«اللهمَّ لا تَجعَل مُصیبتُنا فی دیننا؛ خدایا مصیبت و ابتلای ما را در دین ما قرار مده».

به گزارش جهان بین نیوز، انسان های عادی، در هنگام برخورداری از نعمت ها زبان به شکر می گشایند و خدا را سپاس می گویند، اما افرادی که به درجه بالاتری از بصیرت و بینش رسیده اند در سختی ها و بیماری ها و مصیبت ها نیز خدا را شکر می کنند و قلب و زبان شاکری دارند.

آورده اند که حضرت عیسی علیه السّلام به مردی گذشت که نابینا، زمین گیر و گرفتار مرضِ برص شده و گوشت های بدنش از هم متلاشی شده بود، ولی پیوسته می گفت: «شکر خدا را که مرا از آنچه بسیاری از مردم را به آن مبتلا گردانیده، سلامت و در امان داشت».

حضرت عیسی علیه السّلام به او گفت: ای مرد عاجز، چه بلایی است که خداوند آن را از تو باز داشته است و از آن در سلامت هستی که دیگران گرفتار آن می باشند و شکر آن را می کنی؟!

مردِ بیمار گفت: من بهتر هستم از کسانی که خداوند آن معرفت و ایمان و شناسایی خودش را که در دلِ من گذاشته در قلبشان قرار نداده است!

عیسی علیه السّلام فرمود: دست خود را جلو بیاور، وقتی مرد بیمار، دست خود را پیش آورد، حضرت عیسی علیه السّلام به امر خداوند، او را شفا داد و سپس از شاگردان مخصوص او شد.۱

آری مصیبت، اگر در امور دنیوی باشد، شکر لازم دارد، زیرا مصیبت در دین و دچار شدن به کفر و شرک، بسیار بزرگ است، لذا در دعا می خوانیم: «اللهمَّ لا تَجعَل مُصیبتَنا فی دیننا؛ خدایا مصیبت و ابتلای ما را در دین ما قرار مده».

منبع:
۱. ملا محمد مهدی نراقی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۶۷.
کد مطلب: ۲۰۹۸۸۵