نادر پورارشد، حقوق‌دان و عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی شهرکرد در گفت‌وگو با جهانبین نیوز؛ اظهار کرد: براساس مقدمه قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که نظام مردم‌سالاری دینی است مکانیزم‌هایی تعریف شده است و لذا کاندیداهایی که انتخاب می‌شوند نمی‌توانند از چارچوب‌هایی که رقم‌زننده عملکردی مطلوب است خارج شوند و این نکته مثبتی است.

وی تصریح کرد: قانون اساسی اشاره خوبی به مقوله شوراها دارد و ۶ الی هفت اصل آن (از اصل ۱۰۱ به بعد) به بحث شوراها پرداخته است، و همواره در قانون اساسی تلاش شده تا زمینه برای ظهور و حضور مردم فراهم شود.

پورارشد با اشاره به اینکه شوراها از دیدگاه قانون اساسی حلقه واسط بین قوای حاکمیتی در نظام جمهوری اسلامی ایران و مردم هستند تاکید کرد: این موضوع سبب می‌شود عملکرد مطلوبی از شوراها انتظار داشت، لذا در مواد قانونی که اختصاص یافته به عملکرد شوراها همیشه در تلاش است زمینه‌ای را فراهم سازد تا افرادی که به‌عنوان اعضای شوراها انتخاب می‌شوند، این عملکرد مطلوب را به نحو احسنت پیاده کنند.

این حقوق‌دان اضافه کرد: اگر نگاهی کلی به بحث شوراها داشته باشیم خواهیم دید که میدان قابل توجهی برای نقش‌آفرینی شوراها ایجاد شده است که این قابل انکار نیست.

وی با بیان اینکه انگیزه اعضای شورای شهر و روستا برای حضور در شورا اهمیت بالایی دارد و هر اندازه که این انگیزه قوی‌تر باشد عملکرد مطلوب‌تری را از آن‌ها شاهد خواهیم بود افزود: تعامل اعضای شوراها با ادارات در موفقیت آن‌ها تاثیر بالایی دارد، توانمندی‌ها، دانش، تجربه و خلاقیت‌های اعضای شورا می‌تواند به قوه مجریه و نمایندگان منتخب مردم از لحاظ منطقه‌ای جهت‌بخش باشد.

این استاد دانشگاه یادآور شد: شوراها به‌عنوان شخص حقوقی و اعضای آن به‌عنوان اشخاص حقیقی باید در چارچوب و با استناد به قانون عمل کنند و برای اینکه شوراها بتوانند نقش‌آفرین و مفید باشند در قانون روش‌هایی لحاظ شده است.

وی داشتن یک شهر با نشاط خصوصا در بستر فرهنگی را مستلزم ارتباط شوراها و مردم دانست و عنوان داشت: بنابراین توجه به مشارکت مردم و برنامه‌ریزی برای استفاده از مشارکت مردم اهمیت ودیژه‌ای دارد.

پورارشد تاکید کرد: شوراها ظرفیت قابل توجهی برای کار کردن دارند، اما این بدان معنا نیست که خلاءهایی وجود ندارد، مثلا در قانون، عضویت در شوراها را شغل به حساب نمی‌آورد، اما انجام درست و دقیق همه وظایف توسط اعضا آنقدر وقت‌گیر است که باید شغل محسوب شود.

انتهای پیام/۱۰۲۶ج