در قیامت است؛ البته باز هم در اینجا تاکید می کنیم که مقصود ما از این حرف ها نفی کردن تفریح نیست. ما می خواهیم بگوییم اگر کسی به جهت شرایط سخت زندگی نتوانست تفریح کند، بدبخت نیست.

و اما در جامعه ما کم نیستند مردمی که مشکلات پیچیده ی زندگیشان ریشه در ناشکری دارد.

خدای مهربان ما در قرآن فرمود:
و نیز یاد کنید زمانی را که پروردگارتان اعلام کرد اگر سپاسگزاری کنید، قطعاً نعمت خود را بر شما می افزاییم و اگر ناسپاسی کنید، بی تردید عذابم سخت است.(سوره ابراهیم، آیه۷)

پیامبر عزیزمان، رسول خدا صلی الله و علیه وآله فرمود: سریع ترین گناهان از نظر عقوبت کفران نعمت است.

امیرمؤمنان علی علیه السلام هم در این باره فرمودند: کفران نعمت، نعمت ها را از انسان می گیرد.

و در آخر بد نیست کمی هم به فکر همدیگر باشیم

ما در جامعه اسلامی زندگی می کنیم. چرا نباید به داد خودمان برسیم؟ مگر کم هستند صاحب خانه هایی که اگر امسال به کرایه هایشان اضافه نکنند، هیچ اتفاق خاصی در زندگی شان نمی افتد؟ به فریاد رسیدن چه معنایی دارد؟ آقای صاحب خانه ی متدین! تو امسال اگر پنجاه هزارتومان، صد هزارتومان به اجاره ات اضافه نکنی، چه اتفاقی می افتد؟

عیبی دارد اگر کمی از خرج های غیرضروری کم کنی و قناعت بورزی؛ آن هم بخاطر برادر و خواهر دینی ات؟ اگر خدا به تو عنایت کرده و خانه ای داده که علاوه بر خودت که در آن زندگی می کنی، می توانی مستأجر هم داشته باشی، چرا شکرش را به جا نمی آوری؟ چه می شود صاحب خانه ها وقتی می بینند گرانی بر شانه ی مردم فشار می آورد، به شکرانه ی این که مستأجر نیستند، به جای افزودن به کرایه ها، از کرایه ها کم کنند؟ جامعه اسلامی ما با جامعه ی بی دین که نباید تفاوتش در احیای شب قدر باشد. شب قدری که مرا مسلمان تر نکند، چه فایده؟

مسولان باید به فکر فقرای جامعه باشند. شکی نیست در این حرفهایی که زدیم، حتی بوی توجیه کم کاری برخی از مسئولان را هم نمی دهند. مسؤل باید به فکر مردم باشد. اما با هیچ آیه و روایتی نمی توان اثبات کرد اگر در دوره ای حکومت اسلامی بر پا بود، مردم وظیفه ای در قبال فقرا ندارند و تنها حکومت باید چاره اندیشی کند. مگر در زمان حکومت پیامبر و امیر مؤمنان اینگونه بود؟

سعید اسماعیلی