شهید «بهنام علی‌محمدی نافچی» از شهدای دانشجوی دوران دفاع مقدس است که بهمن ماه 1361 در رقابیه به شهادت رسید. او در بخشی از وصیت نامه‌اش می‌نگارد: «ملت مسلمان ایران! در دهه حساسی از تاریخ قرار گرفته‌ایم. اگر نتوانیم خود را به سیل خروشان حق طلبی ملت‌ها پیوند دهیم، مورد خشم و غضب الهی قرار خواهیم گرفت.

به گزارش جهانبین نیوز؛ شهید بهنام علی محمدی نافچی، ششم بهمن ۱۳۳۷ در شهرستان آبادان به دنیا آمد. پدرش علی‌محمد (شهادت ۱۳۶۱) کارگر شرکت نفت بود. دانشجوی دوره کارشناسی در رشته جغرافیای طبیعی بود. از سوی بسیج در جبهه حضور یافت. هجدهم بهمن ۱۳۶۱، در رقابیه به شهادت رسید. پیکرش مدت‌ها در منطقه ماند و هفتم اسفند ۱۳۶۹، پس از تفحص در گلزار شهدای روستای نافچ تابعه شهرستان شهرکرد به خاک سپرده شد.


وصیت نامه دانشجوی شهید بهنام علی محمدی نافچی

«وَلَا تَقُولُوا لِمَنْ يُقْتَلُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتٌ بَلْ أَحْيَاءٌ وَلَكِنْ لَا تَشْعُرُونَ* وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ* الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ» (بقره. 154.155.156)
«و آن کس را که در راه خدا کشته می شود مرده مپندارید بلکه زنده است ولی شما در نمی یابید. و البته شما را به سختی هایی چون ترس و گرسنگی و نقصان اموال و نفوس و زراعت ها بیازماییم و بشارت ده صابران را؛ آن ها که چون به حادثه سخت و ناگواری دچار شوند، گویند: ما از خدا هستیم و به سوی او رجوع خواهیم کرد.»

با نام خدا و با سلام به پیشگاه امام خمینی، رهبر کبیر انقلاب اسلامی و با درود بی کران بر امت قهرمان و شهید پرور که اکنون به امید خدا عازم جبهه هستند. فرصت را غنیمت شمرده و مسائلی را که به نظرم می رسد با شما خواهران و برادران در میان می گذارم.

برادران و خواهران عزیز! قبل از هر چیز باید شکر خدا را به جای آوریم که بر ما منت گذاشت و ملت و کشور را که می رفت در منجلاب های بدبختی و ضلالت غوطه ور گردد، یکباره مورد لطف و عنایت خویش قرار داد و انقلابی عظیم که می رود تا تمامی کاخ های ظلم و شرک را سرنگون کند، بنیان نهاد.

ملت مسلمان ایران! در دهه حساسی از تاریخ قرار گرفته ایم. اگر نتوانیم خود را با این حرکت الهی هماهنگ کنیم، اگر نتوانیم وظایف خطیر خود را درک کنیم، اگر نتوانیم خود را با اسلام مانوس سازیم و اگر نتوانیم خود را به خدا نزدیک کنیم و بالاخره اگر نتوانیم خود را به سیل خروشان حق طلبی ملت‌ها پیوند دهیم، مورد خشم و غضب الهی قرار خواهیم گرفت.

برادران و خواهران عزیز! تقاضای عاجزانه که از همه شما دارم این است که عمر کوتاه و محدود خود را با سرگرم شدن به مسائل مادی و انحرافی دنیا، و با روی آوردن به لذت‌های پوچ تلف نکنید. همگی ما بار مسئولیت بزرگی را بر دوش داریم. بار مسئولیت مسلمان بودن، بار مسئولیت شیعه بودن، بار مسئولیت پیرو علی و پیرو حسین بودن، بار مسئولیت وجود ده ها هزار شهید و صدها هزار معلول را(بر دوش کشیم)

اکنون در این مقطع حساس از تاریخ که شاگردی از شاگردان حسین و ره پویی از پویندگان راه حق و حقیقت، خمینی بزرگ پرچم خونین حسین را بر دوش گرفته و فریاد حق خواهی و حق طلبی مستضعفان را فریاد می کند، بر همگی ما فرض است که این ندا و فریاد را لبیک گفته و با پیوستن به این حرکت الهی وظیفه اسلامی خود را به انجام رسانیم.

و اما پیامم به خانواده: پس از عرض سلام و آرزوی توفیق هرچه بیش تر در انجام وظایف و تکالیف الهی، صحت و سلامتی همگی شما را از خدای بزرگ خواهان و خواستارم. اکنون که بنابر وظیفه اسلامی خویش عازم به جبهه شده ام، از خانواده عزیزم می خواهم که قدر این همه الطاف الهی را دانسته و خود را هرچه بیش تر در مسیر انقلاب اسلامی خویش قرار دهند. آنی از یاد خدا غافل نگردند؛ یار و یاور مستضعفین و خمینی کبیر باشند؛ در برابر منافقین و کوردلان و آن هایی که هرجا موقعیتی به دست می آورند شروع به نق زدن می کنند چون کوهی استوار ایستادگی و مقاومت کنند و بدانند که خدا وعده پیروزی داده است «أَلَيْسَ الصُّبْحُ بِقَرِيبٍ» صبح پیروزی نزدیک است.

همچنین از خانواده گرامی خود می‌خواهم که اگر ان شاءالله خداوند ما را لیاقت داد و شایسته گرداند و به لقاء خویش خواند، در نبودم عجز و گریه و بی تابی و زاری نکنید و با متانت قلب و ثبات ایمانی که از همه شما متوقعم بگویید: «امانتی را که خداوند به ما ارزانی داشته بود از ما گرفت.»

والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته

انتهای پیام/1030ج