پاتریک کلاوسن، تئوریسین ویژه سیاست خارجی آمریکا در اندیشکده واشنگتن، در مقاله ای از عدم کارایی تحریم های ضدایرانی خبر داده بود و به عقیده او، با وجود تورم و کمبود ها در ایران، اقتصاد ایران سقوط نکرده است. واردات هیچ کدام از کالاهای اساسی قطع نشده است و میزان صادرات مواد معدنی، سیمان و محصولات کشاورزی نیز رشد داشته است. شرکای اصلی تجاری ایران، عراق، چین، امارات و هند هستند. بیکاری بالاست ولی با این حال به طور قطع می توان گفت که تحریم های نفتی در حال شکست خوردن است.

 هفته جاری خبری منتشر شد مبنی بر این که تایوان آخرین کشوری است که از ایران نفت وارد می کند. این تصمیم تایوان آمریکایی ها را که معتقد بودند کارایی تحریم ها بیش از حمله نظامی است، ناامید کرده است. بر طبق آخرین گزارش آژانس بین المللی انرژی، در حال حاضر ایران روزانه، ۱.۲۸ میلیون بشکه نفت در روز صادر می کند که این میزان نسبت به زمان قبل از تحریم ها کاهش یافته است.

در اینجا خطری وجود دارد و آن فرسودگی تحریم ها علیه نفت است؛ چرا که تحریم نفت به عنوان کالا یک اقدام بسیار دشوار است. مالک تانکر کوچک حامل محموله نفتی که از اقیانوس هند در حال عبور است می تواند از طریق دست های زیادی محموله خود را که همواره برای آن خریدار وجود دارد، عبور دهد.

وقتی آمریکا نتواند کشورهایی مانند تایوان و کره جنوبی را که خود مدیون به ایالات متحده آمریکا هستند، متقاعد به تحریم نفتی ایران کند، چگونه می تواند از بقیه کشورها انتظار داشته باشد که به تحریم های او علیه ایران احترام بگذارند؟ بسیاری از کشورهای واردکنندگان نفت از ایران نزاع خاصی با تهران ندارند و چه بسا تخفیف نفتی برای آنها بهتر باشد.

شکست تحریم نفتی برای آمریکا تحقیرآمیز است. شاید بتوان گفت آمریکا در انتظار انتخابات ایران و روی کار آمدن دولتی متعادل تر است. با این حال بعید به نظر می رسد که حکومت ایران در برابر جاه طلبی های هسته ای کوتاه بیاید. موفقیت ایران در از رو بردن آمریکا معادله قدرت را در خاورمیانه و به خصوص خلیج فارس، تغییر می دهد. ایران با استفاده از ظرفیت های هسته ای از موقعیت چانه زنی قوی تری مسبت به قبل برخوردار می شود. بی ثباتی بیشتر در خاورمیانه به دنبال برنامه هسته ای ایران، تنها می تواند کشورهای واردکننده نفت را به متنوع کردن منابع واردکننده نفت و کاهش وابستگی نفتی تشویق کند. (منبع:افکار)