چند روزی است شاهد پخش سریال طنز پژمان از شبکه ی سه هستیم. جدا از موضوع مخاطب پسند و طنز بودن این سریال که می تواند مخاطبان بسیاری را به سمت خود بکشاند مسئله ی دیگری هم وجود دارد که مثل همیشه مورد اغفال قرار گرفته است.

چند روزی است شاهد پخش سریال طنز پژمان از شبکه ی سه هستیم. جدا از موضوع مخاطب پسند و طنز بودن این سریال که می تواند مخاطبان بسیاری را به سمت خود بکشاند مسئله ی دیگری هم وجود دارد که مثل همیشه مورد اغفال قرار گرفته است.
سال هاست که رهبر انقلاب روی مسئله ی سبک زندگی اسلامی،ایرانی تاکید می کنند،خود آقای ضرغامی هم ادعای ترویج این سبک زندگی را در صداوسیما دارند اما متاسفانه آن چه که امروز میبینیم این است که صداوسیما آنقدر درگیر جذب مخاطب و رقابت با شبکه های ماهواره ای از لحاظ تعداد مخاطب است که محتوا را فراموش کرده.
کافیست نگاهی به سریال پژمان بیندازیم،در این چند قسمت پخش شده از سریال پژمان هیچ نشانه ای از هویت ایرانی،اسلامی و سبک زندگی و فرهنگ اسلامی در این سریال دیده نشده است.
پژمان داستان فوتبالیستی است که روزی ملیاردر و معرف بوده و حالا یک زندگی عادی دارد،سریال پژمان حتی دغدغه ی پرداختن به مشکلات مردم را هم ندارد و اگر گاهی در این سریال پژمان جمشیدی دچار مشکل مالی یا مشکلات دیگر میشود ، مسئله نشان دادن مشکلات فوتبالیست های فراموش شده است نه مشکلات مردم عادی...
پژمان هم در ردیف سریال ها و مجموعه های بی هویتی مانند،ساختمان پزشکان،چارخونه،شبهای برره،مرد هزار چهره و برنامه های اینچنینی قرار می گیرد.
شاید خالی از لطف نبود اگر مدیران صداوسیما کمی هم به محتوا توجه می کردند و حداقل ذره ای از نشانه های فرهنگی ایرانی،اسلامی را در این سریال می گنجاندند تا راحت تر بتوان فرق پژمان را با سریال های طنز ماهواره ای تشخیص داد.
مثل خیلی از سریال های طنز دیگر هیچ گاه نمیبینیم که شخصیت اصلی فیلم یک بار هم نماز بخواند یا زن اصلی فیلم چادر داشته باشد و اگر جایی صلواتی یا صدای قرآنی شنیده شود باید مطمئن بود که این صداها مربوط به یک مراسم ختم است.
به هر حال دست آورد خرج کردن مقدار زیادی از بودجه ی بیت المال برای ساخت این سریال نهایتاً این خواهد شد که مردم بفهمند آقایون فوتبالیست ، مرفهان بی درد نیستند و وقتی که کمی از فوتبال و قراردادهای میلیاردی دور شوند ممکن از برای خریدن یک ماشین چند صد میلیونی ناقابل هم دچار مشکل بشوند،و اینطور است که مردم باید فوتبالیست ها را هم از خودشان بدانند.
شاید اگر نصف بودجه ی این فیلم به یک تله فیلم و یا حتی یک فیلم کوتاه با مفاهیم والا اختصاص داده می شود نتیجه ی حاصل بسیار ارزشمندتر و قابل تحصین تر بود.

رضاطهماسبی قرابی